ใส่ “โต๊ป” ไปในทางเส้นเก่า (4)
ผมถูกเชิญให้นั่งรอพร้อมๆ กับเพื่อนร่วมทางอีกสามคน ผ้ารองอาหารถูกคลี่ สักครู่จานถั่วชนิดต่างๆ จานอินทผลัมถูกนำมาวางบนผ้ารองอาหาร ชายหนุ่มอีกคนถือแก้วน้ำหวาน มาให้ผมและเพื่อนชาวแอฟริกาใต้ เขาบอกให้พวกเราทำตัวสบายๆ ถามถึงการเดินทางว่าเหนื่อยมั้ย ผมมองไปรอบๆ ภายในอาคารญมาอะฮ์ต่างประเทศ ที่ๆ ผมนั่งเป็นส่วนอิกซี่บาน หรือเรียกกันว่าฝ่ายต้อนรับญมาอะฮ์ ตอนนี้ผมยังไม่เห็นคนไทยสักคน ที่ผมเห็นส่วนใหญ่เป็นพวกอาหรับ ผมเดาว่าคงมาจากหลายที่หลายทางหลายประเทศในแถบนั้น
สักพักฝ่ายอิกซี่บานขอพาสปอทจากผม สอบถามว่ามาจากประเทศไหน เขาบอกผมว่าชั้นสองของอาคารนี้มีญมาอะฮ์ที่มาจากประเทศไทยหลายญมาอะฮ์ เขาชี้ไปทางบันไดที่อยู่ใกล้ บอกผมว่า ชั้นสองจะเป็นที่อาบน้ำ ซึ่งผมจะหาที่พักอยู่ชั้นล่างก็ได้ แต่ชั้นล่างตอนนี้มันเต็มไปด้วยญมาอะฮ์หมดแล้ว ผมว่าผมไปหาที่พักชั้นสองน่าจะเป็นการดีกว่า ฝ่ายอิกซี่บานแนะนำผมถึงห้องอามานะ ผมสามารถฝากของมีค่าได้ที่ห้องนั้น พลางเขาชี้ไปที่ห้องนั้นซึ่งอยู่ในบริเวณใกล้ๆ กับที่ผมนั่ง ติดกันเขาบอกผมว่า ผมสามารถแลกเปลี่ยนเงินได้ที่นี่ ที่นี่สามารถแลกเปลี่ยนได้ทุกสกุลเงิน แล้วเขาบอกว่า ถ้าคิดถึงบ้านก็สามารถส่งจดหมายได้ที่ห้องไปรษณีย์ ผมพยักหน้ารับ แล้วเขาบอกผมว่า ทางนี้จะเก็บพล\าสปอทไว้ให้ไม่ต้องเป็นห่วง
เขาช่วยยกกระเป๋าเดินทางให้ผม ก่อนเดินนำหน้าผมไปทางบันไดขึ้นไปชั้นสอง เขาบอกว่าจะเลือกนอนที่ตรงไหนก็ได้แล้วแต่จะสะดวก ตรงชั้นสองผมได้เจอเพื่อนคนไทย เขากวักมือชวน อิกซี่บานยิ้ม แล้วบอกผมด้วยภาษาอังกฤษแบบลิ้นปากีสถานว่า “คุณได้เพื่อนที่มาจากจากประเทศไทยแล้วตอนนี้ “ ผมขอบคุณเขาอีกครั้งก่อนที่เขาจะนำกระเป๋าเดินทางของผมไปวางใกล้ๆ กับญมาอะฮ์ที่มาจากไทย
(ครูกอดีร สหายร่วมญมาอะฮ์)
