พายุน้ำแข็งกลางป่าสนในวัน "ผีไปแต่งงาน"

ธรรมชาติยิ่งใหญ่ มนุษย์เล็กเสียเหลือเกิน

รถยนต์ทั้งคัน กลายสภาพจากยานพาหนะเหล็กหนักๆทึบๆ มีสภาพไม่ต่างไปจากกระป๋องบางๆ ตั้งวางตากฝนพายุ ที่สำคัญนั้นมี 6 ชีวิตอยู่ในนั้นด้วย

ผมบอกให้ทุกคนช่วยมองยอดสน ดูว่ามันลู่โอนเอนไปทิศทางไหน เพื่อจะจอดรถไว้ในระยะปลอดภัย ไม่โดนต้นสนหักโค่น

รู้กันอยู่ว่า ยอดสนถูกปลิดออกไปง่ายดาย เหมือนมีมือมหึมายื่นมาปลิด ทิ้งใส่บ้านคนบ้าง ทิ้งลงข้างทางบ้าง ทุกอย่างเป็นไปอย่างรวดเร็วเหมือนโดนแกล้ง

บนระดับความสูงของป่าสน ความสูงกว่า 700 เมตรเหนือระดับน้ำทะเลขึ้นไป เป็นความสูงของสังคมไม้สน หากมองผ่านสายตานก ก็คงเห็นป่าสนทอดตัวเป็นงูดำใหญ่ยักษ์พาดผ่านเทือกเขาเป็นบริเวณกว้างบนภูเขาภาคเหนือ

กระหวัดหวีดหวิวแทรกไปท่ามกลางป่าแล้ง ป่าเบญจพรรณ และป่าดิบเขา

ยามพายุเคลื่อนตัวผ่าน ดูราวงูใหญ่ดำเมื่อมตื่นตัว พลิกตัวพัลวันป่ายขยับตัวไปมาให้ดูขนลุกขนพอง อีกทั้งเสียงที่เปล่งออกมาราวกับอาการโห่ร้อง ชวนหวาดหวั่นยิ่งนัก

ก่อนหน้าจะเกิดพายุ สัญญาณบอกแต่เพียงความอึมครึม หม่นมัวซัวไปทุกด้าน ต้นสนยืนต้นนิ่งสงบเหมือนยืนต้อนรับขบวนแห่ ความอบอ้าวแห้งแล้งเดือนมีนาคมเหมือนจะส่งสัญญาณแตกต่าง

แล้วละอองฝนปรอยก็โปรยลงมาบางๆ

เพียงชั่วอึดใจเดียวเท่านั้น ฝนตกเป็นเม็ดโตๆก็ค่อยๆโปรย หนักขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งในชั่วพริบตา เหมือนมีเกล็ดแก้วตกใส่หลังคารถ

ผมไม่นึกว่า พายุกำลังเดินทางผ่านมา พายุกำลังข้ามถนน และยากจะคาดเดาว่า นาทีต่อนาทีจะเกิดเหตุเพศภัยใดๆขึ้นบ้าง

ฟ้าแลบแปลบแล้วตามด้วยฟ้าผ่า ฮึ่มๆ.. แล้วสายฟ้าก็แตกเป็นรากไม้แห่งแสงสว่างกลางอากาศ

"ผีมักไปแต่งงานหน้าแล้ง เดินทางมายังป่าสนต้องระวังพายุ หาที่หลบดีๆ อย่าอยู่ในรัศมีของต้นสนโค่น ถ้าผีเลือกเดินไปทางไหน มันหักทุกอย่างราบไปต่อหน้าต่อตา" คำชาวบ้านในป่าสนบอกต่อกันมาอย่างนั้น

ผมไม่เคยนึกว่าต้องตกอยู่ในบรรยากาศหยุดชมขบวนแห่ผีไปแต่งงาน

"ทางหลบได้นั้นต้องนอนราบกับพื้น หาที่กำบัง อยู่ในรถก็ไม่ปลอดภัย มันอาจยกรถไปได้ง่ายๆ"

แต่ทุกคนอยู่กันในรถ

ในช่วงเวลาผ่านไปอย่างอืดอาดยืดยาด เหมือนเข็มนาฬิกาแช่นิ่งอยู่ที่เดียว เสียงฝนกรวดเย็นยิ่งกระหน่ำหนักขึ้นเรื่อยๆ

ฝนน้ำแข็งยังตกต่อเนื่องหนักขึ้นเรื่อยๆ ก้อนใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ โหมกระหน่ำมาจากทุกทิศทุกทาง กระทั่งรถไม่อาจเคลื่อนไปได้อีกแล้ว ทางข้างหน้าเป็นหมอกหนาลอยข้ามถนนเหมือนพวยพุ่ง มองไม่เห็นถนน บนท้องฟ้าก็ยังมีฟ้าแลบฟ้าร้องฟ้าผ่าแทบตลอดเวลา

"เราคาดเดาไม่ได้ว่าขบวนแห่ของผีไปแต่งงาน จะเริ่มจากทิศไหน ไปทางไหน และขบวนแห่จะหยุดเห่ หยุดโห่ร้องอีกนานแค่ไหน"

เสียงพูดคุยในรถ ไม่พ้นเรื่องน้ำกลายเป็นน้ำแข็ง พุ่งมากลางฟ้าอากาศ ทุกคนต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า นานเหลือเกินที่ไม่เห็นน้ำแข็งตกหนักอย่างนี้

หรือไม่ก็บอกว่า เป็นความทรงจำครั้งแรกในชีวิต

นานนับชั่วโมง ที่เรายอมจำนนอยู่กับที่ ยอดสนใกล้ไกลพัดไหวโอนเอนตามลม โน้มกิ่งใบต่ำให้ดูหวาดเสียว ชวนหวาดหวั่นใจ