ได้โปรด

ได้โปรด

โปรดบอกภูเขาของท่านอย่าได้ส่งสายลมใดๆ มาที่ข้า

เก็บความหนาวชื้นไว้ในป่านั้น ห่มสายน้ำไว้ในอ้อมกอด

ปล่อยข้าไว้ในทุ่งโล่ง   จงสาดความแล้งแห้งใส่ข้า

จงมองข้าด้วยสายตาอันเกรี้ยวกราดของเมือง

โบยตีข้าให้สาสมกับความเขลาโง่

โปรดบอกเวลาของท่าน หยุดเข็มนาฬิกาไว้

เก็บข้าไว้ในความเหงา โยนข้าลงไปในความมืด

ชะล้างความสุขทั้งมวลที่ข้ามีข้างในอย่าให้เหลือแม้ผงธุลี

ขยี้ข้าให้เป็นดั่งฝุ่นที่ปลิวหายไปในความเงียบอันอึกทึก

โปรดบอกความตายของท่าน อย่าได้เมียงมองตัวข้า

เพราะข้าเปล่าประโยชน์ไม่มีแก่นสารใดๆ

ไม่มีค่าแม้แต่ที่จะตายไป

โปรดบอกความทรงจำของท่าน

อย่าได้เสียเวลาที่จะจดบันทึกชะตากรรมคนเยี่ยงข้า

ได้โปรด...

ปราชญ์   อันดามัน