ภายใต้ความฝันของผู้คน

เด็กหนุ่มคนหนึ่งบอกว่า สิ่งที่ชีวิตเขาดำเนินอยู่ขณะนี้ คือการช่วยเหลือครอบครัว เท่าที่เขาพอจะทำได้ พร้อมกับการเรียนรู้ของชีวิต บางครั้งก็รู้สึกว่าภาระเหล่านี้ทำให้ความฝันของเขาหดสั้นลง เมื่อมองไปข้างหน้า เขารู้ว่าหนทางที่เขาเดินอยู่นี้ เขาไม่สามทารถเดินไปได้เพียงลำพัง เพราะหากเขาทำเช่นนั้น นั่นก็หมายถึงการทอดทิ้งคนอีกหลายคนเอาไว้ข้างหลัง ซึ่งเขาก็ไม่อาจจะรู้ได้เลยว่าผู้คนที่อยู่ข้างหลังนั้นจะสามารถเดินต่อไปได้ในหนทางของพวกเขาเอง กระนั้นสำหรับเขาแล้วนี่ก็เป็นเรื่องน่ายินดี นี่อาจเป็นหนทางของเขาแล้ว ความฝันของเขาอาจจะได้อิงอาศัยอยู่กับความฝันของผู้คนที่เขาดูแลอยู่ หรือหากว่า ผู้คนเหล่านั้นได้ค้นพบความฝันของตัวเอง เขาก็อาจจะได้พบความฝันนั้นบ้าง

เด็กสาวคนหนึ่งบอกว่า ในกนทางแห่งความฝันของเธอนั้น เธอมิได้เขียนมันไว้เองทั้งหมด หากแต่มีผู้คนมากมายที่ร่วมเขียนกับเธอด้วย ว่าก็พ่อหนึ่ง แม่หนึ่ง และรวมไปถึงญาติพี่น้องทั้งหลายที่อยู่รายล้อมรอบตัวเธอ นั่นทำให้การก้าวเดินของเธอไม่ราบรื่นนัก เพราะเธอต้องเดินอยู่บนหนทางที่ถูกสร้างขึ้นจากคนหลายๆ คน นั่นเองทำให้บางครั้งเธอก็ไม่พร้อมที่จะก้าวไป หลายครั้งเธอบอกว่าเหน็ดเหนื่อย และนั่นคือช่วงเวลาที่ทำให้เธอไม่สามารถเรียนรู้อะไรได้ นั่นทำให้เธอห่างเหินจากเพื่อนๆ ที่กำลังเดินอยู่บนหนทางแห่งการเรียนรู้ หลายครั้งพวกเขาทั้งหลายก็ไม่ได้เข้าใจสภาพสภาวะที่เธอเผชิญอยู่ ขณะที่เธอเองก็ไม่พร้อมจะบอกกล่าวเรื่องราวนั้นแก่ผู้ใด

เด็กหนุ่มอีกคนหนึ่งบอกว่า เขาได้ปลดเปลื้องบางภาระแห่งชีวิตออกไปได้มากแล้ว เพื่อจะได้พาตัวเองมาสู่หนทางแห่งการเรียนรุ้ เขาอาจจะเสียใจอยู่บ้างที่เพื่อนหลายคนไม่สามารถก้าวเดินอยู่ด้วยกัน แน่นอนว่า หลายคนรั้งที่เขาก็รู้สึกโดดเดี่ยวอยู่บ้าง แต่เขาก็ยังคงความฝันไว้เสมอว่า สักวันเพื่อนๆ จะได้เดินไปด้วยกันบนหนอทางแห่งการเรียนรู้ที่ดีงามของชีวิต

เด็กสาวอีกคนหนึ่งบอกว่า เธอได้เดินทางมาถึงช่วงหนึ่งแห่งความฝันของเธอ แต่ช่วงเวลานี้เธอก็เหน็ดเหนื่อยเหลือเกิน ต่อการกระทำบางอย่าง ของผู้คนที่เดินมาก่อนเธอบนหนทางสายนี้ พวกเขาเหล่านั้น อาศัยความเก่า อาศัยการมาก่อนเพื่อกลั่นแกล้งเธอและคนอื่นๆ ด้วยการอ้างว่าเพื่อสร้างสัมพันธภาพที่งดงามให้แก่พวกเขาทั้งหลาย จนทำให้ในย่างก้าวแรกๆ ที่เดินอยู่นี้เธอรู้สึกเหน็ดเหนื่อย และเบื่อหน่าย จนเธอยอมที่จะถูกผู้คนเหล่านั้นก่นด่าอย่างหยาบคาย เมื่อเธอมิได้ยอมจำนนต่อการกระทำที่ไร้สาระ และไม่สร้างสรรค์เหล่านั้น ของรุ่นพี่ที่เรียกว่า รับน้อง และเมื่อนั้น เธอก็หวังว่าเธอจะพบจังหวะการก้าวเดินที่เหมาะสม เพื่อตามความฝันของเธอต่อไป

ในที่นอนบนรถไฟ....ราตรีนี้ก็เงียบงันลงเรื่อยๆ นั่นทำให้เราได้ยินเสียงรถไฟดังขึ้นหรือเปล่า... ด้วยความรู้สึกห่วงใยต่อผู้คนหลายคน อย่างน้อยก็คนที่เรารู้จักมักคุ้น พวกเขาทั้งหลายต่างก็กำลังเดินทางตามหาความฝันของตัวเอง ใช่ว่า พวกเขาเหน็ดเหนื่อย แต่เราก็ดีใจว่า ขณะที่พวกเขาเดินทางอยู่ใยหนทางแห่งการเรียนรู้นั้น ไม่ว่าจะสำเร็จหรือล้มเหลว แต่ชีวิตของพวกเขาทั้งหลายก็คือความดีงามอยู่นั่นเอง..