ชีวิตสั้น ต้นไม้มีราก : วันที่ไม่มีสี

แม่ไร้สี

ขณะถ่ายภาพต้นงิ้วที่กำลังออกดอกบานสะพรั่งเมื่อเย็นวันหนึ่ง แม่ออกมาเป็นเพื่อนฉัน ในวันฟ้าหม่นมัวฉันทำงานแม่ยืนเหม่อมองรอบกาย  เมื่อฉันผละจากกล้องและต้นงิ้วต้นนั้น ถ่ายรูปแม่ไว้สองรูป...ไกล ๆ  ฉันเป็นช่างภาพที่ถ่ายแต่ภาพคนอื่นๆ มากมาย  ถ่ายภาพหมาแมว ถ่ายภูเขา แม่น้ำ ต้นไม้ ดอกไม้ แต่ไม่เคยถ่ายภาพแม่ดี ๆ สักรูป           
          แม่
          ไม่มีสี

ต้นพะยอมไร้สี

บ่ายวันหนึ่งฉันพบถนนสายเล็ก ๆ ที่มีดอกพะยอมบานสะพรั่งตลอดถนนนี้โดยบังเอิญ เป็นถนนเส้นหลังปั๊มน้ำมันในมหาวิทยาลัยเชียงใหม่  ฉันชอบถนนเส้นนี้ตั้งแต่สมัยเรียนหนังสือ เป็นมุมที่มองเห็นดอยสุเทพ และพระอาทิตย์ตกดินงามที่สุด เพราะไม่มีสายไฟฟ้าบดบัง และอยู่ในระยะใกล้ดอยมาก ๆ  ถัดจากถนนเป็นทุ่งนาของคณะเกษตรศาสตร์  และแนวต้นไม้ มีฉากหลังเป็นภูเขา  วันนี้ดอกพะยอมบานขาวสะพรั่งกลีบดอกร่วงตลอดแนวถนน อีกด้านหนึ่งริมคันนาเป็นแนวต้นศรีตรัง กำลังบานเช่นกัน ด้านหนึ่งสีม่วงกระจ่างตา ด้านหนึ่งขาวนวล
          แต่วันนี้ดอกไม้ไร้สี

ดอกเมียว เมียว ไร้สี

ปีที่ผ่านมาฉันสร้างบ้าน  ได้เรียนรู้อย่างหนึ่งว่าการสร้างบ้านไม่ใช่การเดินออกไปปากซอยเพื่อหาซื้อก๋วยเตี๋ยวที่ไม่อร่อยแล้วไม่กินก็ได้ แต่การสร้างบ้านเป็นการคิด ทำ  ใส่ใจ ตั้งแต่การหาดอกไม้ ใบไม้ และสิ่งอันเป็นมงคลทั้งหลายมาใส่ไว้ในเสาเอกของบ้าน บ้านฉันเท่าที่จำได้ฉันใส่เซรามิคที่ปั้นและเผาโดยเพื่อนสนิท เป็นรูปหัวใจ มีความหมายถึงมิตรที่ใส่ใจกันแม้ไม่ได้อยู่ด้วยกัน  ฉันใส่ใบไม้มงคลจากบ้านพี่ที่รักใคร่กัน  ฉันใส่ดอกปีบ ดอกไม้เพื่อนสนิทของฉันลงไป  ที่สำคัญฉันใส่ใจ  มาถึงวันนี้บ้านเสร็จแล้ว ฉันนอนหลับกินอิ่ม  ปลูกต้นไม้งอกงามแม้กระทั่งดอกเมียว เมียว ที่ว่ากันว่าขึ้นเฉพาะที่จังหวัดแม่ฮ่องสอน ฉันลองเพาะที่บ้านเมื่อหนาวที่ผ่านมา ก็พบว่าเมียว เมียว เติบโตได้ที่สันคะยอม ....ขณะที่บางสิ่งบางอย่างหายไป
          บางสิ่งที่งดงาม
          เหมือนดอกเมียว เมียว สีชมพู
          วันนี้เมียว เมียว ไร้สี

จักรยานไร้สี

สองล้อคันนี้พาฉันออกไปสู่โลกยามเช้าที่สดใส งดงาม พาฉันออกไปสัมผัสกับขุนเขา ดอกไม้ป่า  ก้อนหิน ดิน ทราย  เหงื่อ และรอยยิ้ม  บางวันขอบน้ำเบื้องหน้าสัมผัสกับขุนเขา มีสายลมแผ่วเบาช่วยซับเหงื่อจากการปีนป่ายตะกายหนทางที่สูงชัน  นกสีขาวสองตัวบินไปด้วยกัน ตัดผ่านเวิ้งน้ำหายไปที่ชายป่า ...วูบหนึ่งฉันใจหาย  นกบินจากไป มีสิ่งใดจีรังยั่งยืน แม้แต่มิตรภาพที่คิดว่างดงาม
          ในวันที่จักรยานไร้สี
          สี
          ไร้คุณค่าไร้ความหมาย