ผมถูกถามทันทีทำไมเดินทางคนเดียว เขาบอกว่าส่วนใหญ่ญมาอะฮ์ที่มาที่นี่ จะมีเส้นทางตามตารางการบินของสายการบินบีมานแอร์ ซึ่งเป็นสายการบินของประเทศบังคลาเทศ ซึ่งมีราคาถูก จนใครขนานนามฉายาไปในทำนองที่ว่า “บีมานแอนด์ ดีเลย์ “ สายการบินที่ว่านี้จะออกจากเมืองไทยแล้วแวะลงจอดที่กรุงดักกา ก่อนบินต่อไปการาจี ญมาอะฮ์ที่มาด้วยสายการบินนี้ จึงสะบักสะบอมไปเป็นแถวๆ เพราะเมื่อลงเครื่องที่การาจี พวกเขาต้องนั่งรถไฟจากการาจีมาลงที่สถานีรถไฟที่ละฮอร์ อย่างน้อยสามสิบชั่วโมง ในระหว่างทางอาจต้องเผชิญพายุทะเลทราย ความแออัดของผู้โดยสาร แต่ผมโชคไม่ดีอย่างพวกเขาที่มีประสบการณ์ในการเดินทางแบบนั้น เพราะผมตัดสินใจบอกที่มักกัรมีนบุรี ผมขอเดินทางด้วยสายการบินไทย นั่นจึงทำให้การเดินทางของผมจึงไม่อ้อมไปแบบพวกเขาที่มาด้วยสายการบินบีมานแอร์ แล้วพวกเขามีเส้นทางต้องกลับไปที่บังคลาเทศด้วย แล้วก็อินเดีย บางครั้งพวกเขาอาจลงที่อินเดียก่อน แล้วนั่งรถบัสหรือรถไฟข้ามพรมแดนมายังปากีสถาน ประเทศบังคลาเทศจึงเป็นที่สุดท้ายที่พวกเขาจะไปเรียนรู้งานที่นั่น
คนที่ถามผมเมื่อสักครู่แนะนำตัวเอง เขาบอกผมว่า เขามาจากพรุหลุมพี อยู่แถวสะกอม ผมเดาแต่แรกแล้วสำเนียงแบบนี้น่าจะเป็นคนสะกอม สำเนียงที่พวกนายหนังตะลุงเอาไปใช้กับตัวตลกที่ชื่อ”สะม้อ” เขาบอกผมว่า เขาชื่อ กอดีร ผมกระอักกระอ่วนใจในชื่อของผม ชื่อของผมในตอนที่ยังไม่เปลี่ยน เป็นชื่อที่ผมตั้งตามมาลาอิกัตแห่งความตาย คนทั่วไปจะเรียกว่ามาลาอิกัตมูต กอดีรชวนผมนอนใกล้ๆ กับเขา ผมยิ้ม เขาแนะนำผมในหลายอย่าง ในหลายเรื่อง เล่าให้ผมฟังถึงการเดินทาง การทำงานศาสนาของเขา เขาเป็นครูสอนศาสนาอยู่ที่สะกอม สงขลา ผมรู้สึกอุ่นใจขึ้นมานิดที่ได้รู้จักเขา อย่างน้อยนี่เป็นครั้งแรกที่ผมมาทำงานศาสนาที่นี่จะได้เขาช่วยแนะนำ เพราะผมไม่รู้อะไรเลย
เขาบอกผมว่า ให้อยู่ใกล้ๆ กัน เดี๋ยวออกญมาอะฮ์ด้วยกัน เวลาไปห้องตัสกีน เขาบอกที่ห้องนั้น จะเป็นคนตัดสินว่าจะส่งญมาอะฮ์ไปทำงานที่ไหน กอดีรบอกผมว่า เขาเดินทางมาถึงได้สองสามวันแล้ว ยังไม่ได้ถูกส่งไปทำงานที่ไหน กอดีรบอกอีกว่า เท่าที่ผ่านมา ญมาอะฮ์จากเมืองไทยส่วนใหญ่จะถูกส่งไปทางภาคเหนือในเขตพวกปาทาน ผมสงสัยว่าทำไมต้องส่งไปนั่น กอดีรว่า เห็นใครบอกว่าที่นั่นอากาศดี มีแต่ภูเขา แต่ในฤดูหนาวจะไม่ส่งไป เพราะหิมะลง แล้วก็ใกล้พรมแดนจีนด้วย ผมตาลุกวาวเต็มไปด้วยความอยากรู้ แต่ผมมีเวลาแค่สี่สิบวันที่ปากีสถานเท่านั้น...