ฝุ่น ฝน ถนนรูปงู

เปิดอัลบั้มเห็นภาพตนเอง
ยืนคู่กับผู้บริหารโรงเรียน กอดอกวางมาดเท่ หน้าที่ว่าการอำเภอเวียงแหง สวมหมวกไหมพรมเสื้อกันหนาว ถุงมือ กางเกงสีทึมทึบและรองเท้าผ้าใบ ถ่ายนานหลายปี ภาพๆ เดียวทำให้เกิดภาพชีวิตจริงในอดีตปี 2530 ทยอยเคลื่อนมาสู่มโนคติมากมาย มันตื่นเต้นระทึก เข็ดขยาด น่าจดจำ

ภาพรถติดโคลนยาวเหยียดบนดอย ภาพจอดรถจักรยานยนต์ ยืนกินข้าวเหนียวกับไส้อั่วกลางฝนกลางป่า ดื่มน้ำฝนที่ไหลผ่านหน้าผาก จมูก ผ่านปากกลั้วคอ ภาพบ่างโฉบจากต้นไม้ ภาพเป่าเขา ควาย เพิงขายของริมทาง ภาพนั่งเฮลิคอปเตอร์เลียบเลาะผ่านหุบเหว เหตุการณ์บนรถยนต์กลางดอยยามดาวสาดแสง ยุงกัดตลอดคืน ฝูงหิ่งห้อยบินส่องแสงวิบ ๆ กลางป่ามืด ริมน้ำแตะ ภาพรถยนต์กระโจนลงสู่น้ำแตะ เร่งเครื่องสุดแรงสู่ริมฝั่งให้ได้ ถ้าแรงส่งไม่พอ รถหยุดกึ่งกลางน้ำ ผู้โดยสารจบการเดินทางแค่นั้น ต้องเดินต่อน่องโป่งแน่นอน

วันแรก

ของการเดินทางมาถึง ผมนั่งรถโดยสารจากเชียงใหม่ ไปลงที่บริษัทดาวทอง ก่อนถึงโรงพยาบาลเชียงดาวเล็กน้อย รถโดยสารขึ้นเวียงแหงจอดรอแล้ว คนขับรถและเจ้าของบริษัทดาวทอง เรียกผู้โดยสารขึ้นรถ เที่ยวนี้ผู้โดยสารเต็มรถ หลังคามีประปราย การนั่งบนหลังคามีผลดีเหมือนกัน เมื่อสิ้นสุดการเดินทางจะเฉลยให้ฟัง

ค่าโดยสารนั่งหลัง 80 บาท ถ้านั่งหน้าใกล้คนขับ 100 บาท รถวิ่งผ่านโรงพยาบาลเชียงดาว แล้วเลี้ยวเข้าปากทางเมืองงาย ผ่านเส้นทางแยกที่ไปสถูปพระนเรศวร ราว 6-7 นาทีจึงถึงปากทางแม่จา เลี้ยวซ้ายแล้วจอด ตำรวจตระเวนชายแดนเข้ามาตรวจตามหน้าที่ ถนนเปลี่ยนจากราดยางกลายเป็นดินแดงปนเหลือง รถเริ่มวิ่งต่อ เวียงแหงได้ปูถนนยาวเหยียดระยะทาง 56 กิโลเมตรต้อนรับ รถวิ่งผ่านป่า ฝุ่น ฝน แดด โจรผู้ร้าย...

เสียงรถยนต์ดังบ้าง เบาบ้าง ตามสภาพความยากง่ายของถนน รถวิ่งลึกเข้าไป ไต่ระดับสูงขึ้นไปตามลำดับ อากาศเริ่มเย็นลง แสงแดดเปรี้ยง เมฆก้อนใหญ่กระจายเต็มโค้งฟ้า ไม้ข้างทางไหวตามแรงลม รถวิ่งผ่านโค้งข้อศอกหลายโค้ง ล้อรถตะกุยฝุ่นกระจายฟุ้ง ม้วนตลบกลับย้อนเข้าในรถ หลายๆ ครั้ง ผู้โดยสารในรถ หมวก คิ้ว หนวดเครา เต็มไปด้วยฝุ่น ขนจมูก ขนตา ฝุ่นเกาะไปหมด ทั้งเสื้อกางเกงรองเท้า หน้าเหมือนทาฝุ่น

เมื่อผ่านแหล่งฝุ่นไปได้ ผมมองผู้โดยสารข้างเคียง ชายหนุ่มตรงข้าม กลายเป็นคนแก่ไปทันที ผมและคนอื่นคงเป็นเช่นกัน ถ้าผู้กำกับหนังฝรั่งประเภทบู๊ บังเอิญมาเห็น คงร้องว่า “ โอ...พระเจ้าช่วย ทำไมแต่งหน้าได้วิเศษอะไรอย่างนี้...คนไทยเก่งมากๆ.”...ผู้โดยสารบนหลังคาปลอดภัย เพราะลมปนฝุ่นไม่ย้อนเข้าหา

ท้องฟ้า

เริ่มมืดมัว ฝนโปรยปรายลงมาเล็กน้อย ครู่เดียวจึงหยุด แสงแดดโผล่มาเหมือนเดิม สองข้างทางเต็มไปด้วยต้นสน นานกว่าชั่วโมงครึ่ง รถไต่ถึงจุดสูงสุดของเทือกเขา ที่เรียกว่า “บ้านเลาวู” รถจอดให้ทหารตรวจ บริเวณนี้ลมแรงมาก มองเห็นแนวเขาสลับซับซ้อน เป็นวงกลมล้อมรอบ มองด้านข้างเป็นหุบเหวลึกลงไป มองไปทิศตะวันตก เห็นถนนดินสีน้ำตาลปนเหลือง คดเคี้ยวไปมาเหมือนงู ทอดตัวตรงข้างหน้า

ปลายหางค่อยเรียวเล็ก หายไปในหมู่ไม้...อีกครึ่งชั่วโมง รถพาผมถึงบ้านเวียงแหง ผมลงรถตรงสามแยก ถามถึงสถานที่ว่าการอำเภอเวียงแหงจากคนขับ แล้วผมก็เดินไปตามถนนดินขรุขระ มุ่งสู่อาคารไม้สองชั้น

ถึงแล้วที่ว่าการอำเภอเวียงแหง เดินขึ้นบันไดมองหาห้องหน่วยงานที่สังกัด เดินเข้าไปในห้อง ผมเคยพบท่านหัวหน้าการที่จังหวัดมาก่อนแล้ว เมื่อพบจึงยกมือไหว้ พร้อมกับยื่นใบส่งตัวให้หัวหน้าหน่วยงาน

เสียงกระดึง

หรือโปงที่แขวนคอควายดัง ก๊องแก๊งๆ เป็นระยะ นกเขาขันคูเรียกหากัน ดังจากแนวป่าข้างที่ทำการอำเภอ

สายลมเย็นแห่งฤดูหนาวพัดพรูผ่านหน้าต่างทักทาย ความเงียบเหงาทยอยตามติด...ถนนชีวิตสายใหม่ ตำแหน่งใหม่ และที่ทำงานใหม่ แต่ตัวและหัวใจยังเหมือนเดิม ยังคงมั่นคงจะไปให้ถึงเป้าหมายของชีวิต หากจะเหนื่อยและลำบาก ขอยืนหยัดเพียงลำพัง.