ข้าเเต่ศาล แห่งสี ที่เคารพ
ข้าพบ เสียงก้อง ร้องลมเห่
หลับไหล ไกลลับ ดับทะเล
ร้องเห่ เปลคลื่น อันขื่นคาว
ข้าแต่ศาล แห่งสี ที่เคารพ
ข้าพบ เดือนวาด อากาศหนาว
เดือนคืน ตื่นหลับ ลับแสงพราว
และดาวแห่ง ศรัทธา หาไม่มี
ข้าแต่ศาล แห่งสี ที่เคารพ
ข้าน้อมนบ ทุกถ้วน กระบวนสี
แม้โรยร้าง ห่างสิ้น กลิ่นมาลี
อีกกี่ปี ก็ไม่พบ ลบเวลา
ข้าแต่ศาล แห่งสี ที่เคารพ
ข้าคบ เคียงข้าง ในทางข้า
ทางแห่ง มวลชน คน ประชา
ทางแห่งข้า ประชาธิปไตย
ข้าแต่ศาล แห่งสี ที่เคารพ
ข้าทบ ทวนข้า สมาสัย
ข้าทบ ทวนข้า ประชาธิปไตย
และหัวใจ ของข้า เป็นเช่นนั้น
ข้าแห่งศาล แห่งสี ที่เคารพ
แม้พบ ว่าพร่าเลือน เหมือนความฝัน
เมื่อปลายปลอก กระบอกปืน ยังฟืนควัน
ข้าแต่คน เท่านั้น ยังคงคน
เหน่อ หนองกระโดน
