1.
ในชีวิตคนเรานั้นคงเคยตั้งคำถามที่ไม่แตกต่างกันเท่าใดนัก
คำถามคลาสสิกหนึ่งนั้นคือ...“คนเราต้องการอะไรในชีวิต!?...”
คำตอบส่วนใหญ่ก็คงหนีไม่พ้นต้องการปัจจัยสี่ในการดำรงชีวิต
...อาหาร เครื่องนุ่งห่ม ที่อยู่อาศัย ยารักษาโรค
หากปัจจุบัน ‘เงิน’ กลับกลายเป็นปัจจัยสำคัญที่สุดของคนเรา
แน่นอน, เมื่อเอาเงินเป็นตัวกำหนดชะตากรรม,ชีวิต
จึงทำให้ทุกคนต้องดิ้นรนเพียงเพื่อให้ได้มาทุกสิ่งทุกอย่าง
จนทำให้ชีวิตหลายชีวิตนั้นขวนขวายทำงานกันอย่างหน่วงหนัก
‘การงาน’ ได้กระชากลากเหวี่ยงเรากระเด็นกระดอนไปไกลและไกล
ให้ออกไปเดินบนถนนของความโลภ ไปสู่เมืองของความอยาก
ไปสู่กงล้อของการไขว่คว้าที่หมุนวนอยู่ไม่รู้จบ
หน้าที่ อำนาจ ลาภ ยศ สรรเสริญ ความไม่รู้จักพอ เกาะกุม พอกพูนจนแน่นหนา
กระทั่งสถานที่ทำงานกลายเป็นที่กุมขังอันมืดทึบ กดทับจิตวิญญาณ
ยิ่งดิ้น ยิ่งควานหา ยิ่งไขว่คว้า ยิ่งอับจน ไร้หนทางออก
กระนั้น ใครบางคนกลับตั้งคำถามเดิมๆ นี้ ย้ำๆ ซ้ำๆ ลงไปอีก
“แท้จริงแล้วคนเราต้องการอะไรในชีวิต...”
หลายคนอาจสรุปรวบย่อคล้ายๆ กันว่าต้องการ ‘ความสุข’
แล้วความสุขนั้นเล่าเราค้นหาได้จากที่ใด!?
สิ่งไหนคือสุขจริง สิ่งไหนเป็นเพียงสุขมายาคติจอมปลอม
นั่นคือประเด็นที่แต่ละคนต้องเรียนรู้ ฝึกฝนและค้นหาด้วยตัวเอง
2.
หลังจากผมหวนกลับมาใช้ชีวิตอยู่ในหุบเขาบ้านเกิด
ผมค้นพบปรัชญาของความสุขอย่างง่ายๆ ในสวนแห่งนี้
ที่สุดแล้ว, ชีวิตต้องกลับคืนสู่เส้นทางที่จากมา
ทุกสรรพสิ่งล้วนพึ่งพาเกื้อกูลกันและกัน
จริงๆ แล้วความสุขนั้นไม่ได้อยู่ไหนไกลเลย
อยู่ในรอบๆ กาย อยู่ในข้างในตัวเรานั่นเอง
และแท้จริงแล้วชีวิตไม่ได้ต้องการอะไรมากเลย
ทำให้นึกถึงคำสอนพ่อของเพื่อนคนหนึ่งที่จากไป
นานหลายปีแล้ว หากถ้อยคำนั้นยังย้ำเตือน...
“ชีวิตคนเราไม่ต้องการอะไรมาก
มีกระท่อมไว้นอน มีขอนไม้ไว้หนุน
มีบุญไว้ทำ มีกรรมไว้แต่ง
เพียงเท่านั้น เพียงเท่านั้นจริงๆ
เราเป็นเพียงผู้อาศัย...อีกไม่นาน
อีกไม่นานเราทุกคนก็จากไป...”
จริงสิ, ถ้าคนเราคิดได้กันเช่นนี้
ความสุขคงอบอวลหวนหอมขจรขจาย
ไปทั่วทุกหนแห่ง, ชีวิต.