ฟ้าทั้งมวลคร่ำครวญอวลหนักอึ้ง
อึงคะนึงทึ่งงงโลกสับสน
เมฆหนากดทับอยู่เบื้องบน
เบื้องล่างเล่าต้องทนหนาวเยือกเย็น
รับรู้ท้นทุกข์ด้วยขุกเข็ญ
เคยดำรงชีวิตอย่างที่เป็น
กลับเห็นเป็นอื่น ในคืนตื่นไฟ
เมฆหนากดทับผิดธรรมชาติ
เหมือนมีดกรีดบาดเฉือนเลือดแดงไหล
ฟ้าสีฟ้ากลายเทาหม่นในใจ
ก่อนเม็ดฝนหล่นพรำสายในชีวี
เหนื่อยไหมฟ้า...
โชคชะตาบีบรัดมิอาจหนี
อึดอัดงัดง้างอยู่อย่างนี้
ในเวลา นาที รอเผชิญผจญ
ฟ้าทั้งมวลคร่ำครวญล้วนหนักอึ้ง
อึงคะนึง ขึงโศก โลกสับสน?
เมฆหนากดทับอยู่เบื้องบน
เบื้องล่างเล่าต้องทนหนาวเยือกเย็น!