บางกอก เมืองหลวงที่รวมของทุกสิ่งในประเทศ ที่รวมของคนหลากหลายเผ่าพันธุ์ ความหลากหลายตามที่ใครต่อใครบอกกล่าวกันว่า นั่นเป็นเรื่องสวยงาม ก็ว่ากันไป บางคนก็อาจเข้าใจได้ตามที่กล่าว แต่บางคนก็แค่ตีฝีปากเพื่อให้ดูดีมีรสนิยม ก็แล้วแต่ต้นทุนของใครของมัน มีความจริงอันหนึ่งก็คือ ในบางกอก ที่ที่มีทุกอย่างให้แสวงหา แต่ก็กลับมีคนจำนวนหนึ่งที่โหยหาอิสรภาพ ซึ่งดูเหมือนเมืองที่มีทุกสิ่งอย่างบางกอก จะไม่มีสิ่งนี้ หรือเปล่า...มั้ง...
อาจจะไม่ อิสรภาพอยู่ที่ใจ ใครๆ เขาก็ว่ากันอย่างนั้น แต่สิ่งที่ปรากฏก็คือ เมื่อบางคนออกจากเมืองหลวงไปยังแถบถิ่นชนบทห่างไกล เขาก็ประทับใจอย่างสุดซึ้ง ตื่นตาตื่นใจ ตื่นตะลึง ประหนึ่งว่า นี่เป็นโลกที่เขาฝันถึง มันคือที่สุดแห่งความงดงาม ผู้คนก็แสนดี เขาปรารถนาจะอยู่ในแผนดินนี้อย่างไม่อยากจากไปไหน
นั่นก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรนักกับผู้คนที่แสวงหาสิ่งใหม่ และความจริง เราก็ต่างแสวงหาสิ่งใหม่อยู่พอกัน ดังชีวิตคนเดินทาง ที่เดินทางอย่างมิได้หยุดหย่อน พวกเขาก็ฝันถึงการหยุด และอยู่เป็นที่เป็นทาง คนที่อยู่เป็นทางก็ฝันถึงการเดินทาง แต่สิ่งที่เราอยากพูดถึงวาระนี้ก็คือ เราไม่อาจปักใจเร็วเกินไป
เมื่อเราได้ขึ้นไปบนภูเขาลูกหนึ่ง ซึ่งมันก็สวยมาก แล้วเราก็หลงใหลกับภูเขาที่เราไปพบ เราก็ป่าวประกาศไปทั่วว่า นี่เป็นภูเขาที่สวยที่สุด เราอาจปลื้มปิติกับภูเขาลูกนั้น ดื่มด่ำ จนอาจถึงขั้นงมงาย จนกว่าเราจะพบภูเขาอีกลูกที่สวยกว่า...
โลกอันงดงาม แผ่นดินอันงดงามที่เราพบ เราจึงไม่อาจปักใจว่านั่นคือที่สุด เพราะนั่นอาจเป็นสาเหตุให้เรามิอาจไปสัมผัสโลกอื่นที่อาจจะงามกว่านี้ เราอาจถือว่า นี่เป็นเพียงหนึ่งเท่านั้นไม่ใช่ที่สุด เช่นนั้นแล้วโลกอันงดงามที่เราพบ ทุกที่ทาง ทุกสิ่งอย่าง เป็นเพียงหนึ่ง ทุกสิ่งเป็นเพียงหนึ่งหาใช่ที่สุดไม่
การเดินทางอันยาวไกลของชีวิต หากหัวใจเรางดงาม สายตาเรางดงาม เราย่อมเห็นโลกงดงามเสมอ ไม่ว่าในแผ่นดินใด บางกอก หรือชนบท และทุกที่นั้นคือหนทางแห่งอิสรภาพในตัวของมันเอง ทุกวัน เราออกเดินทางด้วยเท้า เราเดินทางไปสู่ตึกรามบ้านช่องท้องถนนมากมาย พบเจอผู้คนมากหลาย แต่น้อยเหลือเกินในชีวิตที่เราจะได้เดินทางกลับเข้าไปข้างใน เดินทางสู่ถนนหนทางในใจของเราเอง เพื่อจะได้พบโลกอันงดงามที่ดำรงอยู่ในนั้น
แต่นั่นก็อาจเป็นเพียงหนึ่ง เช่นเดียวกัน หามีสิ่งใดเป็นที่สุดไม่....