ธวัชชัย ชำนาญ
ช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมาเป็นห้วงเวลาที่คนไทยทั่วทุกสารทิศ เดินทางเข้ามาร่วมเหตุการณ์ทางประวัติศาสตร์ "พิธีพระราชทานเพลิงพระศพ สมเด็จพระพี่นางเธอ เจ้าฟ้ากัลยาณิวัฒนาฯ" ความยิ่งใหญ่อลังการที่ทุกคนคงรู้ดีที่ไม่จำเป็นต้องสาธยายเยอะ แต่สิ่งหนึ่งที่เห็นได้ชัดเจนก็คือ ความสงบเงียบของบ้านเมืองที่ดูเหมือนมีพลังอำนาจอะไรบางอย่างมากดทับกลิ่นอายของสังคมไทยที่เคยเป็นอยู่
กลิ่นอายที่ว่านั้น..เป็นกลิ่นอายของความขัดแย้ง ความเกลียดชังของคนในสังคมที่ถูกกดทับมาตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมา ฟังดูแล้วเหมือนว่าอยากให้อำนาจแบบนั้นกดทับความขัดแย้งที่มีอยู่ในสังคมตลอดไป
แต่ในที่สุดช่วงเวลาที่สงบเงียบก็ผ่านพ้นไป เพียงอึดใจเดียว สถานการณ์บ้านเมืองของเราก็กลับมาเข้าสู่ภาวะปกติ เช้าวันที่20 พ.ย. เหตุระเบิดก็เกิดขึ้นที่หน้าเวทีพันธมิตรประชาชนเพื่อประชาธิปไตย ตามข่าวที่ออกมาบอกว่า M 79 ถูกยิงออกมาทำให้มีผู้เสียชีวิต 1 ราย บาดเจ็บ 23 ราย
หลังจากนั้นทางแกนนำพันธมิตรก็มีแถลงการณ์ออกมา เพื่อรวมพลกองทัพเสื้อเหลืองทั่วประเทศบุกรัฐสภาในวันที่ 23 พ.ย.2551 โดยหวังเป็นหมัดสุดท้ายหวังน๊อกคู่ต่อสู้ให้คาเวที
................................................................................
ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาจะเห็นได้ว่าสังคมไทยตกอยู่ในภาวะที่มีความขัดแย้งอยู่ตลอดเวลา ในที่สุดความขัดแย้งนั้นได้แทรกซึมเข้าไปอยู่ในกระดูกของคนในสังคมจนยากที่จะรักษา ยากที่จะแก้ไข
สิ่งที่เกิดขึ้นเหล่านี้ในที่สุดมันก็กลายเป็นเรื่องปกติของสังคม เป็นเรื่องธรรมดา ไม่แปลกอะไร ทุกคนอาจเริ่มชินชากับมันคงเหมือนกับข่าวสารในสามจังหวัดชายแดนภาคใต้ ตลอดหลายปีที่ผ่านมาแม้มีเหตุวางระเบิดหรือลอบยิง ตลอดเวลา เมื่อเหตุการณ์ที่คล้ายคลึ่งกันเหล่านั้นย้ายเข้ามาอยู่ในสังคมคนกรุง แรกๆอาจยังไม่รู้สึกชินกับมันเท่าไร แต่ตอนนี้เข้าใจว่า สังคมคนกรุงเริ่มชินกับความปกตินั้นแล้ว
การกลับเข้าสู่ภาวะปกติของสังคมที่ว่านี้กลับเป็น การเริ่มต้นความรุนแรง ความขัดแย้งที่พักยกไประเบิด M 79 ทำให้เสียชีวิตหนึ่งรายก็กลายเป็นวีรชนให้กับแกนนำพันธมิตรฯอีกราย หรือกลายเป็นวีรชนให้กับอุดมการณ์อีกหนึ่งคน
เป็นเรื่องน่าเศร้าใจอย่างยิ่งเพราะไม่น่าจะมีใครต้องมาตายเพื่ออุดมการณ์ใดๆทั้งสิ้น
ระเบิดที่เกิดขึ้นกับทางพลพรรคเสื้อเหลืองก็เป็นความสูญเสียที่ยากจะลืมของญาติผู้เสียชีวิต ใครจะไปรู้ถึงความรู้สึกลึกๆของเขาว่าคิดอย่างไร เมื่อเสาหลักของครอบครัวตายไปโดยที่ไม่รู้ว่าสุดท้ายแล้วจะกลายเป็นแค่วีรบุรุษของแกนนำเพียง 5 คน
แต่ในฐานะมนุษย์ที่เกิดมาอยู่บนโลกใบนี้ด้วยกัน เกิดมาอยู่ในประเทศเดียวกัน ผมขอแสดงความเสียใจกับญาติผู้เสียชีวิตจากเหตุการณ์ดังกล่าว
อย่างไรก็ตามการที่มีผู้เสียชีวิตและบาดเจ็บของฝ่ายเสื้อเหลืองก็ทำให้เกิดการเคลื่อนไหวอีกครั้ง สัญญาณยกทัพลุยแหลกส่งมาจากแม่ทัพทั้ง 5 และเรียกระดมพลหัวเมืองเพื่อแสดงพลังอันยิ่งใหญ่ ความขัดแย้งเริ่มขึ้นอีกรอบ แต่คงจำไม่ได้แล้วว่ามันเป็นยกที่เท่าไร มันเกิดขึ้นหลายยกเหลือเกินจนจำไม่ได้
เหตุการณ์ความรุนแรงที่จะเกิดขึ้นในอนาคตอันใกล้อาจจะหลีกเลี่ยงไม่ได้ คงได้แต่ภาวนาให้ทุกความขัดแย้ง ทุกความรุนแรง ไร้ผู้เสียชีวิต แขนขาด ขาขาด หรือบาดเจ็บอีกเลย
สุดท้าย สิ่งที่อยากฝากไว้คือ ภาวะสังคมที่เป็นปกติที่ได้เอ่ยมาตั้งแต่ต้นนั้นมันอาจเป็นภาวะปกติของคนเพียงบางกลุ่มที่ต้องการสร้างให้มันเกิดขึ้นเพื่อหาเหตุผลทิ่มแทงฝ่ายตรงกันข้ามเท่านั้น แต่ไม่ได้สนใจใยดีถึงชีวิตมนุษย์สักเท่าไร
คำถามคือ..แล้วเราจะทำอย่างไรในฐานะคนในสังคมเดียวกัน ที่จะเดินไปให้พ้นจากสังคมความขัดแย้งที่มีความรุนแรงอันเป็นปกติที่ถูกสร้างขึ้นนี้สักที ???
หมายเหตุ : ผู้เขียนเป็นนักศึกษาฝึกงาน http://www.prachatai.com/