ทันทีที่ออกจากด่านลาวบาว รถทัวร์ปุเรงมาบนถนนหมายเลข1 นักท่องเที่ยวจะต้องนั่งรถเพื่อเข้าไปยังมหานครเว้อีกราวๆ 160 กิโลเมตร (หลังจากที่ตื่นๆ หลับๆ มาแล้วราว 250 กม. บนทางหลวงหมายเลข9) รวมระยะทางจากมุกดาหาร-เว้ ประมาณ 410 กิโลเมตร
นักท่องเที่ยวบางคนพักที่ด่าน ซึ่งมีเกสต์เฮาส์เล็กๆ สบายๆ และเป็นที่ขึ้นชื่อว่า ตลาดเช้าลาวบาวช่างน่ารักน่าชังนัก
เรื่องของเรื่อง คือ เราควรจะถึงเว้ไม่เกิน 18.00 น. ตามเวลาในตั๋ว
ระหว่างเส้นทางจะต้องผ่านเมืองใหญ่ 2 เมือง คือ เมืองเคเซนและเมืองดองฮา ทั้ง 2 เมือง คือ จุดยุทธศาสตร์ที่ถูกโจมตีอย่างหนักในสงครามเวียดนาม โดยเฉพาะเมืองดองฮาหรือเรียกชื่อย่อว่า DMZ นั้น เป็นแหล่งหลักฐานแห่งอดีตอันแสนเศร้า
จากข้อมูล DMZ ในอดีตเป็นเขตปลอดทหาร โดยมีแม่น้ำเบนไห่ทอดขวาง มีสะพานเหียนเลือง ยาว 8 กิโลเมตร แบ่ง2 ฝั่งของแม่น้ำ จุดแบ่งเวียดนามเหนือใต้ออกจากกันและอุโมงก์หวิงห์ม็อกซึ่งเป็นอุโมงก์หลบภัยใต้ดินของชาวบ้านทั้ง 2 หมู่บ้าน ภายในอุโมงก์เจาะเป็นห้อง มีความยาวรวมมากกว่า 2,000 เมตร แบ่งเป็น 3 ชั้น เจาะประตูเข้าออก 13 ทาง ชาวบ้านอยู่อาศัยยาวนานกว่า 5 ปี ปัจจุบัน เป็นแหล่งท่องเที่ยวบอกเล่าพิษภัยของสงครามเวียดนาม
วีไอพีสีฟ้าเลยสะพานเหียนเลืองมาได้ราวชั่วโมงเศษ ยางรถทางด้านหลังเกิดไหม้ควันท่วมแต่ยังไม่ถึงขั้นลุกเป็นเปลวไฟ จนคุณลุงคนขับต้องหยุดเพื่อซ่อมแซมถึง 2 ครั้ง เล่นเอาคนบนรถใจฝ่อเล็กๆ แอบอธิษฐานเอาใจช่วยให้รอดปลอดภัยด้วยเถิ๊ดดดด!
คุณลุงพาเราเข้าเว้ 20.00 นาฬิกา
ฟ้ามืดแต่มหานครแห่งนี้กลับคึกคักด้วยแสงสี
ในทุกวิกฤตล้วนแล้วประกอบขึ้นด้วยโอกาส ควันที่ลุกท่วมล้อหลังทำให้นักท่องเที่ยวอย่างเราผูกพันกันภายใต้คนที่ประสบชะตากรรมเดียวกัน (มักเห็นอกเห็นใจกัน)
นักท่องเที่ยวคนไทยกลุ่มใหญ่ 8 คน ลุง-หลานแบ็กแพ็กเกอร์ ผมกับยาดา รวมหนึ่งโหลตัดสินใจพักโรงแรมเดียวกัน จากการชักชวนของลุงป้าในกลุ่มซึ่งเป็นชาวเวียดนามที่มาอยู่เมืองไทยนานปีเป็นไกด์
ยามเช้าของเว้สีขาวเหมือนดอกมะลิ แม้ออกจะโกลาหลไปบ้างด้วยเสียงบีบแตร รถจักรยานและการแทะเม็ดก๋วยจี๊ เสียงแตรรถของเวียดนามเป็นเหมือนความคุ้นเคยที่อาจจะทำให้คนขวัญอ่อนสะดุ้งเฮือกได้ง่ายๆ รถวิ่งฝั่งขวา จักรยานจะถูกรถมอเตอร์ไซค์บีบแตรให้ชิดขวาอย่างมิดชิด ขณะรถเก๋งสี่ล้อก็จะบีบให้มอเตอร์ไซค์ชิดขวาอย่างมิดชิดอีกต่อ
เอ่อ แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครสนใจเพราะแม้เสียงแตรจะดังแค่ไหน หนุ่มสาวชาวเวียดยังปั่นจักรยานซ้อน 4 คัน คุยกันบนถนนอย่างมีรอยยิ้ม
