Skip to main content


ที่มาภาพ
: www.oknation.net/blog/fontree/2008/08/20/

 

 

อีกคืนค่ำ,ผมถวิลหาคำปลอบโยนของอา

เป็นไงบ้าง อยู่ได้ไหม...ชีวิต”

นั่นคือถ้อยคำของอาเคยไถ่ถาม

น้ำเสียงยังกังวานหากอุ่นอ่อนโยน

อาเหมือนดอกไม้กลางป่าอวลกลิ่นหอม

อาคงรับรู้ว่างานข่าว งานเขียน มันยากหนักเพียงใด

ที่ถามเพราะอาเคยผ่านจุดนั้นมาก่อน...”

ผมได้แต่พยักหน้าบอกไป “อยู่ได้ครับอา...”

ในขณะหัวใจผมตื้นตันในถ้อยคำห่วงใยนั้น

\\/--break--\>

อีกคืนค่ำ ผมถวิลหาคำสนทนาของอา

ได้ข่าวมีที่สวนกี่ไร่นะ...”

สี่ห้าไร่ครับอา...”

เฮ้ย ไม่ใช่น้อยๆ นะ ถ้ารู้จักดูแลมัน...”

จริงสิ, ใครหลายใครต่างบอกว่าอาเป็นนักตกแต่งป่า

สวนทูนอินจึงกลายเป็นสวนสวรรค์บนโลก

ธรรมชาติ มนุษย์ และสรรพสิ่ง

นั้นสอดคล้องเกื้อหนุนสัมพันธ์กัน

 

อีกคืนค่ำดึกหนาว

ผมกับนักเขียนหนุ่ม นั่งในห้องทำงานชั้นบน

นิ่งฟังอาเล่าประสบการณ์งานเขียน สารคดี งานถ่ายภาพให้เรารับรู้

ว่างานทุกงานนั้นต้องรู้ลึก รู้รอบ มากเพียงใด

ใช่, การบอกเล่าค่ำคืนนั้น

ทำให้เรามองเห็นภาพ 'รงค์ วงษ์สวรรค์ (หนุ่ม)

ขับรถไต่บนถนนลูกรังขรุขระกันดารย่านจอมบึง ราชบุรี ในวัยหนุ่ม

กดเก็บภาพ เขียนการเดินทางของนกพลัดถิ่น

จากไซบีเรียหนีหนาวมาพักที่นั่น
กาลเปลี่ยน เวลาผ่าน นานนักนาน

ทว่า อา'รงค์ ยังคงจดจำ ลึกซึ้งและแม่นยำ

เหมือนกับว่าเพิ่งประสบพบพาน วานนี้ วันนี้เอง

อีกคืนค่ำ, ผมถวิลหาคำปลอบโยนของอา

การเดินทางคือสายตาของนักเขียน”

"แถวชายแดนเวียงแหง เชียงดาว มีวัตถุดิบมากมาย

มีเรื่องราวให้เขียนไม่มีวันหมดหรอก..."
ผมเชื่อเช่นนั้นจริงๆ ครับอา

และผมกำลังหัดเขียน เขียนและเขียน...

 

อีกคืนค่ำ, ผมมีโอกาสขึ้นไปเยี่ยมอา

อาถอดสายออกซิเจนออก ก่อนหยิบแฟ้มเรื่องสั้นของผมวางตรงหน้า

อามีบางอย่างอยากวิจารณ์งานให้...”

นั่นคือถ้อยคำที่ผมยังจดจำและก้องอยู่ในโสตประสาท

ทุกครั้งยามผมเหน็ดหน่ายในการงาน --ในโลกงานเขียน
ผมถวิลหาถ้อยคำปลอบโยนอันอุ่นอ่อนโยนของอาทุกครั้ง
"
เขียนต่อไป...แล้ววันหนึ่งเราจะรู้ว่าเราเหมาะจะเป็นอะไร..."

