เนื้อหาโดย BELILITH
เดือนมีนาคมแล้วค่ะท่านผู้อ่าน
ช่วงเวลาที่นักเรียนชั้น ม.6 ต้องจำจากจรสถาบันอันเป็นที่รักเพื่อก้าวไปข้างหน้า ทั้งจากความต้องการของตัวเองและกระแสสังคมที่ต่างคาดหวังว่าการ ศึกษาคือหนทางแห่งการเป็น “เจ้าคนนายคน”
หากท่านผู้อ่านเคยผ่านช่วงเวลาของการสอบเข้ามหาวิทยาลัยไม่ว่าจะเป็นระบบเอนทรานซ์หรือระบบแอดมิชชันคงยังจำช่วงเวลาหฤโหดของการเข้าห้องสอบที่แบกเอาความฝันของตัวเอง ความคาดหวังของผู้บุพการี และหน้าตาของสถาบันระดับมัธยมศึกษา (ที่มักจะวัดกันด้วยจำนวนนักเรียนที่สามารถสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้)ตลอดจนท่านผู้มีส่วนเกี่ยวข้องไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่ ครู อาจารย์ ไปจนถึงผู้บริหารสถานศึกษาก็ต่างลุ้นตัวโก่งกับผลการเข้ามหาวิทยาลัยในอีกไม่กี่เดือนหลังจากนั้น ….ช่างเป็นช่วงชีวิตที่ลืมไม่ลง เสียจริง ๆ
แม้การสอบเข้ามหาวิทยาลัยจะไม่ใช่คำตอบของชีวิต มหาวิทยาลัยที่สอบติดหรือคณะที่ได้เรียนอาจจะได้สมดังที่หวังหรือไม่ได้ตามที่ตั้งใจ ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าการเลือกหรือไม่เลือกที่จะเรียนตามผลการสอบย่อมมีผลต่อชีวิตไม่มากก็น้อย บางคนอาจจะเลือกเพราะค้นหาตัวเอง เพื่อรอโอกาสในการสอบอีกครั้งในปีถัดไป เพื่อย้ายคณะ – สาขาวิชาหลังจากเข้ามหาวิทยาลัยได้แล้ว หรืออาจจะไม่เลือก แล้วหาทางเดินของตนเองในมหาวิทยาลัยเปิดและมหาวิทยาลัยเอกชน
แต่การสอบเข้ามหาวิทยาลัยอันมีจุดประสงค์เพื่อวัดผลการศึกษาว่าผู้ประสงค์ที่จะเข้าเรียนนั้นมีความรู้เหมาะสมกับการเรียนในคณะนั้นหรือไม่ กลับมีปัญหาในเนื้อหาที่ใช้สอบว่า “ต้องการจะวัดอะไร” จนนักเรียนผู้ได้รับผลกระทบออกมาเรียกร้องให้มีการอธิบายและการแก้ไขข้อสอบในข้อที่มีปัญหา เช่น วิชาสุขศึกษา ที่มีเนื้อเรื่องมาให้และให้เลือกคำตอบที่ถูกที่สุด
แต่การสอบเข้ามหาวิทยาลัยอันมีจุดประสงค์เพื่อวัดผลการศึกษาว่าผู้ประสงค์ที่จะเข้าเรียนนั้นมีความรู้เหมาะสมกับการเรียนในคณะนั้นหรือไม่ กลับมีปัญหาในเนื้อหาที่ใช้สอบว่า “ต้องการจะวัดอะไร” จนนักเรียนผู้ได้รับผลกระทบออกมาเรียกร้องให้มีการอธิบายและการแก้ไขข้อสอบในข้อที่มีปัญหา เช่น วิชาสุขศึกษา ที่มีเนื้อเรื่องมาให้และให้เลือกคำตอบที่ถูกที่สุด
|
เนื้อเรื่องที่ใช้ในการสอบ
“นิดเรียนอยู่ชั้น มัธยมศึกษาปีที่ 5 เป็นคนสวย มีเพื่อนชายมาชอบเธอหลายคน เธอมักไม่ปฏิเสธเมื่อมีเพื่อนชายชวนไปเที่ยวกลางคืน ในที่สุดเธอมีความสัมพันธ์ทางเพศกับเพื่อนชายจนมีอาการแพ้ท้อง ด้วยความกลุ้มใจนิดจึงนำเรื่องไปปรึกษาเพื่อนชาย ซึ่งเพื่อนชายแนะนำให้ไปทำแท้งผลสุดท้ายนิดไปทำแท้งแต่ต้องเสียชีวิต
ด้วย อาการตกเลือด”
|
000
บทสัมภาษณ์ นส.ติ่งหู สุภาพชน จากโรงเรียนดงบังชินกิ ประเทศอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่เกาหลีเหนือ โดยบริวารเงา
บริวารเงา: วันนี้เรามาพูดถึงข้อสอบ O-Net กันครับ มีข้อสอบชุดหนึ่งที่น้อง ๆ ติงกันมากคือชุดที่เกี่ยวกับสุขศึกษา เรื่องเกี่ยวกับหญิงวัยเรียนที่ชื่อนิดนะครับ และคำถามของเรื่องนิดนี้ก็เป็นที่ถกเถียงกันมากเช่นข้อนี้
|
ข้อใดเป็นการแก้ปัญหาการตั้งครรภ์ในวัยเรียนที่ ดีที่สุด
1.หยุดเรียนไประยะหนึ่งเพื่อคลอดลูก 2.ทำแท้งเพราะไม่สามารถเลี้ยงดูได้ 3.ลาออกจากโรงเรียนแล้วหางานทำเพื่อเลี้ยงลูก 4.แจ้งความเพื่อหาผู้รับผิดชอบ |
บริวารเงา: วันนี้เราจึงมาถามเด็กนักเรียนผู้ที่มีประสบการณ์ตรงจากเรื่องนี้กันนะครับ ในฐานะที่น้อง...เอ่อ....เป็นผู้มีประสบการณ์ท้องในวัยเรียน น้องคิดว่าข้อนี้ควรตอบยังไงครับ
ติ่งหู : กรูไม่ได้ท้องโว้ย กรูแค่อ้วน
บริวารเงา : ...ครับ ๆ ใจเย็น ๆ นะครับ พยายามหลีกเลี่ยงคำหยาบคายด้วยและการสะกดผิดด้วยนะครับ
ติ่งหู : เอ่อ ก็ได้คระ จะพยายามนะคระ
บริวารเงา : ‘คะ’ นะครับ ไม่ใช่ ‘คระ’
ติ่งหู : ตกลงเมิงจะสำพาดหรือจะมานั่งตรวจคำผิดกรูหา ทำอะไรไม่ Practical เลยนี่
บริวารเงา : ครับ ถามเลยนะครับ (ติ่งหูสมัยนี้รู้จักคำว่า Practical ด้วยวุ้ย แล้วตกลงมันแปลว่าอะไรวะ?) คิดว่าข้อนี้น่าจะตอบอะไรครับ
ติ่งหู : ใครจะไปเดาใจอีป้านี่ถูกเล่าวุ้ย!!