เราเปิดฉากการเที่ยวด้วยการเช่าจักรยานฝ่าความโกลาหลของมหานครแห่งนี้ ปั่นข้ามสะพานก่าวหยาโก่ยสู่ย่านตลาดดองบา ตลาดสดและค้าส่งที่ใครมาเที่ยวต่างต้องมาช็อปปิ้ง ประเดิมกาเฝ่ร้อน(ตามสำนวนคนเวียด)ในตลาด ราคาไม่ควรจะเกิน 5,000-10,000 ดอง
เด็กชายคนหนึ่งรูปร่างผอมเกร็งในเสื้อยืด(มากๆ)มอมแมม กางเกงขาสั้น เดินเข้ามาหายาดาอย่างคุ้นเคย แกใช้มือแตะกระเป๋าก่อนแบมือพร้อมทำหน้าน่าสงสารมา ถัดไปรถมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งวิ่งผ่าตลาดเกี่ยวเอาลังเบียร์ของร้านค้าร้านหนึ่ง แม่ค้ายืนเท้าสะเอวด่าเป็นภาษาเวียดนามออกสำเนียงจีนนิดๆ
เราตัดสินใจไม่ให้เงินเด็กชาย แกเดินหงอยๆ กลับกลุ่ม
เสียงเพื่อนบางคนลอยแว่วมาว่า “หากนายให้คนนึงนะ อีกหลายคนจะยกโขยงมาแบมือขอนายเลยเชียวแหละ”
แดดสายระยิบระยับ แม้แดดจะแรงแต่ในอากาศยังคงเปียกชื้นและสดใส แม่ค้ากลุ่มใหญ่จับกลุ่มพูดคุยกันริมฟุตบาธ ผมยกเทเลซูมขึ้นจ่อเพื่อจับอากัปกิริยาของพวกเธอ หนึ่งในนั้นยกมือป้องใบหน้าก่อนส่งเสียง (แม้จะฟังไม่รู้เรื่อง) ’หยุด ชั้นไม่อนุญาตให้ถ่ายรูป’
เว้ เป็นเมืองตอนกลางของประเทศ เชื่อมโยงพื้นที่อุดมสมบูรณ์ของสามเหลี่ยมปากแม่น้ำโขงและแม่น้ำแดง มีแม่น้ำหอมไหลผ่านเมืองและเคยเป็นทั้งเมืองหลวงเก่า และเป็นเมืองแห่งประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมในปัจจุบัน กลิ่นอายแห่งความรุ่งโรจน์แห่งอดีตของพระราชวัง สุสานและนครแห่งจักรพรรดิ ค่าเข้าชม คือ 55,000 ดอง/คน แพ็กเกจนี้ชมได้ทั้งตัวพระนครต้องห้าม
จักรยาน 2 ล้อปั่น กลางเก่ากลางใหม่ซอกซอยไปตามถนนต่างๆ มุ่งหน้าไปยังนครแห่งจักรพรรดิ ริมน้ำหอม ความงดงามของสถาปัตยกรรมตามแบบราชวงศ์เหงียนที่ถูกสร้างขึ้นในแบบแผนความเชื่อของจีน ที่ได้รับการออกแบบให้มีกำแพงล้อมรอบถึง 3 ชั้น ผ่านกิงห์แทงห์หรือกำแพงชั้นนอกเข้าไปจะเจอกับป้อมปืนใหญ่ 9 เทพ (5 แทนโลหะน้ำไม้ไฟดิน 4 แทนฤดูกาลทั้ง 4)
ถัดมาเป็นกำแพงเหลืองหรือกำแพงชั้นกลางที่ล้อมรอบนครแห่งจักพรรดิ มี 4 ประตู หากเดินผ่านประตูโหงะโมน ข้ามสะพานน้ำทองจะเป็นพระราชวังไทเฮาและสำนักราชวังสำหรับต้อนรับบุคคลสำคัญและเป็นโรงละคร ปัจจุบันจะมีการแสดงดนตรีพื้นบ้านเวียดนามให้นักท่องเที่ยวได้ชมและมีชุดกษัตริย์ ขุนนาง ในราชสำนักได้ลองสวมใส่
ในอัตราเริ่มต้นที่ 50,000-100,000 ดอง ตามความสำคัญของแต่ละชุด
ทุกอย่างเป็นเงินเป็นทองครับ!
