เมืองผ่าน

เมื่อครั้งยังเด็ก โลกของเราอาจเล็กกระจ้อยร่อย นั่นก็อาจจะมีบ้าน หมู่บ้าน ตลาด และโรงเรียน นานๆ อาจจะสักครั้งที่โลกจะกว้างขึ้นเมื่อได้มีโอกาสไปเยี่ยมญาติ ในแถบถิ่นต่างบ้านต่างเมือง และช่วงเวลานั้นแต่ละบ้านแต่ละเมืองมันก็ไกลเหลือเกิน ยิ่งการเดินทางไม่ได้สะดวกสบายอย่างปัจจุบันนั้นด้วย บวกกับความเป็นมนุษย์ตัวเอง มันก็ยิ่งชวนให้รู้สึกว่า มันไกลเหลือเกิน และธรรมดาอยู่เองที่ในช่วงเวลานั้น โลกที่ไกลออกไปก็ช่างเป็นโลกที่น่าตื่นตาตื่นใจนักหนา

เมื่อชีวิตเจริญวัย เติบโตตามวิถีของตน โลกของเราก็กว้าง และไกลออกไปเรื่อยๆ นั่นหมายความว่า..... โลกที่กว้างไกลออกไปนั้น ก็เริ่มเป็นโลกที่เรารู้จักน้อยเหลือเกิน หากเมื่อเทียบกับเมื่อครั้งยังเยาว์ ที่เรารู้จักโลกของเราดีที่สุด โลกที่มีบ้าน หมู่บ้าน ตลาด และโรงเรียน เมื่อเราก้าวออกจากโลกเก่าที่คุ้นเคยไปเรียนรู้เรื่องใหม่ โลกใหม่ ยิ่งนานวัน เราก็พบว่าเรารู้จักโลกอันกว้างใหญ่นั้นน้อยลงไปทุกที ชีวิตก็เข้าสู่กระบวนการแสวงหา หา หา และหา เพื่อจะพบว่า โลกนั้นลึกลับ กว้างขวาง และยิ่งใหญ่เกินกว่ามนุษย์ตัวเล็กๆ อย่างเราจะเรียนรู้ได้หมดสิ้น

ย้อนกลับไปสู่วัยเยาว์อีกครั้ง เมื่อยามเดินทางไกลออกไป เรามักได้เห็นผู้คนที่ต่างไป แผ่นดินที่ต่างไป บ้านช่องเรือนชานที่ต่างไป ภูเขาแม่น้ำที่เปลี่ยนไป ประสาวัยเยาว์ เรามักสงสัยอยู่เสมอว่า คนที่ไม่ใช่เรา สิ่งที่ไม่ใช่เรานั้น พวกเขาและสรรพสิ่งทั้งหลายนั้นเป็นและอยู่อย่างไร ใช่...เพราะเราไม่รู้จัก โลกทั้งหมดนั้นมันจึงน่าตื่นตาตื่นใจ

มีทางมากมายที่ผ่าน มีบ้านมากมายที่ผ่าน รวมไปถึงเทือกเขา แม่น้ำ บ้านเมือง รวมๆ แล้วภาษาที่เรามักเรียกทั้งหมดนั้นก็คือ ทางผ่าน

ทั้งหมดของเวลาแห่งการเดินทางของชีวิต มากมายหลายเมือง ที่เพียงผ่าน แต่มิอาจได้ย่างกรายลงไปสัมผัส จากเพียงช่องกระจกยานพาหนะ เราเห็นบ้านเมืองเหล่านั้น บางเมืองดูน่าอยู่ งดงาม บางเมืองก็เงียบงันอยู่ในแถบถิ่นเทือกเขา และ... หากนั้นคือเวลาส่วนหนึ่งของชีวิต

เมื่อเรากลับบ้าน เมืองเล็กๆ ที่เป็นเพียงทางผ่าน ยามอยู่ริมถนน เราก็เป็นผู้คน ที่อยู่ตรงนั้น และมีผู้คนมากมายผ่านเราไป โลกของเราไม่ใช่โลกของพวกเขา เมืองของเราเป็นทางผ่านของพวกเขา จะมีสักคน ที่มีโอกาสได้ย่างเหยียบลงมาบนโลกของเรา เมืองของเรา

โลกอันกว้างใหญ่นี้ บ้านเมือง และหนทาง ดำเนินไปตามวิถีของตน ขณะที่เราได้เรียนรู้ทาง และบ้านเมืองอื่น มันคงดีไม่น้อย ถ้าเราได้ดูแลทาง และบ้านเมืองของเรา ดูแลหนทาง และบ้านเมืองของเรา เพื่อว่า เวลาที่มีคนผ่านทางผ่านมา เขาจะได้เห็นโลกของเราในแง่มุมที่งดงาม และเราก็จะได้เป็นผู้เดินทาง ที่ผ่านไปตามหนทางและบ้านเมืองที่งดงาม...