บริวารเงา : ใจเย็น ๆ ก่อนครับ มันเป็นข้อสอบยังไงก็ต้องมีข้อที่ถูก
ติ่งหู : แต่เพื่อนหนูมันตอบออกมาไม่เหมือนกันสักคนเรยอ่ะ
บริวารเงา : เห็นมีอาจารย์จากรายการหนึ่งบอกว่าเด็กต้องรู้จักวิเคราะห์น่ะครับ แต่อย่าวิเคราะห์เลยเถิดหรือ Over-analysis เกินไป ในประเทศที่บ้าศีลธรรมในขณะนี้ และกฏหมา-ไม่รองรับการทำแท้ง มันน่าจะเป็นข้อ 3 จริงไหมครับ
ติ่งหู : แล้วแบบนั้นมันต่างจากการอ่านใจคนออกข้อสอบตรงไหนอ่ะคระ ถ้าคนออกข้อสอบเขาเหงด้วยกับการทำแท้งขึ้นมามันจะไม่ต้องไปตอบข้อ 2 หรอ
บริวารเงา : จริงของน้องครับ แต่ยังไงเราก็ต้องปรับตัวให้เข้ากับสถานการณ์ปัจจุบันของประเทศเรา ฉะนั้นผมว่าตอบข้อ 3 จะดูเป็น ‘คนดี’ ที่สุดครับ ข้อ 3 จึงน่าจะถูก
ติ่งหู : แล้วข้อ 1 มันต่างจากข้อ 3 ยังไงคระ มันเป็นขั้นตอนกันไม่ใช่หรอ มันต้องทำข้อ 1 ก่อน แล้วค่อยทำข้อ 3
บริวารเงา : แล้วข้อนี้ล่ะครับ (ยังไม่ยอมแพ้โว้ย ไม่ให้ใครมาลูบเหลี่ยมเราหรอก)
ติ่งหู : กรูไม่ได้ท้องโว้ย กรูแค่อ้วน
บริวารเงา : ...ครับ ๆ ใจเย็น ๆ นะครับ พยายามหลีกเลี่ยงคำหยาบคายด้วยและการสะกดผิดด้วยนะครับ
ติ่งหู : เอ่อ ก็ได้คระ จะพยายามนะคระ
บริวารเงา : ‘คะ’ นะครับ ไม่ใช่ ‘คระ’
ติ่งหู : ตกลงเมิงจะสำพาดหรือจะมานั่งตรวจคำผิดกรูหา ทำอะไรไม่ Practical เลยนี่
บริวารเงา : ครับ ถามเลยนะครับ (ติ่งหูสมัยนี้รู้จักคำว่า Practical ด้วยวุ้ย แล้วตกลงมันแปลว่าอะไรวะ?) คิดว่าข้อนี้น่าจะตอบอะไรครับ
ติ่งหู : ใครจะไปเดาใจอีป้านี่ถูกเล่าวุ้ย!!
บริวารเงา : ใจเย็น ๆ ก่อนครับ มันเป็นข้อสอบยังไงก็ต้องมีข้อที่ถูก
ติ่งหู : แต่เพื่อนหนูมันตอบออกมาไม่เหมือนกันสักคนเรยอ่ะ
บริวารเงา : เห็นมีอาจารย์จากรายการหนึ่งบอกว่าเด็กต้องรู้จักวิเคราะห์น่ะครับ แต่อย่าวิเคราะห์เลยเถิดหรือ Over-analysis เกินไป ในประเทศที่บ้าศีลธรรมในขณะนี้ และกฏหมา-ไม่รองรับการทำแท้ง มันน่าจะเป็นข้อ 3 จริงไหมครับ
ติ่งหู : แล้วแบบนั้นมันต่างจากการอ่านใจคนออกข้อสอบตรงไหนอ่ะคระ ถ้าคนออกข้อสอบเขาเหงด้วยกับการทำแท้งขึ้นมามันจะไม่ต้องไปตอบข้อ 2 หรอ
บริวารเงา : จริงของน้องครับ แต่ยังไงเราก็ต้องปรับตัวให้เข้ากับสถานการณ์ปัจจุบันของประเทศเรา ฉะนั้นผมว่าตอบข้อ 3 จะดูเป็น ‘คนดี’ ที่สุดครับ ข้อ 3 จึงน่าจะถูก
ติ่งหู : แล้วข้อ 1 มันต่างจากข้อ 3 ยังไงคระ มันเป็นขั้นตอนกันไม่ใช่หรอ มันต้องทำข้อ 1 ก่อน แล้วค่อยทำข้อ 3
บริวารเงา : แล้วข้อนี้ล่ะครับ (ยังไม่ยอมแพ้โว้ย ไม่ให้ใครมาลูบเหลี่ยมเราหรอก)
|
|
ติ่งหู : แล้วไอ่คำตอบพวกนี้มันต่างกันยังไงอ่ะ หรือถ้าบอกว่าให้เลือก ‘มากที่สุด’ มันก็เปงเรื่องความเห็นของแต่ละคนแร้ว เท่านั้นยังไม่พอข้อสอบนี้ยังแฝงทัศนคติครอบงำมาเสร็จสรรพแล้วอีกตะหาก
บริวารเงา : เอ่อ...จริงของคุณหนูครับ (โดนติ่งหูข่มเสียแล้วโว้ย เสียฟอร์มหมด แก้แค้นมันไงดีวะ ไอ่ติ่งหูเอ้ย ผมยังแค่กะลาครอบไม่พ้นหูมาข่ม ‘ผู้หญ่าย’ อย่างกรูได้ เผลอเรียกมันคุณหนูด้วยนั่น กรูไม่ใช่น้าต๋อยเซมเบ้นะโว้ย)
ติ่งหู : ‘กู’ ค่ะ ไม่ใช่ ‘กรู’
บริวารเงา : ครับ ๆ ...เฮ้ย! รู้ได้ไง เราคิดดังเกินไปเหรอ
ติ่งหู : ทำไมคระ ทำไมผู้ใหญ่หรือคนที่คิดว่าตัวเองเป็นผู้ใหญ่ชอบตั้งเป้ากับคนที่พวกคุณเรียกว่า ‘ติ่งหู’ อย่างพวกเราเหลือเกิน นู๋อาจจะไม่ฉล้าดฉลาดพอจะเถียงกับผู้ใหญ่หัวหมอ (บ้างก็หัวหม้อ) อย่างคุณ ๆ หรอก แต่พอพวกคุณเห็นพวกนู๋แสดงอารมณ์รุนแรงแบบวัยรุ่นหน่อย ก็มาตอบโต้มาดูถูกว่าพวกนู๋เป็นแค่เด็กบ้าดารา ฯลฯ อย่างกับพวกคุณ ๆ ดำรงชีวิตอยู่โดยไม่มีที่พึ่งพิงทางจิตใจด้วยอย่างงั้นแหละ....
