หลังการชุมนุมคนเสื้อแดงจบลงไปในวันที่ 14 เมษายน 2552 โดยการชุมนุมครั้งนั้นเกิดความรุนแรงขึ้นในหลายจุด ยังมีผู้ได้รับบาดเจ็บและเสียชีวิตจากการใช้อาวุธ ทั้งจากฝ่ายตำรวจ ผู้ชุมนุม และกลุ่มไม่ทราบฝ่าย ช่วงเวลา 2-3 วันให้หลัง ประชาไทพยายามติดตามหาพยานผู้เห็นเหตุการณ์ ทว่าพยานบุคคลหลายคนเลือกที่จะเป็นเสียงเงียบ และหลายคนเลือกการเดินทางกลับต่างจังหวัด บรรยากาศภายใน 1 สัปดาห์หลังจากนั้น ดูเหมือนเป็นบรรยากาศแห่งความเงียบและหวาดระแวงสำหรับผู้เคยเข้าร่วมชุมนุมกับกลุ่มคนเสื้อแดง นั่นทำให้เราเริ่มคิดถึงคนเสื้อแดงที่ต่างจังหวัด ว่าพวกเขาจะตกอยู่ภายใต้บรรยากาศแห่งวามกลัวเช่นนั้นหรือไม่
จากลงพื้นที่ในจังหวัดสกลนครวันที่ 24 เม.ย. ที่ผ่านมา เราไม่เพียงไม่พบการเซ็นเซอร์ตัวเองอย่างที่พบในกรุงเทพฯ เท่านั้น แต่เรายังได้พบคนในพื้นที่ที่เป็นเสียงเงียบ และเลือกใส่เสื้อแดงอยู่ที่บ้านต่างจังหวัดด้วย พวกเขามีความเห็นต่อการชุมนุมของคนเสื้อแดงที่แกนนำถูกวิพากษ์วิจารณ์ถึงการขาดการจัดการที่ดี และความไม่เป็นขบวนของกลุ่มคนเสื้อแดงเอง พวกเขาในฐานะเสียงเงียบ ก็มีความเห็นต่อเรื่องดังกล่าวเช่นกัน ทั้งต่อคนเสื้อแดง และการเมืองไทยโดยรวม
