กำสรวล 37 ปี 6 ตุลาฯ

                                  กำสรวล 37 ปี 6 ตุลาฯ

             ปีกขาวพราวพร่างพร้อย                 พริบไหว

            ยับย่อยกับเปลวไฟ                                 คั่งแค้น

            ฝูงหมาป่าจัญไร                                    หฤโหด

            สามสิบเจ็ดปีแม้น                                  หมดสิ้นฤาควร

                       วิญญาณย่ำลากโซ่ตรวน               ร้องร่ำกำสรวล

            โหยหาเสรีราโรย

                       โหดห่ากระสุนปรายโปรย               ปลดปลิดชีพโอย-

           โอดร้องเลือดเลอะเกรอะกรัง

                       หัวซุกหัวซุนเซซัง                       หมดซึ่งพึ่งหวัง

            หมดแม้นแม่เมืองธรณินทร์

                       หวีดร้องตะโกนใครยิน                   เจ็บแสบร้าวสิ้น

            สุดทิศสุดทางร้างรา

                       อ่อนโลกอ่อนวัยอ่อนล้า                  ถูกสีป้ายทา

            แดงเถือกด้วยชาดสาธารณ์

                       ถมทับยับย่อยยาวนาน                   เหลือซากวิญญาณ

            กู่ร้องพร้องเพรียกเรียกใคร

                       ต้นธารยุติธรรมแดนไทย                 สูงสุดแสนไกล

            ยากแท้แค่เศษธุลีดิน

                       พรหมินทร์ราเมศเจ้า                      จอมไตร

            โปรดสดับกำสรวลใน                                  คาบนี้

            วิญญาณพิราบใส                                    บริสุทธิ์

            สงบสู่แดนสรวงลี้                                    หลีกพ้นมารผอง

                                                         นทีทอง  สมุทรชลธี