บริวารเงา : ครับ ๆ สุดท้ายนี้อยากฝากอะไรบ้างครับ (เลยมาเรื่องนี้เฉยเลยแฮะ เดี๋ยวแอบเอามันไปประจานในเว็บบอร์ดดีกว่า)
ติ่งหู : ติ่งหูก็มีหัวจัยคร่ะ (ประจานไปเลย กรูโดนมองแย่ ๆ อยู่แล้ว)
000
และข้อนี้คือสุดยอดของคำถามที่หลายคนบอกว่าเป็นคำถาม “แฟนพันธุ์แท้” โดยที่เด็กหลายคนโอดครวญผ่านสื่อต่าง ๆ ว่าไม่เคยได้เรียนบ้าง เป็นคำถามเฉพาะทางเกินไปบ้าง แล้วโดยมุมมองของฉันแล้ว ถ้านักเรียนคนนั้นมาจาก โรงเรียนอำเภอรอบนอกแห่งหนึ่งจังหวัดแม่ฮ่องสอน เคยเห็นแต่เครื่องดนตรีพื้นบ้านกับเครื่องดนตรีของวงดุริยางค์เก่านับสิบปี เธออยากเรียนคณะสังคมสงเคราะห์ศาสตร์ เธอจำเป็นต้อง “รู้” สิ่งเหล่านี้หรือไม่
|
“การประพันธ์บทเพลงสวดในพุทธศาสนาขนาดใหญ่บท หนึ่ง โดยใช้แนวคิดการประพันธ์แบบบทเพลงสวดของนิกายโรมันแคธอลิก ภาษาที่ใช้เป็นภาษาดั้งเดิมคล้ายภาษาละติน บทสวดเริ่มต้นด้วยความยิ่งใหญ่ หลังจากนั้น เน้นการแสดงความสามารถของการขับร้อง เดี่ยวของนักร้องชายโดยการร้องทำนองที่ไพเราะมาก แบ่งเป็นสองทำนองหลัก โดยทำนองแรกเป็นทำนองที่ยิ่งใหญ่ และทำนองที่สองเป็นทำนองเรียบง่าย และปิดท้ายด้วยทำนองแรกที่มีการ เพิ่มเติมการแสดงความสามารถของนักร้องด้วย บทเพลงดำเนินไปโดยมีการขับร้องหลายรูปแบบ รวมทั้งการขับร้องช่วงหนึ่งที่เป็นการขับร้องระหว่างนักร้องเดี่ยว ชายและหญิงรวม 2 คน และจบลงด้วยความยิ่งใหญ่ของการบรรเลงและขับร้องทั้งหมด
ภาษาที่ควรใช้ในบทเพลงนี้คือ ภาษาอะไร
1. อังกฤษ
2. ไทย 3. บาลี 4. สันสกฤต 5. จีน 6. อาหรับ 7. อินเดีย 8. เนปาล ส่วนเริ่มต้นของบทเพลง ควรเป็นการขับร้องในลักษณะใด
1. Choir
2. Orchestra 3. Quartet 4. Concerto grosso 5. ปี่พาทย์ดึกดำบรรพ์ 6. มโหรีเครื่องใหญ่ 7. เครื่องสายเครื่องใหญ่ 8. ปี่พาทย์เครื่องใหญ่ และการขับร้องของ นักร้องชาย เป็นลักษณะใด
1. Recitative
2. Aria 3. Duet 4. Trio 5. Chorus 6. Ensemble 7. Orchestra 8. Quartet” |
สิ่งที่สังเกตได้จากข้อสอบวิชาสุขศึกษาที่มีปัญหาคือภาษาที่ใช้มีความคลุมเครือทำให้เกิดการตีความ การไม่ให้ข้อมูลเกี่ยวกับบริบทของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นหรือให้ข้อมูลบริบทแต่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับคำถาม เช่น ข้อ “น้องนก นักเทนนิสเยาวชนหญิงอายุ 17 ปี…” แม้ผู้แต่งข้อสอบจะมีความตั้งใจให้เกิดการคิดวิเคราะห์เชื่อมโยง แต่เนื้อหากลับครอบจักรวาลและข้อสอบถามรายละเอียดจนต้องกลับมาตั้งคำถามว่าการเรียนการสอนในโรงเรียนก่อนจะมาทำข้อสอบฉบับนี้ควรสอนหลักการสำคัญและการส่งเสริมให้ค้นคว้าต่อยอดโดยใช้แหล่งสารสนเทศแล้วละก็ การทำข้อสอบฉบับนี้ก็ควรสอบแบบ Open book คือสามารถเอาตำราอ้างอิงหรืออัญเชิญเสด็จพ่อ Google เข้าห้องสอบได้ เพื่อตอบสนองความต้องการที่จะให้เด็กไทยเป็นผู้รู้รอบและคิดเป็น
จนขณะนี้ยังไม่ได้ทางออกจากทางผู้ใหญ่นอกเหนือจากการให้คะแนนฟรีสำหรับบางข้อที่มีปัญหาจริง แต่ก็ยังไม่สามารถแก้ไขความขัดแย้งได้จึงเกิดการเคลื่อนไหวของเด็ก ๆ ไปจนถึงผู้ไม่เห็นด้วยกับการวัดผลผ่านทางทางเฟซบุ๊คและไฮไฟว์ ล่าสุดได้มีการออกจดหมายเปิดผนึกถึงผู้อำนวยการสถาบันทดสอบทางการศึกษาแห่งชาติเพื่อดำเนินการหามาตรการแก้ไขปัญหาที่เกิดขึ้นเพื่อให้เกิดความยุติธรรมกับทุกฝ่ายและหามาตรการป้องกันปัญหาในอนาคตเพื่อการพัฒนาอันยั่งยืนของระบบการศึกษาไทยต่อไป
