แปรงฟันล้างหน้าเสร็จเรียบร้อย
ผมกลับมายืนดูที่หน้าต่างดังเดิม ฝูงนกยางยังคงบินตามกันเต็มท้องฟ้า ไม่รู้จักหมดสิ้น อากาศเริ่มเย็น ลมเย็นพัดมาจากทุ่งหน้าบ้านเอื่อยๆ บอกสัญญาณย่างเข้าสู่ฤดูหนาว นกมากมายไม่รู้มันมาจากไหน มาไกลแค่ไหน บ้างว่ามันมาจากไซบีเรีย จีน มองโกล หิมาลัย มันเป็นนกปากห่าง นกยาง ฯลฯ จำนวนเป็นแสนตัวทีเดียว สิ่งที่ตามมาคือโรคติดต่อ ต้องระวังไข้หวัดนก ที่มันนำมาฝากเจ้าของบ้าน
ปลายกันยายน 2553
ผมเฝ้าสังเกตธรรมชาติรอบตัว ไม่ว่าอากาศ ต้นไม้ สัตว์ต่างๆ โดยเฉพาะนก ผมเห็นนกยางจำนวนมาก อาศัยอยู่ที่ป่าไมยราบ ป่านี้อยู่ห่างจากบ้านผมไปทางทิศตะวันออก 200 เมตร ต้นไมยราบนี้สูงกว่าศีรษะเล็กน้อย ขึ้นเต็มทุ่งนาที่ว่าง จนถึงสวนลำไยริมถนนสายเชียงใหม่-ฮอด
ป่าไมยราบจะปรากฏระหว่างกิโลเมตรที่ 34 ถึง 35 ตรงจุดนี้ เป็นการพบกันของถนนสองเส้น เหมือนเส้นตรง 2 เส้น เส้นหนึ่งลากจากทิศเหนือ อีกเส้นหนึ่งลากจากทิศใต้ มาบรรจบกันเป็นมุมเรียกกันว่า “ถนนโค้ง” ถนนฟากตะวันออกจะสูงกว่าตะวันตก นกยางจะพักนอนที่ป่าไมยราบนี้ มองด้วยตามันเป็นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า กว้างราว 20 เมตร ยาวราว 40 เมตร พอตอนเย็นเริ่มไม่มีแสงแดด นกยางจะทยอยบินกลับจากหากินมาเป็นฝูง ฝูงละ 4-5 ตัวบ้าง 8-9 ตัวบ้าง มาจากทิศตะวันตก มาจากทิศตะวันตกเฉียงเหนือ บ้างมาจากทิศตะวันตกเฉียงใต้ มันบินมาเร็วมาก พอใกล้ถึงต้นไม้ใหญ่รูปคล้ายทรงกระบอกริมป่าไมยราบ มันจะลดเพดานบินลงระดับต่ำ ปีกเหยียดตรงนิ่งเหมือนปีกเครื่องบินรบ พุ่งวาบลงมาอย่างสง่า โผเกาะพักกิ่งไมยราบ บางฝูงยังไม่ลดระดับ พอใกล้ถึงเป้าหมาย มันจะเอียงตัว แฉลบซ้ายขวาแวบลง บางตัวว่องไว หุบปีกทันที แล้วดิ่งลงไป กางปีกออกมาเพียงครึ่งความยาวทั้งหมด พอใกล้ถึงกิ่งไมยราบยักษ์ มันจะกระพือปีกถอยหลังต้านแรงดิ่งลง เท้าทั้งคู่เหยียดลง หมายเกาะกิ่งไมยราบ เหมือนนักโดดร่มระดับเซียน ทิ้งร่างดิ่งลงมาก่อน พอลิ่วๆลงมาถึงระยะหนึ่งก็กระตุกร่มกางพรึบ ถ้ายังไม่กางก็กดร่มสำรอง หากไม่กางก็กระแทกดินสิ้นชีวา มันค่อยร่อนลงสู่เป้าหมาย พากันส่งเสียงเริงร่าได้ยินทั่ว
บางวันท้องฟ้าครึ้มฝน
ลมพัดแรง กิ่งมะพร้าวใบลำไยไหววูบวาบตามแรงลม พวกมันจะพากันบินวนเป็นวงกลม เหนือบ้านไมยราบของมัน ดูมันร่าเริงเป็นพิเศษ เหมือนวิหคเหินลม บางกลุ่มยืนเกาะกิ่งไมยราบ พร้อมกับขยับปีกพึบพับ ถ้ามีนักล่านกมือฉมัง กดเปรี้ยงๆ คงตายไปหลายตัว ตอนเย็นราว 17.45 น. ผมเคยขับรถยนต์มาจอดตรงถนนโค้ง นับระยะจากถนนสายเชียงใหม่-ฮอดนี้เข้าไปทางทิศตะวันตก ประมาณ 20 เมตร จะเป็นสวนลำไย ต่อจากนั้นจะเป็นป่าไมยราบ ผมไปสำรวจดูหลายมุมแล้ว ป่าไมยราบเป็นสี่เหลี่ยมผืนผ้า นี่คือบ้านประจำฤดูหนาวของมัน เจ้านกยางปากแหลมขาเล็กยาว ตัวขาวราวสำลี.