ไม่ได้อึดอัดประเทศนี้
แต่อึดอัดพวกผีบ้าอำนาจห่า
ฆ่าพลเมืองมากี่ครา
ยังเสวยสุขสืบหล้าสบายดี
ไม่จำเป็นต้องไปอยุ่ที่ไหนนั่น
กูเกิดมาจากครรภ์มาตุภูมิที่
พ่อแม่กูปูย่ากูก็มี
ไม่ใช่เป็นเปรตผีขอส่วนบุญ
เขาถกเถียงแสดงความคิดบ้าง
จะคิดต่างจะคิดเหมือนหรือคิดหนุน
ระหว่างทางที่เสียงอาซานแว่ว
-1-
เกินก้าวจะผ่านก้าวทางที่ทอดใกล้ก็เหมือนไกลไปตลอดสายถนนคนแปลกหน้า คนบางคนหวาดระแวงตลอดส้นจะก้าวเดิน
ในฝันยังมีฝันอีกหรือไม่?
ในฝันยังมีฝันอยู่หรือไม่?หรือวางวันคืนวัยไปเป็นอื่นไม่มีสิ่งใดในค่ำคืนหลับแล้วความฉ่ำชื่นของเยาว์วัย
อำนาจ(กู) ไปไหน
ประเทศนี้มีแต่อีรุงตุงนังเอะอะกาละมังตีปี๊บใส่หรือประเทศนี้ไม่มีประช่าธิปไตยใครจะทำอะไรตามใจตัว
เขียนกันคนละบรรทัด ละบรรทัด ละบรรทัดเขียนประวัติศาสตร์ที่ขาดชัดให้ชัดเห็น
เพราะเรามีศาลรัฐธรรมนวย
ประเทศจึงซวยด้วยฉะนี้
ตุลาการก็ตุลากวยกวนวลี
พิพากษาละคดีคดวยไทย
สภาก็สภาเละสะเปะสะปะ
ประชาธิปตวยทุกขณะไม่ไปไหน
พรรคบางพรรคระทมระทวยหฤทัย
แพ้ไม่เลิกแต่เกริกไกรอันธพาล
แย่งเก้าอ้วยฉวยเก้าอี้ปากระดาษ
อลเวงอาละวาดประสาทผสาน
วิปริตวิปรวยจิตวิญญาณ
วิตถารมาตรฐานงานสภา
ประชาชีดูดีดีประเทศระทวยนี้
จะระทมอีกกี่ปีอีกกี่ฆ่า
หรือต้องอัญเชิญใครมาเป็นศาสดา
เมื่อข้าพเจ้าออกไปจากข้าพเจ้าเอง
ข้าพเจ้าเพิ่งควักดวงตาแห่งการมองเห็นโยนทิ้งไปบนถนนสายหนึ่ง
จำนวนนวนเท่าไหร่กันสุเหร่าในผืนแผ่นดินนี้
จำนวนเท่าไหร่กันวัดในผืนแผ่นดินเดียวกันนี้
ข้าจะเขียนอะไรอีกในประเทศนี้
กวีคนก่อนๆ เขียนบทกวีมามากพอแล้ว
ถ้อยความแห่งยุติธรรมไม่จำเป็นต้องลงอักขระ
ความเง่าโง่ของเราเอง
สมมติว่า ตอนนั้นไม่มีคณะราษฎร์ 2475