อย่าว่าแต่การสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่มีปัญหาเลยค่ะท่านผู้อ่าน การประเมินผลตามกรอบมาตรฐานคุณวุฒิระดับอุดมศึกษาแห่งชาติ (TQF) ก่อสร้างความปั่นป่วนแก่วงการอุดมศึกษากันอย่างทั่วหน้าเช่นกัน โดยเฉพาะการประกันคุณภาพหลักสูตรโดยใช้เกณฑ์บ่งชี้ผลการทำงานและหลักฐานบ่งชี้เชิงปริมาณ ไม่ว่าบุคลากรที่ต้องกรอกภาระงานว่า วัน ๆ ทำงานอะไรไปบ้าง คณาจารย์ที่ต้องหืดขึ้นคอกับงานวิจัยอย่างน้อยปีละ 2ชิ้น ภาวะการทำงานที่บัณฑิตต้องทำงานตรงกับสายที่เรียน ฯลฯ
ในโลกที่มีตัวแปรต่าง ๆ ที่มีความหลากหลายและไม่สามารถทำนายล่วงหน้าได้แม่นยำเป็นความจริงที่ผู้ประเมินผลควรตระหนักแม้ว่าท่านจะพยายามผสานความหลากหลายเหล่านี้ให้เป็นมาตรฐานเดียวก็ตามการใช้รสนิยมส่วนตัว การไม่คำนึงถึงความแตกต่างระหว่างส่วนกลางและท้องถิ่น และการหวังผลเชิงปริมาณมากกว่าคุณภาพอันมีรากฐานมาจากการมองระบบการศึกษาเป็นโรงงานผลิตแรงงานป้อนสู่ระบบตลาด แต่ขาดการมองมิติทางสังคมและวัฒนธรรม เช่น ทางเลือกในการประกอบอาชีพที่ไม่เท่าเทียมกันของบัณฑิตในแต่สถาบัน อคติทางชาติพันธุ์และความพิการ การมองบัณฑิตในฐานะผลผลิตจากการขัดเกลาทางจรรยาบรรณของแต่ละศาสตร์ในการรับใช้สังคม
หรือบางทีเราอาจจะต้องให้ผู้ประเมินมาเลือก ‘ผ้าปูโต๊ะ’ ให้เข้ากัน ก่อนจะไปประเมินการศึกษาดีกว่าไหมคะ เผื่อจะได้หาวิธีวัดผลทางการศึกษา ได้อย่างเชื่อมโยงอย่างที่ ดร.อุทุมพร ผู้แต่งข้อสอบโอเน็ตปีมั่นใจ
อย่าว่าแต่การสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่มีปัญหาเลยค่ะท่านผู้อ่าน การประเมินผลตามกรอบมาตรฐานคุณวุฒิระดับอุดมศึกษาแห่งชาติ (TQF) ก่อสร้างความปั่นป่วนแก่วงการอุดมศึกษากันอย่างทั่วหน้าเช่นกัน โดยเฉพาะการประกันคุณภาพหลักสูตรโดยใช้เกณฑ์บ่งชี้ผลการทำงานและหลักฐานบ่งชี้เชิงปริมาณ ไม่ว่าบุคลากรที่ต้องกรอกภาระงานว่า วัน ๆ ทำงานอะไรไปบ้าง คณาจารย์ที่ต้องหืดขึ้นคอกับงานวิจัยอย่างน้อยปีละ 2ชิ้น ภาวะการทำงานที่บัณฑิตต้องทำงานตรงกับสายที่เรียน ฯลฯ
ในโลกที่มีตัวแปรต่าง ๆ ที่มีความหลากหลายและไม่สามารถทำนายล่วงหน้าได้แม่นยำเป็นความจริงที่ผู้ประเมินผลควรตระหนักแม้ว่าท่านจะพยายามผสานความหลากหลายเหล่านี้ให้เป็นมาตรฐานเดียวก็ตามการใช้รสนิยมส่วนตัว การไม่คำนึงถึงความแตกต่างระหว่างส่วนกลางและท้องถิ่น และการหวังผลเชิงปริมาณมากกว่าคุณภาพอันมีรากฐานมาจากการมองระบบการศึกษาเป็นโรงงานผลิตแรงงานป้อนสู่ระบบตลาด แต่ขาดการมองมิติทางสังคมและวัฒนธรรม เช่น ทางเลือกในการประกอบอาชีพที่ไม่เท่าเทียมกันของบัณฑิตในแต่สถาบัน อคติทางชาติพันธุ์และความพิการ การมองบัณฑิตในฐานะผลผลิตจากการขัดเกลาทางจรรยาบรรณของแต่ละศาสตร์ในการรับใช้สังคม
หรือบางทีเราอาจจะต้องให้ผู้ประเมินมาเลือก ‘ผ้าปูโต๊ะ’ ให้เข้ากัน ก่อนจะไปประเมินการศึกษาดีกว่าไหมคะ เผื่อจะได้หาวิธีวัดผลทางการศึกษา ได้อย่างเชื่อมโยงอย่างที่ ดร.อุทุมพร ผู้แต่งข้อสอบโอเน็ตปีมั่นใจ
000
บทสัมภาษณ์ ‘ผู้ไม่เชี่ยวชาญ’ ด้านศิลปะจากสถาบันวิจัยการทำน้ำกล้วยปั่นแห่งประเทศเทย โดยคุณบริวารเงา
บริวารเงา : เห็นว่ามีน้อง ๆ หลายคนบ่นกันว่ามีข้อสอบที่ไม่ได้สอนในบทเรียนเป็นจำนวนมาก โดยเฉพาะเรื่องศิลปะหรืองานผีมือวันนี้ผมจะสัมภาษณ์ ‘ผู้ไม่เชี่ยวชาญ’ ด้านศิลปะกันครับว่ามีความเห็นอย่างไรบ้าง
ผู้ไม่เชี่ยวชาญ : ก็... (มองผีเสื้อที่บินมาเกาะปลายกิ่งไม้ 2 นาที) ...นานมาแล้วนะครับที่พระเจ้านโปเลียนได้...
บริวารเงา : เอ่อ...สักครู่นะครับ ผมอยากให้พูดเกี่ยวกับประเด็นที่ว่าเรื่องราวทางศิลปะทั้งหลายนี้ควรมีในข้อสอบหรือไม่ครับ คนที่ไม่ได้ต้องการเรียนมาทางนี้เขาต้องสอบเรื่องนี้ด้วย?
