ชายชรายิ้มหวานให้ฉัน ทันทีที่เขารู้สึกว่าตัวเองดีขึ้นแล้ว
ยิ้มบนริมฝีปากเบี้ยวๆ หนังตากระตุก ใบหน้าเหี่ยวย่น แต่ฉันรู้สึกได้ในตอนนั้นว่าเป็นยิ้มที่แสนหวานกว่าใครๆ ทีเดียว และเชื่อว่าเป็นยิ้มแรกของวันนี้
ก่อนหน้านี้หลายนาที เขาพาตาช้ำๆ ย่างก้าวมาอย่างเซๆ ออกจากห้องพักผู้ป่วยในโรงพยาบาล ตอนที่เจอกันฉันยกมือไหว้ สวมกอดเขาหลวมๆ พาเขาไปนั่งลงตรงระเบียง เขาพยายามสื่อสารทั้งที่อาการไม่หายดีนัก
เขาเล่าว่าวันนี้ตื่นแต่เช้ามืดเช่นทุกวัน นึ่งข้าวทิ้งไว้แล้วก็มาบริหารร่างกาย จากนั้นก็วิ่งเหยาะๆ แล้วจบท้ายที่การบริหารอีกรอบ แต่อยู่ๆ แขนขาซีกหนึ่งก็ไม่มีแรง เบานุ่นเหมือนสำลี ยกไปมาก็ไม่รู้สึกว่ามันอยู่ตรงไหน มองเห็นตัวเองเคลื่อนไหวแต่ไขว่คว้าอะไรไม่ถูก
เขาเล่าด้วยความตื่นเต้น จะว่าไปก็คงเป็นนาทีวิกฤตของชีวิตทีเดียว ที่ลิ่มเลือดไปอุดตันในเส้นเลือด เกิดแบบเฉียบพลัน สมองสั่งการไม่ได้ เขาพาร่างตัวเองไปนั่งลงบนเก้าอี้ไม้ หาปากกา แล้วหยิบกระดาษ เขาบอกว่าพยายามจะเขียนอะไรบางอย่าง แต่มันก็ควบคุมปากกาให้เขียนไม่ได้