ระหว่างทางที่เสียงอาซานแว่ว

ระหว่างทางที่เสียงอาซานแว่ว

-1-

เกินก้าวจะผ่านก้าวทางที่ทอด
ใกล้ก็เหมือนไกลไปตลอดสายถนน
คนแปลกหน้า คนบางคน
หวาดระแวงตลอดส้นจะก้าวเดิน

ยังได้ยินคำปลอบจากเพื่อนเจ้าของถิ่น
นานเข้าจะชาชินทางที่เดินเหิน
ความตายรายรอบแท้ต้องเผชิญ
ซุ่มซ่อนคอยเชื้อเชิญตลอดทาง

-2-

เสียงอาซานจบแล้วแต่เราก็ยังก้าว
ท่วงทำนองความรวดร้าวแว่วยินอยู่ห่างห่าง
ทั้งเสียงไก่ปลุกกระตุกใจไม่ทันจาง
ขณะก้าวของเราย่างไป...มัสยิด
 

ยังรู้สึกลึกลึกความหวาดหวั่น
วิตกไหวหัวใจสั่นเหมือนใครสะกิด
มาถึงหน้าประตูสุเหร่าจึงได้คิด
อาบน้ำละหมาดเข้าใกล้ชิด ผู้อภิบาล
 

-3-

คนอาซานเรียกแถว เรียงแถวสวด
"อัลกุรอาน ได้สำรวจตรวจใจอ่าน
จบละหมาดเช้าของจิตวิญญาณ
แต่โลกภายในเหมือนยังพล่านไม่รู้พบ
 

คำดุอาร์ของข้าพเจ้า แค่วอนขอ
สันติภาพเพียงทักทอความสงบ
สงครามนั่น!นานแล้วที่เร้ารบ
ทยอยเก็บแต่ละศพ กลบสันติวิธี
 

คำดุอาร์ของข้าพเจ้า แค่วอนขอ
ระเบิดนั่น! มากพอแล้วทุกแนวที่
หยาดน้ำตาของคนรักหรือไม่ไยดี
ความโศกเศร้ายังปริ่มปรี่ทุกชุมชน
 

คำดุอาร์ของข้าพเจ้า ท้ายที่สุด
ขอเพียงใจดวงชำรุดได้ผลิผล
หวนทางผ่านข้ามพรมแดนตน
เลยผ่านพบและพ้นบนใจตัว
 

-4-
 

จบดุอาร์สุดท้าย ในมัสยิด
สัมผัสมือเพื่อนมิตรจนถ้วนทั่ว
บางมือสัมผัสรับซับรู้ระริกระรัว
แววตาบางมิตรจ้องจนน่ากลัว แต่ยิ้มรับ
 

แล้วยามสายจากเช้านั้น ข่าวมาแว่ว
ว่าแถวๆ ท้ายหมู่บ้าน บนทางกลับ
พลทหารสองนายถูกซุ่มยิงในที่ลับ
พวกเขาตายขณะขับมอเตอร์ไซค์มา
 

เพิ่งเสร็จภารกิจส่งครู แต่ก็ไม่
ไปไม่ทันถึงฐานที่มั่นก็ถูกฆ่า
ไม่อยากนึกถึงภาพของดวงนัยน์ตา
ที่เคยเบิกโพลงปรารถนาละคู่นั้น
 

ข้าพเจ้าไม่ทราบและไม่อยากทราบ
ไม่อยากนึกถึงภาพ ความหวาดหวั่น
ก่อนหน้าจะถูกยิงซ้ำเข้าที่สำคัญ
ไม่อยากนึกถึงภาพประจำวัน คนที่ตาย
 

ไม่อยากนึกว่าเขาเป็นใครมาจากไหน
ญาติพี่น้องลูกเมียใครจะใจสลาย
ไม่อยากนึกว่าบนถนนเส้นนี้แล้วกี่ราย
ที่เก็บเอาความตาย ไม่อยากนึก
 

-5-
 

แล้วยามบ่ายก็มาถึงให้พรั่นหวั่น
อาซานประจำวันเหมือนเรียกไปสู้ศึก
ก้าวของเราเมื่อเช้ายังระทึก
หัวใจเต้นตึกตึกเหมือนสั่นร้าว
 

เพื่อนปลอบเหมือนรู้คำตอบแล้ว
ข้าพเจ้านึกเหมือนเพิ่งผ่านแนวอันเยือกหนาว
สงครามยังลอบมองซุ่มตาวาว
อาจแอบมองข้าพเจ้า อยู่เช่นกัน
 

สัมผัสแบบแปลกแปลกจากมือเช้า
ข้าพเจ้ายังจำได้เด็กหนุ่มเครายาวนั่น
หากคงไม่ใช่...คนสำคัญ
ที่สร้างข่าวเมื่อเช้านั้นเป็นประเด็น
 

ข้าพเจ้าคงคิดมากไปด้วยใจนึก
หรือว่ารู้สึกที่ได้รับ สัมผัสเห็น
แล้วข้าพเจ้าได้พบเขาอย่างจำเป็น
นัยน์ตาเขาเยือกเย็น เกินรับรู้
 

เป็นนัยน์ตาลึกลับยากสัมผัส
เขาให้"สลาม"ได้ยินชัด ก่อนเข้าสู่-
ประตูสุเหร่า หลากสายตามองจ้องดู
ข้าพเจ้ายิ้มรับขับสู้ อย่างดีใจ

 

ปราชญ์     อันดามัน