ผู้ไม่เชี่ยวชาญ : เมื่อตอนที่ผมยังเป็นเด็กน่ะ ผมเคยออกไปจับตัวแมงกุ๊ดจี่ ตัวของมันเลื่อมสวยมาก เอามาคั่วกินก็ได้ครับ (เงยหน้ามองท้องฟ้า 2 นาที) ...อา...เด็กสมัยนี้คงไม่รู้จักสินะครับ มันช่างงดงามจริง ๆ ครับ
บริวารเงา : ผมกำลังถามถึงข้อสอบศิลปะครับ ไม่ได้ถามถึงแมงกุ๊ดจี่ครับ
ผู้ไม่เชี่ยวชาญ : คุณกำลังดูถูกแมงกุ๊ดจี่หรือยังไง ไอ่พวกที่อ่านอยู่เนี่ยอย่านึกว่าผมเล่นมุขนะ ผมคิดว่าแมงกุ๊ดจี่เป็นหนึ่งในศิลปะจริง ๆ
บริวารเงา : แล้วคิดว่าควรมีข้อสอบเรื่องศิลปะเพื่อให้เด็กสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้สอบไหมครับ
ผู้ไม่เชี่ยวชาญ : ควรครับ ศิลปะเป็นความงดงามของชีวิตครับ
บริวารเงา : แล้วถ้าสายที่เขาเรียน ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับศิลปะเลยล่ะ
ผู้ไม่เชี่ยวชาญ : ไหนใครบอกว่าเราควรมีสหวิทยาการ แทนที่จะเป็นแค่ชิ้นส่วนเฉพาะด้านถูกผลิตกลายไปเป็นแรงงานทาสในอนาคต นี่ไงครับศิลปะ วิชาที่คุณน่าจะทำความรู้จักไว้บ้าง จะได้มีหัวจิตหัวใจ เรียกว่าคุณอุทุมพร ทำดีทีเดียวเรื่องนี้
บริวารเงา : (เอ่อวุ้ย! เมื่อก่อนก็เคยคิดแบบนี้ แต่จะให้มันหยามไม่ได้ ต้องอัดมันหาเรื่องอัดมันหน่อย) ...แต่ มันก็มีข้อสอบจำพวกจัดผ้าปูโต๊ะเอย ห่อข้าวต้มกุ้งด้วยใบตองเอย ข้อสอบซักผ้าเอย สารพัด
ผู้ไม่เชี่ยวชาญ : น้อง ๆ คิดว่าการซักผ้าไม่สำคัญกับชีวิตเหรอครับ หรือบางคนเป็นคุณหนูไม่เคยซักผ้าด้วยมือตัวเอง อ้า...ช่างน่าเสียดาย ผมรู้จักกวีคนหนึ่งเขาบรรลุอะไรบางอย่างได้ขณะซักผ้าครับ
บริวารเงา : โอเคว่ามันอาจสำคัญกับชีวิตในกรณีที่เครื่องซักผ้าพัง หรือร้านซักรีดปิดนะครับ แต่อย่างเรื่องผ้าปูโต๊ะละครับ
ผู้ไม่เชี่ยวชาญ : ผมชอบนั่งกินกับพื้นครับ ชีวิตคนเราควรเคารพความคิดดินของตนเอง เวลากินมันหมายถึงเวลาที่เราไปพรากชีวิตสิ่งต่าง ๆ จากธรรมชาติมาไม่ว่าชีวิตสัตว์หรือชีวิตพืช ฉะนั้นเราจึงควรทำตัวเองให้ติดดินเวลากินเพื่อรำลึกถึงชีวิตพวกมันที่ต่อชีวิตเรา
บริวารเงา : ก็นี่ไงเล่า คนที่นั่งพื้นกินเขาจะไปตอบเรื่องผ้าปูโต๊ะได้ยังไง ไม่นับคนที่จำใจต้องนั่งพื้นกิน ซื้อข้าวแกงนั่งกินแถวฟุตบาธ เขาจะไปคำนึงถึงผ้าปูโต๊ะได้ไง!!
ผู้ไม่เชี่ยวชาญ : ...ครับ ครับ
บริวารเงา : ไหนจะไอ่ภาชนะใส่อาหารอีก อยู่ในยุคไหนของมันไม่มีจานชามให้ใช้มีแต่ใบตอง ใบบ้าอะไรของมันก็ไม่รู้ แถมไม่ได้มีข้อไหนบอกว่าต้องไปเข้าป่าเลยด้วย ในยุคนี้ที่เด็กอยู่ในป่าคอนกรีตกันจะไปหาใบพวกนี้มาจากไหน
ผู้ไม่เชี่ยวชาญ : …ครับ ครับ
บริวารเงา : แถมไอ่ข้อเกี่ยวกับศิลปะทั้งหลาย ตัวผมเองที่เคยค้นคว้าศิลปะร่วมสมัยในห้องสมุดมหาวิทยาลัยมาก่อนมาเจอนี้ยังเอ๋อจับเลย ไอ่ข้อที่ถามเกี่ยวกับนาฎศิลป์อินเดียน่ะ อลาริปปู, ไตรภัณกิ นี้มันอะไรวะ เวทย์มนตร์ในไฟนอล แฟนตาซี หรือไง ใครมันจะไปเคยรู้จักมาก่อน เหมือนไปถามคนฟังแต่เพลงคลาสสิกว่า Black Metal กับ Death Metal ต่างกันยังไงนั่นแหละ
ผู้ไม่เชี่ยวชาญ : ....ครับ ครับ ....ว่าแต่เอ่อ ...ตกลงใครสัมภาษณ์ใครกันแน่ครับ
บริวารเงา : ...ขออภัยครับ ลืมตัว
ผู้ไม่เชี่ยวชาญ : แต่เด็ก ๆ ที่ออกมาต่อต้านเรื่องนี้เขาจริงจังกับเรื่องสอบเข้าจังเลยนะครับ มันไม่ใช่ทั้งหมดของชีวิตนี่ครับ
บริวารเงา : แต่เรื่องนี้หลายคนซีเรียสกับมันมากนะครับ คือความเป็น-ความตาย ของเขาเลยนะครับ ใครบางคนอาจเป็นลูกข้าราชการระดับล่าง ๆ ที่เงินเดือนน้อยอยากอัพฐานะตัวเองไปเรียนอะไรดี ๆ กว่านี้
ผู้ไม่เชี่ยวชาญ : แล้วในคลิปที่เด็ก ๆ เอามาโพสท์ล้อกันนี้มันก็มีท่าทีดูถูกมหาวิทยาลัยเปิดอย่างรามฯ กับพวกมหาวิทยาลัยเอกชนอยู่นะครับ
บริวารเงา : .....
ผู้ไม่เชี่ยวชาญ : ......
บริวารเงา : เราขอจบการสัมภาษณ์แต่เพียงเท่านี้ครับ
ผู้ไม่เชี่ยวชาญ : เฮ้ย! เดี๋ยวเด้! พอเถียงไม่ออกแล้วปิดรายการหนีเลยเหรอ ...เดี๋ยว....เดี๋ยว!
ผู้ไม่เชี่ยวชาญ : ก็... (มองผีเสื้อที่บินมาเกาะปลายกิ่งไม้ 2 นาที) ...นานมาแล้วนะครับที่พระเจ้านโปเลียนได้...
บริวารเงา : เอ่อ...สักครู่นะครับ ผมอยากให้พูดเกี่ยวกับประเด็นที่ว่าเรื่องราวทางศิลปะทั้งหลายนี้ควรมีในข้อสอบหรือไม่ครับ คนที่ไม่ได้ต้องการเรียนมาทางนี้เขาต้องสอบเรื่องนี้ด้วย?
