๑.
นอนพักเถิด มวลมิตร ที่ชิดใกล้
เก็บแรงไว้คุ้ยหาเศษอาหาร
ฟ้าสวยสวย พื้นที่กว้าง ที่กลางลาน
คือสวรรค์สถาน ของผองเรา
อย่าไปเครียด จริงจัง เลยวันพรุ่ง
เดี๋ยวก็รุ่ง เดี๋ยวก็ค่ำ เหมือนวันเก่า
รู้วิถี ตัวตน บนทางเรา
อย่าเกะกะใครเขาก็เท่านั้น
เราเป็นชนกลุ่มน้อยด้อยในโลก
จะส่งซึ่ง ภาษาโศก ภาษาขัน
ก็หามีใครฟังเจ้าทั้งนั้น
คนอื่นล้วน สื่อสารกัน ภาษาเขา
๒.
นอนพักเถิดมวลมิตรที่ชิดเชื้อ
ฉันอาจมี ปันเหลือให้ ไม่เท่าเก่า
เรื่องน้ำมัน ไฟฟ้า ราคาข้าว
ปั่นป่วนเขา จนไม่เหลือ เผื่อให้ทาน
จะเรียนรู้อยู่ร่วมกัน ทันไหมหนอ?
ในเมื่อต่างร้องขอ คนละด้าน
โลกผุพัง อ่อนไหว ไปตามกาล
อาจสักวัน เขาสละ ละทิ้งไว้
เราค่อยหวัง อย่างนั้น แล้วกันนะ
พื้นที่โล่ง – อิสระ- ฟ้าสวยใส
เราช่วยกันพรวนดิน พลิกกิ่งไม้
สร้างอาหาร ปลูกบ้านใหม่ ตรงไหนดี?
๓.
เถอะมวลมิตร วันนี้นั้น ฝันไปก่อน
หลับและนอน เก็บแรงไว้ ให้เต็มที่
เดี๋ยวบ่ายบ่าย ตื่นมา ร่าเริงดี
ค่อยจัดการชีวิตนี้ ที่ยังเหลือ.