(1)
ดอกฝนหล่นโปรยมาทายทักแล้ว,ในห้วงต้นฤดู
หอมกลิ่นดินกลิ่นป่าอวลตรลบไปทั่วทุกหนแห่ง
หัวใจหลายดวงชื่นสดในชีวิต
วิถีถูกปลุกฟื้นตื่นให้เริ่มต้นใหม่อีกคราครั้ง…
ตีนเปลือยย่ำไปบนดินนุ่มชุ่มชื้น,เช้าวันใหม่
ไต่ตามสันดอย ไปในไร่ด้วยกันนะน้องสาว
ผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกัน ช่วยกันทำงานๆ
พี่ใช้เสียมลำไม้ไผ่กระทุ้งดิน น้องหยิบเมล็ดข้าวหยอดใส่หลุม
ไม่เร่งรีบ ไม่บ่นท้อ ในความเหน็ดหน่าย
เสร็จงานเราผ่อนคลาย เอนกายผ่อนพักใต้เงาไม้ใหญ่
แล้วพี่จะกล่อมให้, ด้วยเพลงพื้นบ้านโบราณขับขาน
(2)
เป็นเช่นนี้ทุกคราวครั้งใช่ไหม,น้องสาว
ดอกไม้ดวงใหม่ยังผลิบานในใจอยู่เสมอ,ในฤดูกาลหว่านหวัง
เราหว่านเพาะเมล็ดพันธุ์พื้นเมืองลงไป จากชีวิตสู่ชีวิต
ให้น้ำฟ้า สายลม แสงแดด กาลเวลา ความดีงาม บ่มเพาะ
อยู่อย่างนั้น,บนผืนดินของความศรัทธา
อย่าหวาดกลัวเลยน้องสาว…
ปล่อยความหวั่นหวาดกลัดกลุ้มนั้นล่องลอยไปกับสายลมป่าเสียเถิด
ไม่เป็นไรหรอก ไม่มีใครกล้าพรากเราออกจากกัน
ลำห้วยสายน้ำ ผืนดินผืนป่า แผ่นฟ้าอากาศ ยังอยู่กับเรา
ไม่หรอก ไม่มีหรอก,ไม่มีใครขับไล่ ไม่มีใครกล้าฆ่าเข่นทำลายเราได้
เพราะเราคือส่วนหนึ่งของผืนป่าผืนดินถิ่นนี้...
(3)
ค่ำแล้ว, ควันไฟลอยเหนือยอดไม้ กองไฟเริ่มลุกโชน
มาเถิดน้องสาว มานั่งฟังเรื่องราวตำนานเก่า
จากผู้เฒ่าเล่าขานให้ทุกคนได้ยินรู้…
…ทุกสิ่งนั้นเกิดจากดิน
คนเราเป็นเพียงผู้อาศัย
เราเป็นเพียงผู้อาศัย
ชั่วคราว…ก่อนกลับคืนไป
สู่ต้นกำเนิด.
หมายเหตุ : ภาพเมื่อคราวเดินทางร่วมกับ ‘หญ้าน้ำ ทุ่งขุนหลวง’ ไปเยือนชุมชนปว่าเก่อญอบ้านแม่ลานคำ อ.สะเมิง จ.เชียงใหม่ ในช่วงฤดูปลูกข้าวไร่กลางป่าลึก