ผู้ไม่เชี่ยวชาญ : เมื่อตอนที่ผมยังเป็นเด็กน่ะ ผมเคยออกไปจับตัวแมงกุ๊ดจี่ ตัวของมันเลื่อมสวยมาก เอามาคั่วกินก็ได้ครับ (เงยหน้ามองท้องฟ้า 2 นาที) ...อา...เด็กสมัยนี้คงไม่รู้จักสินะครับ มันช่างงดงามจริง ๆ ครับ
บริวารเงา : ผมกำลังถามถึงข้อสอบศิลปะครับ ไม่ได้ถามถึงแมงกุ๊ดจี่ครับ
ผู้ไม่เชี่ยวชาญ : คุณกำลังดูถูกแมงกุ๊ดจี่หรือยังไง ไอ่พวกที่อ่านอยู่เนี่ยอย่านึกว่าผมเล่นมุขนะ ผมคิดว่าแมงกุ๊ดจี่เป็นหนึ่งในศิลปะจริง ๆ
บริวารเงา : แล้วคิดว่าควรมีข้อสอบเรื่องศิลปะเพื่อให้เด็กสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้สอบไหมครับ
ผู้ไม่เชี่ยวชาญ : ควรครับ ศิลปะเป็นความงดงามของชีวิตครับ
บริวารเงา : แล้วถ้าสายที่เขาเรียน ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับศิลปะเลยล่ะ
ผู้ไม่เชี่ยวชาญ : ไหนใครบอกว่าเราควรมีสหวิทยาการ แทนที่จะเป็นแค่ชิ้นส่วนเฉพาะด้านถูกผลิตกลายไปเป็นแรงงานทาสในอนาคต นี่ไงครับศิลปะ วิชาที่คุณน่าจะทำความรู้จักไว้บ้าง จะได้มีหัวจิตหัวใจ เรียกว่าคุณอุทุมพร ทำดีทีเดียวเรื่องนี้
บริวารเงา : (เอ่อวุ้ย! เมื่อก่อนก็เคยคิดแบบนี้ แต่จะให้มันหยามไม่ได้ ต้องอัดมันหาเรื่องอัดมันหน่อย) ...แต่ มันก็มีข้อสอบจำพวกจัดผ้าปูโต๊ะเอย ห่อข้าวต้มกุ้งด้วยใบตองเอย ข้อสอบซักผ้าเอย สารพัด
ผู้ไม่เชี่ยวชาญ : น้อง ๆ คิดว่าการซักผ้าไม่สำคัญกับชีวิตเหรอครับ หรือบางคนเป็นคุณหนูไม่เคยซักผ้าด้วยมือตัวเอง อ้า...ช่างน่าเสียดาย ผมรู้จักกวีคนหนึ่งเขาบรรลุอะไรบางอย่างได้ขณะซักผ้าครับ
บริวารเงา : โอเคว่ามันอาจสำคัญกับชีวิตในกรณีที่เครื่องซักผ้าพัง หรือร้านซักรีดปิดนะครับ แต่อย่างเรื่องผ้าปูโต๊ะละครับ
ผู้ไม่เชี่ยวชาญ : ผมชอบนั่งกินกับพื้นครับ ชีวิตคนเราควรเคารพความคิดดินของตนเอง เวลากินมันหมายถึงเวลาที่เราไปพรากชีวิตสิ่งต่าง ๆ จากธรรมชาติมาไม่ว่าชีวิตสัตว์หรือชีวิตพืช ฉะนั้นเราจึงควรทำตัวเองให้ติดดินเวลากินเพื่อรำลึกถึงชีวิตพวกมันที่ต่อชีวิตเรา
บริวารเงา : ก็นี่ไงเล่า คนที่นั่งพื้นกินเขาจะไปตอบเรื่องผ้าปูโต๊ะได้ยังไง ไม่นับคนที่จำใจต้องนั่งพื้นกิน ซื้อข้าวแกงนั่งกินแถวฟุตบาธ เขาจะไปคำนึงถึงผ้าปูโต๊ะได้ไง!!
ผู้ไม่เชี่ยวชาญ : ...ครับ ครับ
บริวารเงา : ไหนจะไอ่ภาชนะใส่อาหารอีก อยู่ในยุคไหนของมันไม่มีจานชามให้ใช้มีแต่ใบตอง ใบบ้าอะไรของมันก็ไม่รู้ แถมไม่ได้มีข้อไหนบอกว่าต้องไปเข้าป่าเลยด้วย ในยุคนี้ที่เด็กอยู่ในป่าคอนกรีตกันจะไปหาใบพวกนี้มาจากไหน
ผู้ไม่เชี่ยวชาญ : …ครับ ครับ
บริวารเงา : แถมไอ่ข้อเกี่ยวกับศิลปะทั้งหลาย ตัวผมเองที่เคยค้นคว้าศิลปะร่วมสมัยในห้องสมุดมหาวิทยาลัยมาก่อนมาเจอนี้ยังเอ๋อจับเลย ไอ่ข้อที่ถามเกี่ยวกับนาฎศิลป์อินเดียน่ะ อลาริปปู, ไตรภัณกิ นี้มันอะไรวะ เวทย์มนตร์ในไฟนอล แฟนตาซี หรือไง ใครมันจะไปเคยรู้จักมาก่อน เหมือนไปถามคนฟังแต่เพลงคลาสสิกว่า Black Metal กับ Death Metal ต่างกันยังไงนั่นแหละ
ผู้ไม่เชี่ยวชาญ : ....ครับ ครับ ....ว่าแต่เอ่อ ...ตกลงใครสัมภาษณ์ใครกันแน่ครับ
บริวารเงา : ...ขออภัยครับ ลืมตัว
ผู้ไม่เชี่ยวชาญ : แต่เด็ก ๆ ที่ออกมาต่อต้านเรื่องนี้เขาจริงจังกับเรื่องสอบเข้าจังเลยนะครับ มันไม่ใช่ทั้งหมดของชีวิตนี่ครับ
บริวารเงา : แต่เรื่องนี้หลายคนซีเรียสกับมันมากนะครับ คือความเป็น-ความตาย ของเขาเลยนะครับ ใครบางคนอาจเป็นลูกข้าราชการระดับล่าง ๆ ที่เงินเดือนน้อยอยากอัพฐานะตัวเองไปเรียนอะไรดี ๆ กว่านี้
ผู้ไม่เชี่ยวชาญ : แล้วในคลิปที่เด็ก ๆ เอามาโพสท์ล้อกันนี้มันก็มีท่าทีดูถูกมหาวิทยาลัยเปิดอย่างรามฯ กับพวกมหาวิทยาลัยเอกชนอยู่นะครับ
บริวารเงา : .....
ผู้ไม่เชี่ยวชาญ : ......
บริวารเงา : เราขอจบการสัมภาษณ์แต่เพียงเท่านี้ครับ
ผู้ไม่เชี่ยวชาญ : เฮ้ย! เดี๋ยวเด้! พอเถียงไม่ออกแล้วปิดรายการหนีเลยเหรอ ...เดี๋ยว....เดี๋ยว!
