พ่อคงไม่รักผม
เพราะพ่อตีผมบ่อยๆ บางครั้งหนักๆ ไม่เคยกอด ไม่เคยเล่นกับผม
แวบหนึ่ง...ผมอยากออกบ้านไปให้พ้น...แกเพียงพูดว่า
“เมื่อแกมีลูก แกจะรู้เอง”
วันนี้
ผมมีลูกชายวัย 3 ขวบ 1 คน กำลังซนตอนเย็นวันหนึ่ง แกกินยาป้องกันหนูและแมลง ที่มีรูปแบนเป็นวงกลม แหว่งไปนิดหนึ่ง ผมบอกแกให้อ้าปาก คายออกมาให้หมด แกอ้าปาก ถ่มน้ำลาย ผมยังไม่หมดกังวล บอกให้แม่บ้านเอาเงินมาให้ผมเร็ว จะพาลูกไปโรงพยาบาล ผมคว้าเสื้อมาสวม กลัดกระดุม 2 เม็ด ไม่ตรงรูของมัน ชายเสื้อข้างหนึ่งสั้น ข้างหนึ่งยาว อุ้มลูกวิ่งลงบันได เกือบลื่นล้ม วิ่งออกประตูบ้าน สู่ถนนใหญ่โรงพยาบาลใหญ่ที่สุด เป็นโรงพยาบาลที่ผมมุ่งไปหา โบกรถสี่ล้อรับจ้าง คันใดก็ไม่ไป
เวลายิ่งผ่านไป อันตรายที่จะเกิดแก่ลูกยิ่งเพิ่มขึ้น โบกรถสามล้อเครื่อง ราคาจะแพงก็ยอม จากบ้านถนนราชวงค์ไปโรงพยาบาล ไม่ได้ไกลอะไรเลย รถสามล้อเครื่องก็วิ่งช้าเหลือเกิน ขึ้นสะพานนครพิงค์แทบไม่ไหว พอถึงหน้าโรงพยาบาล ผมกระโดดลง ยื่นเงินให้ ไม่เอาเงินทอน วิ่งข้ามถนนอย่างทุลักทุเล ไปถึงหน้าเคาน์เตอร์ พบผู้หญิงเกล้าผมมวย ใส่เสื้อลายพื้นขาว กำลังถักไหมพรม เล่าอาการเด็กให้แกฟัง แกซักถามช้าๆ เหมือนไม่รู้ร้อนหนาวก้มหน้าถักไหมพรมไปเงยหน้าพูดกับผมไปลูกก็นอนนิ่งบนบ่า
ผมกลัวว่า ฤทธิ์ยาจะรุนแรงขึ้น ทนอึดอัดไม่ไหว ก็พูดโพลงเสียงดังว่า
“มัวถามอยู่นั่น ทำอะไรก็ไม่ทำ ลูกผมเป็นอะไร ใครจะรับผิดชอบ?”
เหมือนไฟลน
แกพรวดพราดลุกขึ้น ผู้หญิงอีกสองคนที่นั่งข้าง รีบตามไป แกบอกให้พาเด็กเข้าไปในห้องพยาบาล
บอกให้ผมวางลูกนอนบนเตียง ลูกตื่นแล้ว แกบอกว่าต้องล้างท้องเด็ก บอกให้จับลูกไว้ เด็กเริ่มดิ้น นางพยาบาลใช้ผ้าพันรอบตัวแก ลูกเริ่มร้องไห้ ใจผมแทบขาด ผู้หญิงถักไหมพรมสอดสายยางเข้าจมูกลูก เข้าไปและเข้าไป ลูกดิ้นใหญ่ บิดซ้ายขวา แกคงเจ็บมาก ร้องไห้เสียงดังสุดขีด ผมกัดฟันแน่น เจ็บแล้วปลอดภัยช่างมัน...ครู่เดียวก็เรียบร้อย หมอตรวจดูสิ่งที่ดูดออกมาบอกว่า
“ไม่มีสารพิษ”
ผมเข้าอุ้มลูก ใช้ชายเสื้อเช็ดน้ำตาให้แก ใจผมเย็นลงแล้ว อุ้มแกออกจากห้องพยาบาล มายืนที่หน้าเคาน์เตอร์ ผมเริ่มรู้สึกตัว แกเป็นหมอหรือ ผมนึกว่าแกเป็นนางพยาบาล แกกลับมาที่เคาน์เตอร์
ผมกล่าวขอโทษ แกไม่กล่าวอะไร ไม่มองหน้าผม คงไม่หายโกรธ
ผมขอตัวกลับบ้าน
ไม่มีเงินค่ารถต้องเดินกลับ ผมอุ้มลูกเดินไปด้วยใจปลอดโปร่ง ไกลถึงดอยสุเทพก็เดินไหวขอเพียงให้ลูกปลอดภัยเท่านั้น นึกถึงคำพูดของพ่อผม ผมกล่าวตอบแกในใจว่า
“พ่อครับ ผมรู้แล้ว...พ่อรักผมแค่ไหน”