ระหว่างการพูดคุยกับเพื่อน
เพื่อนนักเขียนของฉัน ไปอยู่ไกลถึงลอนดอน ช่วงที่ผ่านมาเธอกลับบ้านเพื่อมาส่งแม่เดินทางไกล เพราะครั้งนี้แม่ไปแล้วจะไม่กลับมาอีกเลย และไม่รู้ว่าเส้นทางสายยาวไกลของแม่อยู่ที่ไหน แต่สำหรับเธอ เชื่อว่า จะไปพบกันที่พระเจ้า
เราไม่ได้พบหน้ากันมานาน ได้แต่คุยโทรศัพท์กัน ช่วงแรกเพื่อนนักเขียนของฉันนั่งทำงานเขียน นั่งวาดภาพ และปลูกต้นไม้อยู่ในเรือนกระจกอยู่ที่บ้าน
ต่อมาเธอไม่เลือกที่จะนั่งเขียนหนังสืออยู่ที่บ้านแล้ว เธอไปทำงานที่พักคนชรา ทำงานอยู่กับคนแก่ ไม่ใช่เรื่องโรแมนติกแต่เป็นเรื่องจริงของชีวิต เธอมีการงานที่มีความเศร้า ความตายของคนแก่ที่นั่นอยู่เสมอ
แรกฉันไม่เข้าใจว่า เธอเลือกไปทำงานที่นั่นเพราะอะไร ฉันยังคิดเล่นๆ ว่าเธอคงอยากทำให้ชีวิตตัวเองลำบาก หรืออยากเหนื่อย เพราะเธอเลือกที่จะนั่งทำงานศิลปะ ปลูกต้นไม้อยู่ที่บ้านก็ได้ หรือเธอต้องการเงิน คำตอบก็ไม่ใช่ เพราะเท่าที่รู้เธอมีเงินที่อยู่ได้อย่างสบาย และมีสามีที่คอยดูแลเธออย่างดี อีกทั้งเธอเป็นคนประหยัดมากแทบจะไม่จ่ายเงินเลย นอกจากค่าอาหารซึ่งเธอก็เป็นคนกินน้อย กินง่าย
ฉันสรุปเอาเองว่า เธอคงเบื่อที่จะอยู่สบายๆ หรือเธอคงเหงา คิดถึงเพื่อน คิดถึงบ้าน และคิดถึงสังคมเดิม การงานจะแก้ปัญหาความเหงาได้ หรือแก้ปัญหาต่าง ๆ ได้
หลายครั้งที่เราได้คุยกัน พบว่าเธอมีความสุขและพึงพอใจกับการงานของเธออย่างไม่น่าเชื่อ ไม่น่าเชื่อจริงๆ ว่างานเก็บขี้คนแก่ งานล้างส้วมจะทำให้เธอมีความสุขได้ เมื่อครั้งที่เธอเป็นบรรณาธิการหนังสือ เป็นนักเขียน เป็นคนทำงานศิลปะ เธอไม่ได้พูดถึงงานอย่างมีความสุขเท่านี้
ทั้งหมดฉันไม่กล้าถามว่าอะไรทำให้เธอเลือกทำงานนี้
ช่วงหนึ่งของการพูดคุย เธอบอกว่า
“ความสัมพันธ์ระหว่างคนนี่แหละมีความหมายมาก มันไม่ใช่เงิน ไม่ใช่ความสำเร็จ ไม่ใช่ความเก่ง แต่เป็นความสำเร็จระหว่างคนด้วยกัน”
จริงของเธอ ความสัมพันธ์ระหว่างคนเป็นเรื่องยากขึ้นเรื่อย ๆ