ข้าจะเขียนอะไรอีกในประเทศนี้
กวีคนก่อนๆ เขียนบทกวีมามากพอแล้ว
ถ้อยความแห่งยุติธรรมไม่จำเป็นต้องลงอักขระ
หากข้าเขียนมันได้ ข้าก็จะเขียนลงในหัวใจของตุลาการทุกคน
ข้าจะเขียนอะไรอีกในประเทศนี้
ในเมื่อบทกวีทุกบทของข้าไม่ใช่เกราะกำบังป้องห่ากระสุนสงคราม
บทกวีของข้าไม่สามารถห้ามล้อรถถังที่เคลื่อนออกมาบนถนน
ข้าจะเขียนอะไรอีกในประเทศนี้
เพราะข้าไม่ใช่เนติบริกรที่เขียนรัฐธรรมนูญได้ทุกฉบับ
แล้วข้าก็ไม่ใช่นักร่างแถลงการณ์คณะปฏิวัติใดใด
ข้าจะเขียนอะไรอีกในประเทศนี้
เพราะข้าก็ไม่ใช่สื่อมวลชน ไม่ใช่คนพาดหัวข่าว
อย่าหยอกล้อพลเมืองของเรา พี่น้องของเราอีกเลย
พวกเขาไม่จำเป็นต้องอ่านบทกวีของข้า
หากท่านรู้จักความยุติธรรม
ท่านจงบอกญาติของท่านที่เป็นตุลาการเถิด
จงบอกญาติของท่านที่เป็นทหาร
บนถนนในมหานครไม่ต้องการรถถังคันไหน
บอกญาติของท่านที่เป็นสื่อมวลชน
อย่าสาดเพลิงเผาด้วยถ้อยคำแห่งสงครามอีก
หากท่านมากความเมตตาสมควรแก่ฐานะ
ก็จงปล่อยผู้บริสุทธิ์ที่ท่านขังพวกเขาไว้เถอะ
..............................................................
ปราชญ์ อันดามัน