หน้านครแห่งจักรพรรดิจะมีสถานีบริการรับฝากรถ เราออกมาเอารถที่ฝากเอาไว้กับเจ้าหน้าที่ ขาเข้าเจ้าหน้าที่คนหนึ่งในชุดซาฟารีบอกเราว่า ราคาค่าจอด 1,000 ดอง ขาออก เจ้าหน้าที่หน้าเดิมยกมือขึ้นกางนิ้วทั้ง 5 ออกอย่างกว้าง ให้เราเห็นว่าขอ 5,000 ดอง
เราอึ้งไปสักนิดก่อนจะโวยวายไปตามธรรมเนียม
คิดจะมากินกันง่ายๆ อย่างนี้หรือไง!
บรรยากาศริมน้ำหอม ยามเย็น พ่อแม่จะพาเด็กๆ มาออกกำลังกาย วิ่งเล่น ถัดไปเป็นแม่ค้าขายปลาหมึกย่างและผลไม้รถเข็น ต่างกับประเทศไทยตรงที่ไม่มีรถเข็น ตั้งวางอยู่ในถาดและย่างบนเตาไฟอั้งโล่กันเห็นๆ แม่ค้าขายขนมหวาน ตักน้ำหวานสีแดงใสใส่ถ้วยให้ลูกค้า หนุ่มสาวนั่งคุยกันอย่างสดชื่นไปกับบรรยากาศและสีสันของแสงไฟบนราวสะพานตรังติงข้ามแม่น้ำหอม
* หมายเหตุ นักท่องเที่ยวในเวียดนามจะถูกชาร์ตราคาเป็น 2-5 เท่า ของราคาสินค้าจริง ไม่ว่าจะซื้อสินค้าชนิดใด จะกินข้าวราดแกงข้างทางหรือในร้านอาหารหรู นอกจากว่า จะมองหาร้านที่มีป้ายราคาในเมนู ฉะนั้น แนะนำว่า ให้กินข้าวกินปลากันในร้านดีกว่าริมฟุตบาธแต่หากพอใจหรือจะเอาบรรยากาศก็ไม่ว่ากัน
เรือล่องแม่น้ำหอมจอดเรียงรายรอลูกค้าในราคาไม่ควรจะเกิน 70,000 ดอง/เที่ยว
บริการถ่ายรูป บริเวณสวนสาธารณะอยู่ในอัตรา 5,000 ดอง/แช๊ะ
mineral water คือ โซดา หากต้องการน้ำเปล่าให้บอกยี่ห้อ เช่น watamin หรือ lavy waterราคาน้ำไม่ควรจะเกิน 5,000-10,000 ดอง (หากโชคดีอาจจะซื้อได้ในราคาไม่เกิน 3,000 ดอง)
ราคาข้าวไม่ควรจะเกิน 20,000 ดอง/จาน
นอกเหนือจากนี้ใช้ความสามารถ ‘อ้อนวอน’ กันเองแระกันคับ!
นครจักรพรรดิ มองจากภายในกำแพงจะเห็นธงชาติเวียดนามขนาดยักษ์
ผ่านกำแพงชั้นนอกเข้าไปถึงป้อมปืน 9 เทพ
เล็บมังกร สัญลักษณ์สำคัญที่คนเวียดนามนับถือ
สีสันแห่งโรงละครภายในนครจักรพรรดิ
ยามเช้าในเว้ สีขาวเหมือนดอกมะลิ
แม่ค้าขายโคมไฟ ภายในนครต้องห้าม (พระราชวังไทเฮา)
สาวๆ เวียดนามในชุดอ๋าวได๋
เรือหัวมังกรล่องน้ำหอม
ริมน้ำหอมยามค่ำ
สะพานตรังตริงข้ามแม่น้ำหอม ยามค่ำติดแสงไฟสีสันสวยงาม