The Road Home - ทางกลับบ้าน เมื่อวานนี้

ภาพันธ์ รักษ์ศรีทอง >

ความมืดเริ่มแผ่ปกคลุมรอบๆบริเวณ หญิงเฒ่ากำเศษเหรียญจำนวนสามบาทห้าสิบสตางค์เอาไว้ในมือ สายตามองตามรถปรับอากาศติดแอร์สีส้มสาย 60 ที่เพิ่งผ่านไปอย่างเลื่อนลอย แต่ด้วยจำนวนเงินที่มีในมือคงทำได้เพียงอดทนรอเหมือนที่ริ้วรอยย่นบนหน้าผากและผิวพรรณที่แห้งกร้านแสดงออกมาทั้งชีวิต การรอคอยยังมีความหวัง เพราะอีกไม่นานรถเมล์คันสีแดงคงจะขับผ่านมาอีกรอบ เมื่อไม่นานมานี้เองเศษเงินราคาไม่ถึงห้าบาทยังเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวังของเส้นทางกลับบ้าน� �

เพียงกระพริบตากาลเวลาก็ล่วงผ่าน ถึงพุทธศักราช 2551 ภายในรอบครึ่งปีแรก ราคาน้ำมันในตลาดโลกทุนนิยมเสรีถีบตัวขึ้นสูงลิ่วจ่อทะลุ 40 บาทต่อลิตรจากเดิมที่มีราคาไม่ถึงยี่สิบบาท ทำให้ค่าตั๋วรถเมล์ประจำทางต้องขยับปรับราคากันหลายขยัก เงินห้าบาทไม่สามารถขึ้นรถเมล์ได้อีกแล้ว

ในคืนวันที่ 29 พฤษภาคม 2551 ฝนเทกระหน่ำลงมาอย่างหนัก เป็นที่รู้กันว่าช่วงเวลาแบบนี้รถจะติดมาก ที่อยู่ไกลหน่อยถึงมีรถส่วนตัวกว่าจะถึงบ้านก็ดึกดื่น แต่วันนี้รถเมล์สีขาว รถปรับอากาศสีน้ำเงิน หรือแม้แต่รถเมล์คันเล็กๆสีเขียวที่เรียกกันว่า ‘รถร่วม’ หยุดวิ่งให้บริการหมดแล้ว เขาบอกว่ามันไม่คุ้มกับการวิ่งที่ต้องแบกรับราคาน้ำมันที่สูงขึ้น

.....มันคงไม่คุ้มค่ากับการแบกความหวังของการกลับบ้านของผู้คนเอาไว้ด้วย....

ฝนยังคงตกหนัก แต่ที่ป้ายรถเมล์คนยังออกันแน่น ผลัดกันชะเง้อออกมองไปลิบๆของถนน คอยรถเมล์คันต่อไปด้วยความหวังและอ่อนล้า แม้ว่ารัฐบาลจะแก้ปัญหาด้วยการจัดหารถมาเสริมแทนที่ แต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรได้มากนักเมื่อเทียบกับปริมาณผู้คนที่เดิมทีก็ไม่เพียงพออยู่แล้ว แท็กซี่และสามล้อถูกเรียกใช้สำหรับผู้พอมีพอกินที่กัดฟันได้ แต่มันไม่ได้หมายความว่าทุกคนจะสามารถตัดสินใจทำเช่นนั้นได้

ชุดนักเรียนสีขาวเริ่มเปียกชุ่มละอองฝน มือกอดอกสะท้านขนตั้งเป็นหนังไก่ หลังตรากตรำความเครียดของการศึกษามาเกือบสิบชั่วโมง คุณพ่อ คุณแม่บางคนนำรถมาเทียบจอดเฉื่อยฉิวรับลูกกลับบ้านอย่างอบอุ่น แต่อีกหลายคนกำลังล้วงกระเป๋านับเศษเหรียญเพราะรถเมล์ขยับราคาหลายครั้งจนจำไม่ได้แล้วว่าเมื่อวานจ่ายค่าตั๋วไปกี่บาท

ในบางเส้นทางเคยมีแต่ ‘รถร่วม’ วิ่งอย่างเป็นปกติ แต่วันนี้ที่ไม่ปกติรถเสริมที่จัดหามาแทนที่มีแต่รถปรับอากาศราคาก็ต้องสูงขึ้นตามเส้นทาง เศษเงินในกระเป๋ากระทบกันดังกรุ๊งกริ๊ง แต่ไม่มีทางเลือก ลมฝนซ่อนความหนาวสะท้าน ในขณะที่ถนนไม่ได้มีทางเท้า หลังคาหรือแม้แต่ทางเดินที่ปลอดภัยในทุกช่วง บนเส้นทางกลับบ้าน แม้แต่การเดินเท้าก็ยังดูตีบตันเหลือเกิน

กรุงเทพมหานครเมืองใหญ่ที่มีแสงสีและมีความฝันมากมาย แต่ความหวังของคนจนในเมือง เส้นทางกลับบ้านยังคงเป็นเรื่องโหดร้ายยากเย็น

ท้ายที่สุด ถึงตอนนี้แม้จะมี ‘รถร่วม’ กลับมาวิ่งตามปกติแล้ว แต่.....หลายอย่างก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลงและคงไม่หวนกลับคืนมาอีก

วันนี้ คุณยายชราที่กำลังรอเมล์สาย 60 คนนั้นจะกลับถึงบ้านหรือยังหนอ....
