หญิงสาวเธอเศร้าเพราะสิ่งใด

"เศร้าทำไม" ฉันถามเธอ

"กำลังดูกระถางต้นไม้อยู่" เธอตอบไม่ตรงกับคำถาม

ฉันมองไปที่กระถางต้นไม้ มีอะไรตายอยู่ในนั้นที่ทำให้เธอเศร้า หรือว่าเศร้าที่ต้องมากินอาหารใต้ที่เมืองเหนือทั้งที่เธอเพิ่งเดินทางมาจากสามจังหวัดชายแดนภาคใต้

\\/--break--\>

เราพบร้านอาหารใต้ที่อร่อยชื่อ ร้านครัวแม่ชะเอม เป็นของนักดนตรีที่มีฝีมือในการเล่นดนตรีระดับมือรางวัลทีเดียว ส่วนแกงใต้ที่อร่อยเป็นฝีมือของภรรยาเขาที่เป็นคนใต้ แต่เพื่อนๆ ที่อยู่แถวนี้บอกว่า เขาเป็นคนตำน้ำพริกเอง ร้านนี้ทำน้ำพริกใหม่ๆ ทุกวัน ไม่ใช้ผงชูรส และศิลปินเป็นคนตำน้ำพริก

แม่ชะเอมบอกว่า ของส่งโดยตรงมาจากใต้ ทั้งไตปลา กะปิ ลูกเหรียง และของใต้อื่น ๆ

ฉันว่าอาหารใต้ของเขาอร่อยที่สุดแล้วในบรรดาร้านที่ไปกินมา เพราะอาหารใต้สวนใหญ่จะไม่คงความเป็นอาหารใต้จริงๆ ไว้ มักจะประนีประนอม ลดความเข้มข้นลง และฉันก็หวังว่า ที่นี่จะเป็นร้านอาหารใต้จริง ๆ ยืนยันการเป็นอาหารใต้

แต่เพื่อนที่เพิ่งมาจากปักษ์ใต้บอกว่า มันได้เปลี่ยนไปแล้วเหมือนกัน รสชาติไม่ใช่ใต้แท้ ๆ แล้ว

"อ้าวเหรอ พี่ยังรู้สึกว่าเป็นดั้งเดิมอยู่นะ"

"เปลี่ยนไปเล็กน้อย เมื่อก่อนเข้มข้นกว่านี้" เพื่อนหนุ่มที่อยู่แถวนั้นยืนยันอีกคน

เธอบอกว่า นี่เป็นสาเหตุที่ทำให้เธอเศร้า และเธอคิดถึงข้าวหลามที่เชียงคาน

เพื่อนที่เชียงคานเล่าว่า ข้าวหลามที่เชียงคานซึ่งเมื่อก่อนไมได้ใส่น้ำตาลให้หวาน แต่เมื่อคนมาเที่ยวมากขึ้น นักท่องเที่ยวทักว่า ทำไมไม่หวานเลย แกก็เลยทำข้าวหลามหวานเอาใจนักท่องเที่ยว

จนเดี๋ยวนี้ข้าวหลามรสชาติดั้งเดิมไม่มีแล้ว ที่สำคัญคือคนทำเองก็ไม่ได้ชอบข้าวหลามหวาน

เขาเล่าต่อว่า เม่ค้าบอกว่ามีคนมาถามหาข้าวหลามรสชาติดั้งเดิมอยู่บ้างเหมือนกัน แกบ่นหนักใจไม่รู้จะทำอย่างไรดี บางคนบอกว่า ให้ทำสองอย่าง เป็นทางเลือก แบบหวานและแบบดั้งเดิม

เธอว่ามันน่าเศร้าที่คนเราไม่ได้ยืนยันความเป็นตัวตนขอเราเอง แต่เปลี่ยนไปตามที่คนอื่นเห็นสมควร ซึ่งมันอาจจะไม่ใช่ความสุข แต่เราเผลอเปลี่ยนเพราะเราไม่มั่นใจในตัวเอง

ฉันรู้สึกสบายใจขึ้นที่เด็กสาวไม่ได้เศร้าอยู่เฉพาะเรื่องส่วนตัว