อ่านกวีนิพนธ์
ของโอมาร์ คัยยัม กวีชาวเปอร์เซียหรืออิหร่าน โดยแคน สังคีต แปลเป็นภาษาไทย ได้เนื้อหาเกี่ยวกับความรักว่า
อันความรัก คืออะไร ควรใคร่คิด
ถ้าชื่นจิต แล้วเหตุใด จึงได้แผล
ถ้าฉ่ำทรวง แล้วทำไม ไฟไหม้แด
เสียงกรับแปร กรุ้มกริ่ม เคาะทำนอง
เอร์เนสต์ เฮมิงเวย์
นักเขียนรางวัลโนเบล ปี ค.ศ. 1954 เขียนถึงความรักอย่างผู้รู้จักความรักลึกซึ้ง
“ คุณจะเขียนหนังสือตอนไหนก็ได้ ที่ไม่มีใครรบกวน นั่นคือเขียนได้ทุกเมื่อถ้าต้องการ แต่การเขียนที่ดีที่สุดคือ ตอนคุณมีความรัก.”
และอีกมุมหนึ่งที่ชวนคิดและเศร้า
“ ถ้าคนสองคนรักกัน จะไม่มีอวสานอันแสนสุข เพราะคนหนึ่งต้องตาย และอีกคนหนึ่งต้องเป็นฝ่ายสูญเสีย.”
อีกคนหนึ่ง
ที่ผมตามหานาน 30 กว่าปี อยากรู้จักชื่อเต็มของเขา รวมทั้งผลงานทั้งมวล เขาเป็นนักเขียนรางวัลโนเบลปี ค.ศ. 1957 ที่ผมเพิ่งอ่านเรื่อง “คนนอก” ที่ลือลั่นของเขาจบลง นึกออกหรือยังครับ ใช่ ! เขาคือ อัลแบร์ กามู นักเขียนและนักปรัชญาชาวฝรั่งเศส เขากล่าวว่า ความสุขที่แท้จริงของชีวิต มีอยู่ 4 ประการคือ
1.อยู่ในที่อากาศปลอดโปร่ง
2.พ้นจากความทะเยอทะยาน
3.ทำงานอย่างสร้างสรรค์
4.รักใครสักคน
ข้อที่ 4 น่าคิดนะ หมายความว่ากระไร ? รักเขาข้างเดียวอย่างนั้นหรือ ? เขาไม่รักตอบก็ไม่เป็นไร จิตใจสูงส่งมาก ถ้าเป็นดอกกุหลาบ คงเป็นสีชาวบริสุทธิ์ รักแล้วไม่หวังสิ่งตอบแทน สามารถใช้แทนความรักของคนต่างวัย ความรักต่อพ่อแม่ เพื่อน หรือคนที่เรารู้สึกดีๆด้วย.