เพื่อนผม
เรียนหนังสือรุ่นเดียวกัน อาชีพล่าสุดเป็นข้าราชการครูเหมือนกัน แต่เขาอยู่สายผู้บริหารสถานศึกษา ผมอยู่สายนักวิชาการ อยู่คนละอำเภอ เมื่อแยกย้ายไปเรียนต่อ ไปประกอบอาชีพ เราจึงไม่ได้พบไม่ได้ติดต่อกัน ทราบข่าวอีกครั้ง เสียชีวิตเสียแล้ว จากสาเหตุต้นยางโค่นล้มลงมาทับ ขณะขับรถยนต์มาตามถนนสายเชียงใหม่-สารภี ยังไม่พอ ต่อมาน้องสาวคนสวยแสนดีของเพื่อนเสียชีวิตขณะยืนรอรถโดยสารใต้ต้นยาง ไม่มีวี่แววฝนจะตก ลมพัดมาก่อน ลมอะไรไม่ทราบกระโชกมาอย่างรุนแรงวูบหนึ่ง กิ่งต้นยางหักโครมลงมาบนร่างบอบบาง น้องสาวของเพื่อนเสียชีวิตไปอีกคน
ผู้คนมากขึ้น
ตามยุคสมัย รถรามากตาม ถนนสายเชียงใหม่-สารภีกว้างเท่าเดิม จึงดูเหมือนแคบไป ช่วงเวลาเร่งด่วนในตอนเช้าและตอนเย็น ขณะผู้คนรีบเร่งไปกลับจากทำงาน เด็กๆ ไปกลับจากโรงเรียน ถนนสายนี้รถจึงแออัด และวิ่งด้วยความเร็วสูงเหมือนรถแข่ง ไม่มีใครกลัวตาย ผู้ขับรถจักรยานยนต์ส่วนใหญ่ไม่มีใครสวมหมวกนิรภัย น่ากลัวอุบัติเหตุมากทีเดียว ผมขับรถผ่านถนนสายนี้ ประสาทหูประสาทตาทำงานหนัก กลัวรถ กลัวต้นยางหรือกิ่งของมันหล่นลงมาทักทาย ไม่ทราบจะโค่นหักลงมาเมื่อใด
มีการต่อสู้
ทางความคิดสองแนวทาง ฝ่ายหนึ่งบอกว่า อนุรักษ์ไว้เป็นของคู่บ้านคู่เมือง เป็นเอกลักษณ์ของอำเภอ อีกฝ่ายต้องการขยายถนน ต้องล้มต้นยางออกให้หมด ปล่อยทิ้งไว้อันตรายต่อผู้คนที่ใช้ถนนสายนี้ ทำถนนให้กว้างขึ้น รถราจะได้วิ่งสะดวก ทุกอย่างต้องเปลี่ยนแปลงตามยุคสมัย อย่าหัวโบราณเป็นโดโนเสาร์เต่าพันปีเลย ข้อความตอนท้ายแสบแปลบๆ ดีเหมือนกัน
ประวัติ
การปลูกต้นยางตามสองข้างทางถนนสายเชียงใหม่-สารภีเริ่มเมื่อ พ.ศ.2442 สมัยรัชการที่ 5 และมาปลูกจริงจังใน พ.ศ.2465 สมัยรัชการที่ 6 ปัจจุบันมีต้นยางกว่า 1,000 ต้น และมีอายุถึง 110 ปีในปี พ.ศ. 2552 ขอสะท้อนความเห็นของคนร่วมยุคสมัยสักคน
ยางใหญ่ เหยียดยอด ยืนยง
เคียงคง คู่คน คุณค่า
ร่มรื่น เรียงราย รถรา
พันผ้า ผืนพระ พ้นภัย
สร้างสรรค์ เมืองใหม่ ให้เห็น
เก่าเด่น เคียงอยู่ คู่สมัย
รู้รักษ์ รู้เปลี่ยน เตือนใจ
คงไว้ สองสิ่ง สมดุล.