ดินแดนอันไกลโพ้นเหนือความคิดฝัน ,เทือกเขาและดวงตะวันนิ่งงัน ราวกับภาพวาด
โตโยต้า ชนิดขับเคลื่อน 4 ล้อ ข้ามลำห้วยลูกแล้วลูกเล่า สายน้ำสาดกระจายฟูฝอยออกข้างตัวรถ ,ตามแรงทะยานและระบบรีดน้ำของยางมิชิลิน บอกกล่าวกันอย่างไม่เป็นทางการว่า จะต้องข้ามห้วยมากกว่า 28 ห้วย ,จึงจะไปถึงที่หมาย , ‘บ้านแม่แพะ’
ใครบางคนติดตลกออกมาดังๆ หลังกระบะว่า
“ดูไม่ออกว่ามีบ้านคน”
“ดูไม่ออกว่ามีบ้านคน”
..........
เหนือลำห้วย ผืนป่าเขียวครึ้มเข้ายึดครอง ,เงียบขรึม ,ไร้สุ้มเสียง นานๆ ทีถึงจะมองเห็นหญิงชาวปาเกอญอจูงควายออกมากินหญ้าอ่อนหรือลูกไม้สีแดงสุกที่ร่วงจากต้นอยู่ริมห้วยแห้ง
บ้านแม่แพะมีลำห้วยแม่แงะไหลผ่าน ตั้งอยู่ในเขตอำเภอแม่สะเรียง จังหวัดแม่ฮ่องสอน ,การเดินทางจากตัวอำเภอสู่หมู่บ้านแม่แพะ ใช้เวลามากกว่า 4 ชั่วโมง ,ข้ามเนินเขาและลงลำห้วย ระหว่างที่ราบหุบเขามีหมู่บ้านคนเรียงราย
บ้านของคนไร้รัฐ
วันเด็กไร้สัญชาติครั้งที่ 8 จัดขึ้นที่บ้านแม่แพะ 1 ใน 100 หย่อมบ้านที่ต้องทำการสำรวจ ,เปิดห้องทะเบียนราษฎรเคลื่อนที่ รวบรวมข้อมูลให้อำเภอพิสูจน์สัญชาติโดยไม่มีเงื่อนไขตามมาตรา 23
จากตัวเมืองแม่สะเรียง ทางลาดยาง 10 กิโลเมตร ,ลับหายเข้าไปในผืนป่า เส้นทางที่เหลือเป็นถนนลูกรัง ฝุ่นคลุ้งในหน้าแล้งและแฉะเป็นหล่มโคลนในหน้าฝน,จนสิ้นสุดหลักเขตแดนไทยที่ตำบลเสาหิน รวมระยะทางประมาณ 97 กิโลเมตร ติดพื้นที่กันชนกลุ่มติดอาวุธดาวแดงเขตบ้านห้วยทราย ประเทศพม่า
กลุ่มติดอาวุธดาวแดงเป็นกลุ่มนักศึกษาพม่าที่หนีเข้าป่าช่วงปราบปรามหนัก ก่อนจะสวามิภักดิ์กองทัพและเฝ้าระวังป้องกันชายแดนให้กองทัพทหาร ,ด้วยการเก็บค่าด่านที่เปิดเป็นจุดผ่อนปรนการค้าชายแดนในอัตราหัวละ 50 บาท
ตำรวจตระเวนชายแดน ผู้เฝ้าด่าน ยืนยันด้วยการชี้ให้ดูรถบรรทุกสินค้าและน้ำมันปาล์มที่ขนส่งข้ามประเทศ
“เหลือเชื่อ รถบรรทุกสิบล้อเข้ามาถึงที่นี่” ใครคนเดิมอุทานอย่างตื่นตาตื่นใจ
..........