 

แหละคำพูดของอานั้น- - คือแรงบันดาลใจ

หนุนนำทำให้ผมหวนคืนกลับบ้านเกิด

กลับไปทำสวน ปลูกต้นไม้ และเขียนหนังสือ

เขียนหนังสือแห่งชีวิต ทำสวนจิตวิญญาณ

เขียนหนังสือแห่งชีวิต ทำสวนจิตวิญญาณ

คำพูดของอานั้น- - คือแรงบันดาลใจ

คำพูดของอานั้น- - คือแรงบันดาลใจ

 

 

 

บล็อกของ ภู เชียงดาว

ภู เชียงดาว
                                                                            
ภู เชียงดาว
  1. 
ภู เชียงดาว
สี่ปีที่ผ่านทำให้เรียนรู้อะไรๆ มากขึ้น หลายสิ่งวิปริต หลายอย่างผิดแปลก รัฐประหารกลายเป็นความหอมหวานคลั่งไคล้ ช่อดอกไม้ยื่นให้ทหารถืออาวุธ สาวเปลื้องผ้าเต้นระบำหน้ารถถัง พลัดหลง งงงวย เหมือนโดนของหนักพลัดตกลงมาจากที่สูงฟาดหัว ตื่นขึ้นมา ประชาธิปไตยง่อยเปลี้ยขาลีบ ชนชั้นถูกถ่างขา สามัญชนถูกฉีกทึ้ง คนจนกับความจริงถูกมัดมือ ข่มขืน อนุสาวรีย์ความลวงผุดขึ้นที่โน่นที่นั่น-หัวใจทาสค้อมกราบ หากหัวใจเสรี อึดอัด อุกอั่ง คลั่งแค้น เข้าสู่ยุคดินแดนแห่งการไม่ไว้วางใจฯ- สี่ปีที่ผ่านทำให้เรียนรู้อะไรๆ มากขึ้น หลายสิ่งวิปริต หลายอย่างผิดแปลก รัฐประหารกลายเป็นความหอมหวานคลั่งไคล้…
ภู เชียงดาว
 
ภู เชียงดาว
   ‘ชุมพล เอกสมญา’ ลูกชายคนโตของ จ่าสมเพียร เอกสมญา ที่บอกเล่าความรู้สึกผ่านเพลง ผ่านสื่อ นั้นสะท้อนอะไรบางสิ่ง เต็มด้วยความจริงบางอย่าง ทำให้ผมอยากขออนุญาตนำมาเรียบเรียงเป็น บทกวีแคนโต้ ที่เขาชื่นชอบเป็นพิเศษ เพื่อเป็นการสานต่อความคิดและรำลึกถึงคุณพ่อสมเพียร เอกสมญญา ที่เคยพูดไว้ก่อนหน้านั้นว่า... “...แต่ผมจะไม่ตาย เพราะงานยังไม่จบ ตายไม่ได้!!”  
ภู เชียงดาว
ที่มาภาพ : www.bangkokbiznews.com 1. ผมหยิบซีดีเพลงชุด Demo-Seed ของ พล ไวด์ซี้ด (ชุมพล เอกสมญา) ที่ให้ผมไว้ออกมาเปิดฟังอีกครั้ง หลังยินข่าวร้าย พ.ต.อ.สมเพียร เอกสมญา พ่อผู้กล้าของเขาเสียชีวิต เมื่อวันที่ 12 มี.ค.ที่ผ่านมา บทเพลง ‘บันนังสตา’ ถูกผมนำมาเปิดฟังวนๆ ซ้ำๆ พร้อมคิดครุ่นไปต่างๆ นานา   ในขณะสายตาผมจ้องมองภาพของพ่อฉายซ้ำผ่านจอโทรทัศน์ ทั้งภาพเมื่อครั้งยังมีชีวิตและไร้วิญญาณ...นั้นทำให้หัวใจผมรู้สึกแปลบปวดและเศร้า... ฉันรู้ว่าวันเวลาเป็นสิ่งหนึ่ง ฉันรู้ว่าวันเวลา... ฉันรู้ว่าวันเวลาเป็นสิ่งหนึ่ง ที่รีไซเคิลไม่ได้ มองโลกตามที่มันเป็นจริง มองโลกตามที่มันเป็นไป… …
ภู เชียงดาว
  เขาตื่นแต่เช้าตรู่... คงเป็นเพราะเสียงนกป่าร้อง เสียงไก่ขัน หรือเสียงเท้าของเจ้าข้าวก่ำกับปีโป้ ที่วิ่งเล่นไปมาบนระเบียงไม้ไผ่ ก่อนกระโจนเข้าไปในบ้าน ผ่านกระโจม ทำให้เขาตื่น ทั้งที่เมื่อคืนกว่าเขาจะเข้านอนก็ปาตีสาม