ถนน-งาม-เมือง

ค่ำ.....มหานคร
ถนนสายหนึ่งคลาคล่ำไปด้วยรถราและผู้คน  ว่ากันว่าถนนสายนี้  มักเนืองแน่นไปด้วยรถและคนอยู่เสมอไม่เว้นวาย  หลายคนหวาดผวาที่จะผ่านเข้าไปในถนนสายนี้ โดยเฉพาะรถรับจ้างสาธารณะไม่ประจำทางทั้งหลาย  ตึกแถวร้านค้าขายของคึกคักจนหน้าร้านล้ำเข้ามาบนทางเท้า  ริมทางรถยนต์ผู้ค้าเร่ปูผ้า หรือตั้งโต๊ะเรียงรายเป็นแนวบนทางเท้า  นั่นทำให้ทางที่แคบอยู่แล้ว ยิ่งแคบลงไปอีกมาก  คนจำนวนหนึ่งต้องออกมาเดินอยู่บนทางรถยนต์  นั่นก็ยิ่งทำให้รถยนต์ที่มากอยู่แล้วต้องเสียทางวิ่งไปอีกหนึ่งเส้นทาง  นี่ยังไม่ได้ว่าถึงอันตรายที่เกิดขึ้นได้ตลอดเวลา

เรื่องราวของมันก็คือว่า
สนามพลังที่ครอบฟ้ามหานครอยู่นี้  ล้วนเป็นพลังที่เร่งรีบบีบคั้น  เป็นพลังที่กดทับความเบิกบานผ่องใสของผู้คน  ในสถานการณ์อันบีบคั้นนั้น ผู้คนต่างมีภาระหน้าที่ของตัวเอง  มันจึงเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้เลยที่ภาระของคนๆ หนึ่ง จะกลายเป็นผลกระทบ เป็นเครื่องกีดขวางภาระของคนอื่นๆ  อีกมากมาย  ว่าก็คือมีคนมากมายขายของอยู่บนทางเท้า  ขณะที่มีคนมากมายเดินดู เลือกซื้อสินค้านั้นอย่างไม่เร่งร้อน  คนมากมายที่กำลังเร่งรีบเดิน ไปสู่ภาระ หรือกลับสู่บ้านตน  คนอีกมากมายบนรถยนต์ที่ต่างก็กำลังมุ่งสู่ภาระตนเช่นเดียวกัน  ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นบนถนนสายเดียวกัน และในเวลาเดียวกัน

ค่ำ.....ในชนบท
ฟ้าสีส้มจางๆ  หลังตะวันลับฟ้าไปแล้ว  ทางหลวงที่ทอดตัวยาวผ่านทุ่งกว้างนั้น เงียบสงบ แม้จะมีรถยนต์วิ่งผ่านตลอด  แต่ก็ยังรักษาสภาพสงบเอาไว้ได้  ทั้งหมดนั้นไปได้อย่างต่อเนื่อง ด้วยว่ายามสนธยาเช่นนี้อาจมีฝูงวัว-ควายที่ยังกลับไม่ถึงคอกที่ร่วมใช้ถนนสายเดียวกัน  คนเฒ่า เด็กน้อย บ้างปั่นจักรยาน บ้างเดิน ด้วยต่างภาระก็ว่ากันไป  ลมทุ่งยังผ่านพัดมาได้ ด้วยไม่มีอะไรมาบัง  มองออกไป ต้นไม้ใบหญ้า ภูเขา ป่า ข้าว ยังดำรงอยู่ตรงนั้นร่วมกัน มองเห็นได้ สัมผัสได้จริงแท้  หมู่บ้าน ก็ยังมีเสียงของหมู่บ้าน  เสียงคนคุย เสียงหมาเห่า เสียงไก่ เสียงมอเตอร์ไซค์ รถรา 

เรื่องราวของมันก็คือว่า
ผู้เฒ่าและเด็กครองบ้านแถบถิ่นนี้  สนามพลังที่ครอบฟ้าที่นี่ จึงเป็นสนามพลังอันเงียบเหงา  บนทุ่งกว้างใหญ่มีการสืบสายยาวนานมาต่อเนื่อง  แต่กาลเวลาก็นำพาคนหนุ่มสาวพรากจากไปมากมายนัก  ภาระของคนที่นี้จึงเป็นภาระที่เป็นไปไม่เร่งร้อน ในบรรยากาศที่เงียบ บางครั้งก็เป็นอย่างเหงาหงอยไปก็ยังมี

ค่า.....มุมหนึ่งบนตึกสูงกลางมหานคร
นอกหน้าต่างนั้น ภาพภายนอกปรากฏ  เวิ้งฟ้ากว้างถูกเบียดแทรกด้วยตึก  สูงขึ้นไป ฟ้าหม่นด้วยฝุ่นพิษควันเมือง  แสงสุดท้ายค่อยๆ หายไป และพร้อมกันนั้นแสงไฟฟ้าก็ครอบฟ้าแทนตะวัน ในสนามพลังแห่งความเงียบเหงาท่ามกลางความวุ่นวายทั้งหลาย ณ มหานคร