รอยทางลางเลือนอยู่ในฝุ่นสีขาว
บ้านแม่แพะ ดินแดนอันไกลโพ้นเหนือความคิดฝัน
หลังขุนเขาใต้ดวงตะวันที่นิ่งงัน
ดวงตาของพวกเขานิ่งงัน
.jpg)
ลำห้วยสีเขียวมรกตหายเข้าไปในผืนป่า ,สวยราวกับภาพวาดแต่สำหรับคนที่นั่น พวกเขารอคอยการยอมรับจากคนไทย
.jpg)
หนุ่มสาว นักบิด ข้ามลำห้วยมาร่วมงานวันเด็กไร้สัญชาติกันแบบนี้
.jpg)
.jpg)
ห้องทะเบียนราษฎรเคลื่อนที่ เปิดตัวกันอย่างเป็นทางการในลานโล่งบริเวณบ้านผู้ใหญ่บ้านพร้อมกับการทำประชาคมยืนยันว่าแต่ละครอบครัวอยู่อาศัยในพื้นที่มานานแล้ว
.jpg)
ตำรวจตระเวนชายแดนบ้านเสาหิน มาเป็นเพื่อนแขกผู้มาเยี่ยมเยือนเพื่อความอุ่นใจ แนวเนินทางด้านหลังเป็นหลักเขตแดนไทย-พม่า ,จุดสิ้นสุดพรมแดนที่ต้องรักษาความปลอดภัยกันยิ่งยวด
.jpg)
ลำห้วยแม่แงะหน้าหมู่บ้านแม่แพะ เป็นที่อาบน้ำของทั้งเด็กและผู้ใหญ่ รวมถึงแขกผู้มาเยี่ยมเยือน
.jpg)
.jpg)
กลุ่มอาสาสมัครทำทะเบียนราษฎร์ ช่วยเหลือทางอำเภอจัดทำระบบข้อมูล ทำงานกันค่อนดึก
.jpg)
รอยยิ้มเขินอายของเด็กหลังแสงเทียน
.jpg)
ยามเช้า ,อากาศหนาว เด็กน้อยหมวกแดงนั่งนิ่งบนลานบ้าน ดวงตาซุกซนของเธอไม่รู้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นในหมู่บ้าน ,ทำไมผู้ใหญ่เข้ามาที่บ้านหนูเยอะจัง
บล็อกของ กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
สะพานมอญเป็นอีกที่เที่ยวยอดนิยมอีกที่ ,ที่คนส่วนใหญ่จะไป
ข้อแรก ไปง่าย
ข้อสอง สวยดี
นอกเหนือจากนี้ ยังมีเรื่องราวของคนหลากหลายกลุ่ม
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
ในวันที่บ้านชื่นใจเต็มไปด้วยสายหมอก ไอชื้นหนาก่อตัวเป็นหยดน้ำ เกาะตามร่องใบสีเขียวอ่อนของยอดหญ้า ... บนทางดิน ดอกปีบสีขาวร่วงเกลื่อนดินนุ่ม
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
คนกลัวลิงจากหลายเหตุผล ??
จากหน้าตา ท่าทางที่เอาเรื่อง
จากความซุกซน อยู่ไม่นิ่งและอารมณ์ปรวนแปร
"อย่าเข้าไปใกล้มันนะ" คุณแม่ยื้อยุดมือลูกสาวที่ยื่นขนมสีหวานไปให้
...
ขณะกดชัตเตอร์ จ๋อบางตัวกระโดดเกาะหลัง ผมคิดว่า มันคงอยากรู้อยากเห็น
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
ลิง เรียนรู้การมีชีวิตจากคน ,เราเป็นบรรพบุรุษของลิงผ่านสายใยของวิวัฒนาการ
ดวงตาใสแหน๋ว มองตรงมายังกล้วยและถั่วลิสงต้ม ,ไอติมปั่นสีแดงในมือเด็กน้อยถูกฉกไปดูดเลียคลายความร้อนจากอากาศยามเที่ยง ,ทั่วบริเวณพระปรางค์สามยอดแน่นขนัดไปด้วยนักท่องเที่ยวที่มาร่วมงานโต๊ะจีนลิงที่จัดเป็นประจำทุกๆ ปี
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
เช้า รวมพลก่อนออกเดินทางไกล จะเห็นได้ว่าทุกคนยังสดใส ภาพนี้ถ่ายระหว่างรอรถไปส่งปากทางเข้าดงนาทาม รอยยิ้มใสใสกับผิวพรรณใสใสจะกลายเป็นสีแทนในอีกไม่ช้า
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
ยาวไกล สายน้ำสีขาวหายเข้าไปในขุนเขา โขดหินและทิวป่า ..
