บรรทัดทองแห่งชีวิต: ใบไม้สีน้ำตาล(1)

ถนอมรัก เดือนเต็มดวง

 

 

 

เหตุเกิดกลางคืนวันอาทิตย์

กำลังนั่งดูข่าวทางโทรทัศน์ ได้ยินเสียงอื้ออึงมาทางทิศใต้ เงี่ยหูฟังเป็นเสียงลม ติดตามด้วยเสียงซู่ซ่าทางระเบียงหลังบ้านและหน้าบ้าน ฝนเริ่มโปรยเม็ด พายุเริ่มแรงและกระพือโหมต่อเนื่อง ได้ยินเสียงใบโพธิ์ข้างบ้านสะบัดกราวใหญ่ เสียงอะไรบางอย่างกระทบกระเบื้องหลังคาบ้านดังโป้งป้าก ดังใครโยนก้อนกรวดเล็กลงมา เป็นลูกเห็บนั่นเอง เปิดไฟแล้วเปิดประตูบ้านด้านใกล้กับต้นโพธิ์ที่ปลูกติดมุมกำแพงวัด พายุยังพัดอย่างคึกคะนองต่อเนื่อง ใบโพธิ์และกิ่งโยกไหวรุนแรงดังจะหลุดลอยไปให้ได้ มองคล้ายผมผู้หญิงโดนพัดลมเครื่องใหญ่เป่ารุนแรง เห็นลูกเห็บหล่นกระทบหลังคาโรงรถกระดอนกระเด็น เหมือนข้าวตอกหล่น โตขนาดปลายนิ้วก้อย พอหยุดนิ่ง ลูกเห็บละลายตัวอย่างรวดเร็ว กดกล้องถ่ายรูป กล้องทำงาน 3 จังหวะ ไม่ทันการลูกเห็บละลายหมดเสียก่อน ตรวจดูภาพที่ถ่าย มันเห็นมัวๆขาวๆเท่านั้น หากลูกเห็บโตเท่าไข่ไก่อย่างที่เป็นข่าว หลังคาบ้านผมคงไม่เหลือ  คงต้องแยกเขี้ยวเปลี่ยนทั้งหลัง


ในตอนเช้าวันรุ่งขึ้น

เห็นใบไม้สดเขียวและใบแห้งสีน้ำตาล ตกเกลื่อนกลาดถนนลาดยางที่คั่นระหว่างบ้านผมกับวัด เหมือนคนหนุ่มสาวและคนแก่เฒ่าสูญสิ้นชีวิตเพราะภัยธรรมชาติ...อีก 20 วัน จะสิ้นเดือนกันยายน ผมไม่รู้สึกอะไร ที่ต้องเกษียณราชการในปลายเดือนกันยายนที่จะถึงนี้ วันที่ 30 กันยายนนั้น ถูกกำหนดให้เป็นวันสุดท้ายของการทำงานของข้าราชการที่จะเกษียณ บางคนเล่าว่า เคยมีข้าราชการครูที่เกษียณ เช้าเคยแต่งตัวไปทำงานทุกวัน พอวันที่ 1 ตุลาคม ตื่นขึ้นแต่งตัวจะไปโรงเรียน ภรรยาถามว่า พ่อจะไปไหนกัน เกษียณแล้วไม่ใช่หรือ ข้าราชการนั้นยิ้มเฝื่อนๆ บอกภรรยาว่าพ่อลืมไปมันเคยชินนะ บางคนทำใจไม่ได้ อาลัยอาวรณ์ยศตำแหน่ง อำนาจ เคยมีคนเคารพนบนอบ ปฏิบัติตามคำสั่ง ครับผม คะขา ไม่มีปฏิเสธ บัดนี้หมดสิ้นกลายเป็นคนแก่ธรรมดาๆ นั่งๆนอนๆอยู่บ้าน บ้างยืนดีดนิ้วหน้ากรงนกเขา บ้างยืนพุงยื่นรดน้ำต้นไม้  แรกๆพบกันยังมีคนทักทาย ยกมือไหว้ นานๆไป เดินสวนกันแทบชน กลับมองไม่เห็นนึกว่าตอไม้ผุๆดำๆ


ผมยืนสลัดแขนขาหน้าห้องสำนักงาน

มองผืนดินผืนฟ้า สิ่งรอบๆตัว คล้ายดังจะดูดซับไว้ระลึกถึง อาคารไม้ 2 ชั้น ยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ชั้นบนเป็นที่ทำงานของผู้อำนวยการสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษา และรองผู้อำนวยการฯอีกราว 20 คน ทำไมตำแหน่งรองฯถึงมาก ในวงการศึกษารู้ดีถึงความเป็นมา ชั้นล่างเป็นบุคลากรฝ่ายการเงินและบุคลากร ส่วนงานฝ่ายที่ผมทำงานอยู่นั้น อยู่ด้านทิศใต้ เรียกชื่อว่าหน่วยศึกษานิเทศก์ เป็นอาคารตึกชั้นเดียว สิ่งปลูกสร้างยังคงอยู่อีกนาน  แต่ผู้คนเล่าหมุนเวียนไปทุกปี เก่าไปใหม่มา ชีวิตมีอะไรอีกเล่า มืดแล้วสว่าง กินแล้วนอน หนุ่มสาวสดใส หล่อสวย และแล้วก็อ้วนเผละแก่เฒ่า.

 ..................................................................

 

ล้านนาในอ้อมแขนแห่งขุนเขา(7)


                                                                                                                ถนอมรัก  เดือนเต็มดวง