กำสรวล 37 ปี 6 ตุลาฯ
ปีกขาวพราวพร่างพร้อย พริบไหว
ยับย่อยกับเปลวไฟ คั่งแค้น
ฝูงหมาป่าจัญไร หฤโหด
สามสิบเจ็ดปีแม้น หมดสิ้นฤาควร
วิญญาณย่ำลากโซ่ตรวน ร้องร่ำกำสรวล
โหยหาเสรีราโรย
โหดห่ากระสุนปรายโปรย ปลดปลิดชีพโอย-
โอดร้องเลือดเลอะเกรอะกรัง
หัวซุกหัวซุนเซซัง หมดซึ่งพึ่งหวัง
หมดแม้นแม่เมืองธรณินทร์
หวีดร้องตะโกนใครยิน เจ็บแสบร้าวสิ้น
สุดทิศสุดทางร้างรา
อ่อนโลกอ่อนวัยอ่อนล้า ถูกสีป้ายทา
แดงเถือกด้วยชาดสาธารณ์
ถมทับยับย่อยยาวนาน เหลือซากวิญญาณ
กู่ร้องพร้องเพรียกเรียกใคร
ต้นธารยุติธรรมแดนไทย สูงสุดแสนไกล
ยากแท้แค่เศษธุลีดิน
พรหมินทร์ราเมศเจ้า จอมไตร
โปรดสดับกำสรวลใน คาบนี้
วิญญาณพิราบใส บริสุทธิ์
สงบสู่แดนสรวงลี้ หลีกพ้นมารผอง
นทีทอง สมุทรชลธี