เหล่าผู้นิยมไพร ยังคงเดินทางไกล ,ยาวนาน จนเสียงหัวเราะกลายเป็นเสียงพึมพำ
“เพ่ ทามมายมันร้อนอย่างงี้” นายคนหนึ่งเอ่ย
“ป่าอิสานไม่เหมือนป่าภาคเหนือ” พี่ลม นายกท้องถิ่นเอ่ยอย่างนิ่มนวล ก่อนออกตัวอย่างเป็นทางการถึงความนิยมของนักท่องเที่ยวที่มักจะนิยมป่าแถบเหนือมากกว่า
นักท่องเที่ยวส่วนใหญ่มักคิดถึงการเดินทางขึ้นเหนือ
....
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
สายลมต้นฤดูหนาวกระหวัดวนบนยอดหญ้า เห็นเป็นริ้วๆ
เหนือผลาญหินแห่งดงนาทาม
ทุ่งดอกแดงอุบลสลับเหลืองพิมร บานสะพรั่ง
ถึงแม้จะดูแห้งแล้งแต่ในโลกของธรรมชาติกลับมอบชีวิตและความสมดุล
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
แดดร้อนเปรี้ยง ผ่าลงกลางหัว ,
เบื้องหน้า คือ ทางเดินหินที่ดูเหมือนจะไร้จุดสิ้นสุด ,แต่ทุกคนต่างมีความหวังจะเดินไปให้ถึงจุดหมาย
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
ปลาหมึกสีชมพู ใต้ท้องทะเลสีฟ้า ,มันเอาหนวดยาวๆ เกี่ยวกระหวัด เรือสีน้ำตาลที่มีใบสีเขียว ในสายตาของใครหลายคน ,สีน้ำบนกระดาษดูเลอะเทอ ,แต่ไม่เป็นไร สำหรับน้องกายส์ ซ์ซ์ซ์ , "นี่มันเรื่อง โจรสลัดแห่งทะเลแคริบเบี้ยน ใช่ไม๊" "ไม่ใช่" น้องกายทำหน้า งง อะไรเหรอ
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
นิ้วเล็กๆ บรรจงแต้มสีและกาว ด้วยความตั้งใจ ,เด็กๆ มักจะไม่กังวลกับความเลอะเทอะ ,ไม่เหมือนผู้ใหญ่
เชื่อกันว่า ,ศิลปะ กว้างและลึก จรรโลงและสร้างสรรค์ ,เด็กๆ มองเห็นภาพในความว่างเปล่าของอากาศ
จนกระทั่ง พวกเขาโตเป็นผู้ใหญ่ ,และความจำเป็นในชีวิตโบยตี ,เหตุผลของมันทำให้ดวงตาแบบนั้นหายไป
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
สำหรับคนที่รักการเดินทาง ยาดาเป็นหนึ่งในนั้น,
สำหรับเธอ โลกนี้ไร้กาลเวลา,และเขตแดน
หลากเชื้อชาติ ,มีชีวิตและเรื่องราวเสมอ
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
หลังวันเลือกตั้งเป็นเดือนแห่งการถือศีลอดของชาวมุสลิม
,ยาดาและทีมสังเกตุการณ์การเลือกตั้งกลับมายังกรุงคาบูล์ เมืองทั้งเมืองสงบนิ่งด้วยบรรยากาศแห่งความศรัทธาและเป็นครั้งแรกที่อัลเฟรลอนุญาตให้ทีมงานออกไปเดินเล่นได้โดยไม่ต้องมีล่ามและทีมการ์ด
บนถนนเต็มไปด้วยผู้คนที่เคร่งขรึม ไม่ดื่ม ไม่กิน จนกว่าพระอาทิตย์จะตกดิน
ไร้ข่าวของความรุนแรง ถึงแม้ว่า กลุ่มตาลีบันจะพยายามล้มการเลือกตั้งครั้งนี้ แต่วันนี้ ถือเป็นวันอันศักดิ์สิทธิ์ของพวกเขาเช่นเดียวกับชาวมุสลิมทั่วโลก
ทุกคนกลายเป็นหนึ่ง ไม่ว่า พ่อค้า ข้าราชการหรือกรรมกร
ชิกเก้น สตรีท เป็นถนนสายใหญ่ที่เต็มไปด้วยร้านขายของที่ระลึกสำหรับนักท่องเที่ยว…