บล็อกของ Hit & Run
Hit & Run
หอกหักจูเนียร์ ขณะที่นั่งปั่นข้อเขียนชิ้นนี้ ยังมีสองเหตุการณ์ที่ยังไม่เกิดขึ้น และผมต้องอาศัยการแทงหวยคาดเดาเอาคือ1. การเลือกนายกรัฐมนตรี (จะมีในวันที่ 15 ธ.ค. 2551)2. การโฟนอินเข้ามายังรายการความจริงวันนี้ของคุณทักษิณ (จะมีในวันที่ 13 ธ.ค. 2551)เรื่องที่ผมจะพูดก็เกี่ยวเนื่องกับสองวันนั้นและเหตุการณ์หลังสองวันนั้น ผมขอเน้นประเด็น การจัดการ - การบริหาร "ความแค้น" ของสองขั้ว I ขอแทงหวยข้อแรกคือ ในวันที่ 15 ธ.ค. 2551 หากว่า คุณอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ จะถูกโหวตให้เป็นนายก และพรรคประชาธิปัตย์ได้เป็นแกนนำจัดตั้งรัฐบาล (ขออภัยถ้าแทงหวยผิด แต่ถ้าแทงผิด…
Hit & Run
ผู้สื่อข่าวเฉพาะกิจ หลังการประกาศชัยชนะของพันธมิตรประชาชนเพื่อประชาธิปไตยหลังการยุบพรรค แล้วล่าถอยในวันที่ 3 ธ.ค. พอตกค่ำวันที่ 3 ธ.ค. เราจึงกลับมาเห็นบรรยากาศที่ไม่ค่อยคุ้นเคย แทนที่สนธิ ลิ้มทองกุล และแกนนำพันธมิตรฯ จะปราศรัยบนเวที หรือหลังรถปราศรัย ก็กลายเป็นเสวนา และวิเคราะห์การเมืองกันในห้องส่งของสถานีโทรทัศน์ ASTV อย่างไรก็ตาม สนธิ ลิ้มทองกุล ก็พยายามรักษากระแสและแรงสนับสนุนพันธมิตรฯ หลังยุติการชุมนุมเอาไว้ โดยเขาเผยว่าจะจำลองบรรยากาศการชุมนุมพันธมิตรตลอด 6 เดือนที่ผ่านมาไว้ในห้องส่ง เพื่อแฟนๆ ASTV โดยเขากล่าวเมื่อ 3 ธ.ค. [1] ว่า “พี่น้องครับ…
Hit & Run
พิชญ์ รัฐแฉล้ม นานมากแล้วที่ “ประเทศของเรา” ประสบกับสภาพความมั่นคงและเสถียรภาพที่แหว่งวิ่นเต็มทน และตอนนี้ก็ดูเหมือนว่าความหวังในความสำเร็จของการจัดการกับปัญหายิ่งเลือนรางไปทุกที ทุกเรื่อง ทุกราว กำลังถาโถมเข้ามาจากทุกสารทิศเพื่อมารวมศูนย์ ณ เมืองหลวงมิคสัญญีแห่งนี้ จนกระแสข่าวรายวันจากปักษ์ใต้ อีสาน...แผ่วและเบาเหมือนลมต้นฤดูหนาว สื่อต่างๆ ทั้งไทย-ต่างประเทศ ประโคมข่าวจากเมืองหลวงกระจายสู่ทุกอณูเนื้อโลก ช่างน่าตกใจ! ภาพแห่ง “ความรุนแรง” ของฝูงชนขาดสติและไม่เหลือแม้สายใยในความเป็นมนุษย์ร่วมกัน ถูกกระจายออกไป…
Hit & Run
ธวัชชัย ชำนาญ ช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมาเป็นห้วงเวลาที่คนไทยทั่วทุกสารทิศ เดินทางเข้ามาร่วมเหตุการณ์ทางประวัติศาสตร์ "พิธีพระราชทานเพลิงพระศพ สมเด็จพระพี่นางเธอ เจ้าฟ้ากัลยาณิวัฒนาฯ" ความยิ่งใหญ่อลังการที่ทุกคนคงรู้ดีที่ไม่จำเป็นต้องสาธยายเยอะ แต่สิ่งหนึ่งที่เห็นได้ชัดเจนก็คือ ความสงบเงียบของบ้านเมืองที่ดูเหมือนมีพลังอำนาจอะไรบางอย่างมากดทับกลิ่นอายของสังคมไทยที่เคยเป็นอยู่กลิ่นอายที่ว่านั้น..เป็นกลิ่นอายของความขัดแย้ง ความเกลียดชังของคนในสังคมที่ถูกกดทับมาตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมา…
Hit & Run
ภาพจากเว็บบอร์ด pantipจันทร์ ในบ่อ เชื่อว่าหลายคนคงได้ชมรายการตีสิบเมื่อสัปดาห์ก่อน โดยเชิญ ‘คุณต้น' อดีตนักร้องวง ‘ทิค แทค โท' บอยแบนด์ไทยสไตล์ญี่ปุ่นรุ่นแรกๆ ที่โด่งดังราวสิบปีก่อนมาออกรายการ เพื่อเป็นอุทธาหรณ์แก่สังคมเรื่องผลเสียจากการใช้ยาเสพติดคุณต้นสูญเสียความทรงจำและมีอาการทางสมองชนิดที่เรียกว่า ‘จิตเภท' จากการใช้ยาเสพติดโดยเฉพาะยาบ้าและยานอนหลับชนิดรุนแรง จนหลายปีมานี้เขาได้หายหน้าหายตาไปจากวงการบันเทิงและจดจำใครไม่ได้เลย คุณแม่เคยสัญญากับคุณต้นไว้ว่า หากอาการดีขึ้นจะพามาออกรายการตีสิบอีกครั้งเพื่อทบทวนเรื่องราวในอดีต เพราะคุณต้นและเพื่อนๆ…
Hit & Run
คนอเมริกันและลามถึงคนทั่วโลกด้วยกระมัง ที่เหมือนตื่นจากความหลับใหล พบแดดอ่อนยามรุ่งอรุณ เมื่อได้ประธานาธิบดีใหม่ที่ชนะถล่มทลาย คนหนุ่มไฟแรง ผิวสี เอียงซ้ายนิดๆ ผู้มาพร้อมสโลแกน "เปลี่ยน เปลี่ยน เปลี่ยน และเปลี่ยน" แม้ผู้คนยังไม่อาจแน่ใจได้ว่าจะเปลี่ยนได้ไหม เปลี่ยนไปสู่อะไร (เพราะอเมริกาไม่มีหมอลักษณ์ฟันธง หมอกฤษณ์คอนเฟิร์ม) แต่ขอแค่โลกนี้มีหวังใหม่ๆ ความเปลี่ยนแปลงสนุกๆ ก็ทำให้ชีวิตกระชุ่มกระชวย ท้องฟ้าสดใสกว่าที่เคยเป็นได้ง่ายๆ มองไปที่อื่นฟ้าใส แต่ทำไมฝนมาตกที่ประเทศไทยไม่เลิก บ้านนี้เมืองนี้ ผู้คนพากันนอนไม่หลับ ฟ้าหม่น ฝนตก หดหู่มายาวนาน นานกว่าเมืองหนึ่งใน ‘100…
Hit & Run
ช่วงนี้มีแต่เรื่องวุ่นวาย ส่วนตัวความจริงแล้วไม่อยากยุ่งเพราะเป็นคนรักสงบและถึงรบก็ขลาด แต่ไม่ยุ่งคงไม่ได้เพราะมันใกล้ตัวขึ้นทุกที ระเบิดมันตูมตามก็ถี่ขึ้นทุกวัน จนไม่รู้ใครเป็นตัวโกง ใครเป็นพระเอก เลยขอพาหันหน้าหาวัดพูดเรื่องธรรมะธรรมโมบ้างดีกว่า แต่ไม่รับประกันว่าพูดแล้วจะเย็นลงหรือตัวจะร้อนรุมๆ ขัดใจกันยิ่งกว่าเดิม ยังไงก็คิดเสียว่าอ่านขำๆ พอฆ่าเวลาปลายสัปดาห์ก็แล้วกัน.....
