เหมือนจะคล้าย

เหมือนจะคล้าย แต่ก็ไม่

วันแห่งชัย ไปไม่ถึง

ยังอยู่ขอบขอบอันรัดรึง

ณ แดนดินแห่งหนึ่งประเทศนี้

 

ประวัติศาสตร์อาจถมทับมากราวเรื่อง

ความตายก็นับเนืองเปลืองวิถี

ปีศาจบ้ายังเริงร่ายเคลื่อนวันปี

กระชาก"ฆ่า"คนดี แต่ละวัน

 

ฉากเศร้าๆ ก็มากท้นเกินความเศร้า

ต่อเนื่องนานยาวราวกับฝัน

ความสุขเสรีภาพเพียงคำรำพัน

ในบางมุมอันแคบตันประเทศไทย

 

เหมือนจะคล้าย แต่ก็ แค่ดูเหมือน

(ในความจริงที่บิดเบือนนั่นใช่ไหม?)

แผ่วแล้วทางธรรมไปแสงชัย

ใกล้แค่เพียงบรรลัยไฟอเวจี

 

โลกยังมองจ้องแลอย่างหดหู่

ประวัติศาสตร์นักต่อสู้ประเทศนี้

มีแต่ลบเลือนเคลื่อนจางวินาที

สุดท้ายก็แค่"ผี" เหมือนเดือนตุลา

 

ปราชญ์  อันดามัน

 

นี่ไม่ใช่ฟ้าของเรา

นี่ไม่ใช่ฟ้าของเรา
 

 


เพื่อน...
นี่ไม่ใช่ฟ้าของเรา
นั่นก็ไม่ใช่ธงที่เคยปลิวสะบัดบนยอดเสา
ยิ้มให้หัวใจตนเอง
อย่ารอให้ใครมาปลอบประโลม
โลกนั่นก็เงียบงัน
ภายในสุสานยิ่งเงียบงันยิ่งกว่า

อย่าตื่นกลัว
ที่สงครามกำลังล่าเร่งผู้คน