ผมบอกให้ลูกจอดรถ
ที่ถนนทอดสู่ตัวอาคารสำนักงาน บอกให้แกพาแม่ไปเยี่ยมยายที่บ้านปง ที่อยู่ห่างจากที่นี่ราว 3 กิโลเมตรเศษ ประมาณ 11 โมงให้กลับมารับพ่อ ผมเดินเข้าไปหาเจ้าหน้าที่ในตัวอาคาร พบเจ้าหน้าที่หญิง เป็นคนที่เคยรู้จักกันมาก่อน เธอยกมือไหว้เมื่อเห็นหน้าผม เธอมีบ้านพักอาศัยอยู่ในหมู่บ้านสันมหาพน หมู่บ้านนี้อยู่ตรงข้ามกับโรงเรียนสันมหาพนวิทยา ซึ่งเป็นโรงเรียนที่ตั้งอยู่ฟากถนนทิศตะวันตก โรงเรียนนี้อยู่ห่างที่ว่าอำเภอไปทางทิศใต้ไม่ถึง 100 เมตร ผมเคยสอนโรงเรียนนี้นาน 12 ปี ผมบอกเธอว่า จะมาหาข้อมูลเพื่อเป็นความรู้และนำไปเขียนบันทึกไว้ เธอเล่าให้ฟังว่า
“ บ้านวัยทองนิเวศน์สังกัดองค์การบริหารส่วนจังหวัดเชียงใหม่ คนที่มาอยู่อาศัย ต้องมีคุณสมบัติตามหลักเกณฑ์ที่กำหนด หลักใหญ่ที่สำคัญคือ ไม่มีลูกเต้าหรือใครดูแลจริงๆ โดยจะมีคณะกรรมการไปตรวจสอบถึงบ้าน ซึ่งก่อนนี้ผู้ใหญ่บ้านต้องเสนอชื่อมาให้เราทราบก่อน.”
“ มีผู้มาอาศัยที่บ้านวัยทองนิเวศน์ทั้งหมดกี่คน ?.”
“ ราว 100 คนค่ะ แต่อาจเพิ่มได้อีกเล็กน้อย.”
“ มีเฉพาะบ้านพักอาศัยที่เห็นเป็นหลังๆสวยๆใกล้สำนักงานเท่านั้นหรือ ? ไม่มีอาคารอยู่รวมหรืออย่างไร ?.”
“ อ๋อ.! บ้านพักอาศัยมี 2 ประเภท ประเภทแรกบ้านเป็นหลัง สำหรับคนมีฐานะดี ราคาหลังละ 450,000 บาท รองลงมาราคา 250,000 บาท ผู้อาศัยต้องใช้เงินส่วนตัวปลูกเอง หาอาหารกินเอง จ่ายเฉพาะค่าไฟฟ้า ส่วนน้ำประปาฟรีคะ อีกประเภทเป็นอาคารรวมค่ะ.”
“ ถ้าผู้อาศัยเสียชีวิต บ้านวัยทองนิเวศน์จะจัดการศพให้เรียบร้อยภายใน 1 วัน ตอนเช้าทำพิธีทางศาสนา เมื่อเสร็จก็นำไปเผา.” เธอเล่าต่อ
ผมนึกในใจ เป็นคำตอบสั้นๆกระชับ เรียบง่าย ไม่ยืดยาดเยิ่นเย้อให้มากพิธี ชีวิตมีแค่นี้จริงๆ
“ อยากเห็นอาคารอยู่รวมกันจัง.”
“ อาจารย์ต้องเดินไปตามถนนหน้าอาคารนี้ ไม่ไกลเท่าไรเดี๋ยวก็ถึง นึกว่าออกกำลังกายก็แล้วกัน.” เธอหัวเราะเล็กน้อยแล้วอมยิ้ม ผมคิดว่าตัวเองคงเดินไม่ไหวจึงไม่พูดต่อ เธอพูดด้วยหัวเราะด้วยทำให้ผมระแวง ใกล้ของเธออาจไกลสำหรับผม ผมมองออกไปเห็นเปลวแดดแล้วชักท้อ หากทำเก่งกล้าเดินไป เหงื่อโชกหลังหัวเข่าแทบหลุด หายใจหอบจนรูจมูก 2 รูไม่พอรับใช้ก็เป็นได้
“ เอารถมาหรือเปล่าคะ ?.”
“ เอามา แต่ให้ลูกชายมาส่งแล้วออกไปเยี่ยมยายที่บ้านปง นัดกันว่า 11 โมงมารับพ่อ.”
ผมกล่าวขอบคุณแล้วกล่าวลา.