Hit & Run
< จิรนันท์ หาญธำรงวิทย์ >หลังจากอ่าน บทสัมภาษณ์ของซูโม่ตู้ หรือจรัสพงษ์ สุรัสวดี ในเว็บไซต์ผู้จัดการรายสัปดาห์ออนไลน์ แล้วพบว่าสิ่งหนึ่งที่ควรชื่นชมคือ ความตรงไปตรงมาของจรัสพงษ์ที่กล้ายอมรับว่าตนเองนั้นรังเกียจคนกุลีรากหญ้า ที่ไร้การศึกษา โง่กว่าลิงบาบูน รวมไปถึง “เจ๊ก” และ “เสี่ยว” ที่มาทำให้ราชอาณาจักรไทยของเขาเสียหาย เป็นความตรงไปตรงมาของอภิสิทธิ์ชนที่ปากตรงกับใจ ไม่ต้องอ้อมค้อมให้เสียเวลา ที่คงไม่ได้ยินจากปากนักวิชาการ หรือนักเคลื่อนไหวคนไหน (ที่คิดแบบนี้) (เดี๋ยวหาว่าเหมารวม)
Hit & Run
ช่วงสัปดาห์ที่ผ่านไป ความวุ่นวายในเมืองหลวงเริ่มคลีคลาย แต่ความสับสนและกลิ่นอายของแรงกดดันยังบางอย่างภายใต้สถานการณ์บ้านเมืองยังคงคลุกรุ่นอยู่ไม่หาย... ไม่รู้ว่าน่าเสียใจหรือดีใจที่ภารกิจบางอย่างทำให้ต้องเดินทางจากกรุงเทพฯ ไปเชียงใหม่ ก่อนหน้าเหตุการณ์อันน่าเศร้าที่เรียกกันว่า "7 ตุลาทมิฬ" เพียงข้ามคืน สิ่งที่เกิดขึ้นในความทรงจำจึงเป็นเพียงอีกเรื่องราวของหน้าประวัติศาสตร์การเมืองไทยที่ถึงขณะนี้ยังไม่รู้ถึงข้อมูลที่แน่ชัดของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ความสูญเสียเกิดจากอะไร เพราะใครสั่งการ ใครจะเป็นคนรับผิดชอบต่อการสูญเสียที่เกิดขึ้น อย่างไร ฯลฯ คำถามมากมายที่ยังรอคำตอบ …
Hit & Run
(ที่มาภาพ: http://thaithai.exteen.com/images/photo/thaithai-2550-11-4-chess.jpg)หลังจากการรัฐประหาร 19 กันยายน 2549 ความขัดแย้งทางชนชั้น การปะทะกันระหว่าง "ความเชื่อในคุณธรรม vs ความเชื่อในประชาธิปไตย" เริ่มปรากฏตัวชัดขึ้นเรื่อยๆ และได้ก่อให้เกิดความรุนแรงจากมวลชนทั้งสองกลุ่มฝั่งคุณธรรม อาจเชื่อว่า หากคนคิดดี ทำดี ปฏิบัติดีแล้ว เราจะอยู่ร่วมกันได้อย่างมีความสุข และปัญหาใหญ่ที่สุดของสังคมในขณะนี้คือ จริยธรรมของคนที่ข้องเกี่ยวกับการเมือง ดั้งนั้น จึงพยายามกดดันให้นักการเมืองเข้ากรอบระเบียบแห่งจริยธรรมที่ตนเองคิด หรือไม่ก็ไม่ให้มีนักการเมืองไปเลยฝั่งประชาธิปไตย อาจเชื่อว่า…
Hit & Run
Ko We Kyawเมื่อวันเสาร์ สัปดาห์ก่อน มีการจัดงาน ‘Saffron Revolution, A Year Later' ที่จัดโดยคณะผลิตสื่อเบอร์ม่า (Burma Media Production) หอศิลปวัฒนธรรม มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ เพื่อรำลึกถึง 1 ปี แห่งการปฏิวัติชายจีวร นอกจากการเสวนาและการกิจกรรมเพื่อเป็นการรำลึกแล้ว ภาคบันเทิงในงานก็มีความน่าสนใจเพราะมีการแสดงจากคณะตีเลตี (Thee Lay Thee) ที่มีชื่อเสียงจากพม่าการแสดงในวันดังกล่าว เป็นการแสดงในเชียงใหม่เป็นครั้งที่ 3 ในรอบปี 2551 หลังจากเคยจัดการแสดงมาแล้วในเดือนมกราคม และการแสดงการกุศลเพื่อช่วยเหลือผู้ประสบภัยนาร์กิส เมื่อกลางเดือนมิถุนายนที่ผ่านมาในพม่า…
Hit & Run
ขุนพลน้อย "ผมรู้สึกภูมิใจยิ่งที่สามารถคว้าเหรียญทอง สร้างชื่อเสียงให้แก่ประเทศไทย แต่ก็แอบน้อยใจบ้างที่เงินอัดฉีดของพวกเราจากรัฐบาลน้อยกว่าคนปกติ นี่ถ้าได้สักครึ่งหนึ่งของพวกเขาก็คงดี"น้ำเสียงของ ‘ประวัติ วะโฮรัมย์' เหรียญทองหนึ่งเดียวของไทย ในกีฬา ‘พาราลิมปิกเกมส์ 2008' หลังเดินทางกลับถึงประเทศไทยในช่วงดึกวันพฤหัสบดีที่ 18 กันยายน 2551 เป็นไปอย่างมุ่งมั่นระคนทดท้อการต้อนรับนักกีฬาในหมู่คนใกล้ชิดและในวงการมีขึ้นอย่างอบอุ่น แต่ความไม่เท่าเทียมกันเมื่อเปรียบเทียบกับนักกีฬาที่ได้รางวันใน ‘โอลิมปิก' คงเป็นภาพที่สะท้อนมองเห็นสังคมแบบบ้านเราได้ชัดเจนขึ้น…