คำว่า “เพื่อน”
มีความหมายมากมาย เป็นคนที่ไปเที่ยวด้วยกัน ช่วยเหลือกัน กินด้วยกัน มีอะไรในใจพูดได้ทุกอย่างพูดแล้วสบายใจ เป็นที่ปรึกษาปัญหาสารพัด ยืมเงินได้แต่ต้องใช้ตรงเวลา บางคนรักเพื่อนมาก เพื่อนทำผิดยังปกป้อง ก็ต้องพิจารณารักเพื่อนมากไปไหม
เพื่อนผม
คนหนึ่ง พ่อแม่เลิกกัน แม่แยกมาอยู่กับน้องสาว น้องสาวมีครอบครัว สามีน้องสาวคงไม่เต็มใจต้อนรับนัก เพื่อนผมมักมีเรื่องโต้เถียงกับสามีพี่แม่ ผมได้ยินครั้งหนึ่ง ทั้งคู่พูดกูมึง ซึ่งนับว่ารุนแรง แม่ผมคงรู้เรื่องนี้ดี
และรู้จักคุ้นเคยกับแม่เพื่อน แม่ขี้สงสาร เห็นอกเห็นใจคน จึงบอกให้เพื่อนผมว่า
“หากไม่สบายใจ..มาอยู่กับสันทัดก็ได้ มานอนที่บ้านแม่ เวลากินก็กลับไปกินที่บ้าน มาเถอะ แม่ถือเป็นลูกคนหนึ่ง”
สันทัด เป็นชื่อผม แม่บอกผมชวนเพื่อนด้วย ผมบอกว่า
“มาอยู่ด้วยกันซิ นอนในห้องนอนกันนั่นแหละ แบ่งกันคนละครึ่ง...แต่ห้ามล้ำเขตนะโว้ย”
ผมตบท้ายให้ตลก เพื่อนจะได้ไม่คิดมาก
เพื่อนผม
คนนี้ชื่อ “บุญมา” ก็มาอยู่บ้านผม นอนอีกข้างหนึ่งของห้อง ผมจำได้ว่า เป็นเดือนเมษายน โรงเรียนปิดภาคเรียนใหญ่ ผมเป็นข้าราชการครู ได้ปิดพักผ่อนยาวทีเดียว เพื่อนผมเป็นลูกจ้างร้านรถยนต์
ในบริเวณ
บ้านผม มีบ้านอีกหลังหนึ่ง เป็นบ้านของย่า ย่าเสียชีวิตแล้วไม่มีใครอยู่อาศัย จึงหาคนมาพักโดยไม่คิดค่าเช่า
ไม่ให้บ้านร้าง เราคัดหาครอบครัวที่สามัคคีกัน ไม่กินเหล้า เล่นพนัน ได้ครอบครัวที่ผ่านการคัดสรรของพ่อแม่ เป็นครอบครัวที่พอใช้ได้ สามีค้าขาย ภรรยาเป็นแม่บ้าน มีลูกชาย 3 คน หญิง 1 คน ลูกสาวผิวขาว ได้เชื้อจีนจากพ่อ ขนตางอน ตาสวยแบบแขกติดมาจากแม่ เรียนมัธยมต้น และมีน้องชายฝ่ายภรรยาอีก 1 คน เป็นลูกจ้างขายของในตลาดชื่อ “น้อง”
ผมจำเหตุการณ์
วันนั้นได้แม่นยำ ราวทุ่มเศษ ผมอยู่ในห้องนอน ได้ยินเสียงปังเหมือนเสียงปืน เสียงใกล้มาก ผมรีบออกห้อง พ้นประตูก็มองลงไป เห็นพี่น้องกำลังหักปืน เพื่อใส่กระสุนลูกใหม่ เพื่อผมชื่อบุญมา กำลังยื้อแย่งปืน เสียงคนร้องร้องดังสับสน ภาพต่อมา พี่น้องล้มลงนอนพื้นดิน เพื่อนผมยืนอยู่ยกเท้ากระทืบลงไปที่พี่น้อง ผมวิ่งลงไปห้าม มีบางคนเข้ามาแยกคู่กรณี ผมขวางพี่น้องที่ยืนขึ้นได้แล้วขอร้องให้หยุด แกบอกว่า
“สันทัดไม่รู้เรื่อง ไม่ต้องยุ่ง” น้ำเสียงข่มอารมณ์เต็มที่
เมื่อแยกได้เพื่อนผมถูกยิงที่ท้อง ผมรีบวิ่งไปหาเพื่อนอีกคนที่บ้านใกล้กัน ให้ติดเครื่องจักรยานยนต์รอไว้
บอกเพื่อนว่า บุญมาถูกยิงต้องรีบส่งโรงพยาบาล เรา3คนนั่งซ้อนรถจักรยานยนต์ มุ่งสู่โรงพยาบาลสวนดอก (มหาราช)อย่างเร่งรีบ เลือดตกใน เพื่อนหายใจแทบไม่ออกถึงโรงพยาบาลเพื่อนรับการรักษาอย่างรีบด่วนจนปลอดภัย
เช้า 13 เมษายน
ผมนั่งเตียงห้องคนป่วย บุญมาเพื่อนผมเดินตัวงอ มือกุมแผลผ่าตัดที่ท้องมานั่งที่เตียงใกล้กัน ผมถามประโยคสำคัญด้วยความสงสัย
“มันเรื่องอะไรวะมา...ที่เขาต้องยิงแก?”
บุญมานิ่งครู่หนึ่ง บอกผมว่า ถ้าบอกแล้วห้ามบอกใครเด็ดขาด ผมรับปากขึงขังอยากรู้ยิ่งขึ้นอีก เพื่อนผมกระซิบที่หู
“ กันแอบเห็น.............”
คำตอบที่บอกทำให้ผมตะลึง เป็นไปได้หรือ... ผมบอกใครไม่ได้จริงๆ รับปากเพื่อนไว้แล้วครับ.