อยู่ให้เป็นทนกันไป
(1)
เราถูกปลุกมาทุกเช้า เพื่อหมายว่า
ดุ่มเดินตามเวลาเช่นนั้นไหม?
มีชีวิตพินิจเพียงแต่ปัจจัย
แห่งโลกนี้พิศมัยบรรจงรัก
รักการงานเกียรติยศไม่หมดเสื่อม
เหลื่อมล้ำต่ำสูงไม่หน่วงหนัก
สะดวกทางสบายดีมากที่พัก
ความเศร้าอย่ามาทักไม่รับรู้
อยู่ทุกเช้าจึงมุ่งหน้าราคาหา
ที่หมายในบรรดามั่งคั่งสู่
ความมั่นคงของชีวิตทุกฤดู
กรอบวิถีเพียงประตูแค่ตัวตน
ไม่อาจเห็นที่ไกลห่างคนชายขอบ
เพราะโลกสร้างแต่คำตอบกรอบเหตุผล
ต่างใครต่างทางเถอะดิ้นรน
ใครปล้อนใครปลิ้นใครปล้นก็ต่างใคร
(2)
วาทกรรม"ความพอเพียง"จึงขึ้นแท่น
เหมือนคำปลอบตอบแทนเข้าเคลื่อนไหว
กินอยู่เย็นเป็นสุขสบายใจ
ไม่ต้องถกประเด็นว่าใครกำไรมี
นอนเสื่อนอนสาดขนำหลังคาจาก
ที่เหลือปลูกฝากขายง่ายวิถี
(คิดคิดดูฟังดูก็โรแมนติกดี)
ความเป็นจริงแห่งแหล่งที่ไม่เคยรู้
หลากที่ชายขอบ คนยังไร้ที่
เป็นพลเมืองไม่มีดินอาศัยอยู่
ไม่มีเงินเดือนเป็นหลักประกันค้ำชู
อีกลูกเข้าประตูโรงเรียนเช่นกัน
คนชายขอบก็อยากมีกรอบแบบอย่างว่า
อยากมีค่าวาสนามากความฝัน
อยากให้ลูกได้ดิบได้ดีก็สำคัญ
ไม่อยากยากจนเป็นสามัญตลอดไป
(3)
หรือประเทศนี้แบบนี้แหละ
อย่าไปค่อนไปแคะสงสัย
อยู่อยู่ทนทนกันไป
ใจกลางเมืองจะพาไปศิวิไลซ์เอง
จนให้คิดเป็นกรรมแต่หนหลัง
ทำบุญทำดีจะมีหวังเป็นพลังเร่ง
อีกไม่นานเกินไปอย่าหวั่นเกรง
ตอนนี้พอเพียงให้เคร่งไม่นานเกิน
ปราชญ์ อันดามัน