ปล่อย

ปล่อย

ปล่อยตัวเองไว้ในชะตากรรม

เดินไปในความเศร้าที่เราไม่เคยพบ

ที่ไหนๆ ล้วนเต็มไปด้วยหนามไหน่ที่เรามองไม่เห็น

พิษร้ายในดวงตามีอยู่ในทุกคู่

แหละเหล่าลิ้นนานา

ก็พร้อมที่ปรามาศสบถด่าเราอย่างเงียบเชียบ

โลกนั่นมาก่อนหน้า

ถมทับซากเศษโบราณไว้บนรอยเท้าที่เราเดินย่ำ

เมืองกี่เมือง มหานครกี่มหานคร

ความเก่าก่อนกลบฝังมันไว้ ให้เราท่องไปบนมัน

ชะตากรรมเก่าก่อนหลงเหลือให้เราค้นหา

เพื่อกลับไปเป็นอย่างที่เคยเป็น

..........................................

อย่าเพริศไหวในคำเชิญชวนของความสำเร็จที่ไม่มีอยู่จริง

ดื่มด่ำความปร่าขมที่มีอยู่ข้างในจนได้รู้

เดินท่องไปบนชะตากรรมของเรา

ปราชญ์  อันดามัน