ได้โอกาสเป็นสมาชิกบล๊อกของประชาไทตื่นเต้นมากครับจากที่เคยเป็นผู้อ่านมาเนิ่นนาน จึงอยากเปิดบล๊อกด้วยการเล่าเรื่องตัวผมกับประชาไท เอาแบบชื่นชมอย่างเดียวไม่วิพากษ์วิจารณ์หรอกครับเจียมเนื้อเจียมตัวไว้ก่อน
ผมเคยเห็นเว็บประชาไทตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมปลายแต่ไม่ได้สนใจจะเข้าไปอ่านอะไร ตอนนั้นชอบเขาเว็บเด็กดีอะไรอย่างนั้นมากกว่าแต่ก็สนใจเรื่องการเมืองพอสมควรเข้าไปเถียงกันในบอร์ดต่างๆบ้าง
ผมเริ่มอ่านประชาไทก็ตอนเข้ามหาลัยปีแรกๆตอนนั้นที่อ่านเพราะเห็นพี่ๆที่ "ทำกิจกรรมทางสังคม" เขาอ่านกัน การอ่านสื่อทางเลือกมันดูเป็นปัญญาชนดี
(ตอนนั้นถ้าใครอ่านข่าวไทยรัฐดูข่าวสรยุทธ์เชยระเบิดไปเลย) ในช่วงที่ทำสิ่งที่เรียกว่ากิจกรรมทางสังคมนั้น ส่วนตัวผมเวลามีกิจกรรมอะไรผมเป็นคนที่ไม่ชอบแสดงออก แบบออกไปไฮด์ปาร์ค หรือแอคชั่นอะไร พวกรุ่นพี่เลยชอบมอบหมายให้ผมทำหน้าที่เขียนข่าว แล้วบอกให้ส่งไปประชาไทโดยส่งไปเมลของบุคคลนิรนามคนหนึ่งที่ชื่อ Kim C นั้นเลยเป็นงานข่าวชิ้นแรกในชีวิตผม (ทุกวันนี้ยังไม่เคยเห็นหน้าคนชื่อ Kim C เลยครับ แต่ได้ยินข่าวว่าออกจากไปอยู่ไทยพีบีเอส) การอ่านประชาไททำให้ผมเริ่มสนในอ่านเว็บไซต์สื่อทางเลือกอื่นๆอย่าง TCIJ Thaipubica Siam Intel จนวันหนึ่งมีฝรั่งน่าตาเหมือนมิเชล ฟูโกต์ เวอร์ชั่นอ้วนโทรมาชวนไปทำเว็บไซต์สื่อทางเลือกในภาคอีสานเว็บหนึ่ง ไม่บอกหรอกครับว่าชื่อเว็บไซต์อะไรเดี๋ยวจะหาว่ามาเขีบนโปรโมตเว็บ เดอะอีสานเรคคอรด ของตัวเอง
ผมมีโอกาสอยู่ในวงประชุมเกี่ยวกับสื่อที่ทำงานอยู่โดยในวงมีชาวต่างชาติ "What kind of article do you want to read" เป็นคำถามที่ถามกันบ่อยในวงประชุมนั้น และหลายๆครั้งก็จะมีมิตรสหายหลายท่านบอกว่าเขียนเรื่องนั้นสิเรื่องนี้สิคนอ่านเยอะ แต่ผมคิดว่าเราควรจะเปลี่ยนคำถามนี้ใหม่ว่า "เราอยากให้คนอ่าน อ่านอะไร" มากกว่า เพราะคิดว่าการเป็นสื่อทางเลือกควรจะนำเสนอในประเด็นที่สื่อกระแสหลักไม่สนใจหรือประเด็นที่สังคมไม่ให้ความสนใจ เหมือนที่ประชาไทเสนอเรื่อง มาตรา 112 หรือเรื่องการละเมิดสิทธิ์ นะครับ ประชาไทเฮ้ๆๆ