Skip to main content

 

 

 

ตัวหนังสือเขาเดินทางมาจากดิน

ตัวหนังสือเขาเดินทางมาจากน้ำ

ตัวหนังสือเขาเดินทางมาจากป่า

ตัวหนังสือเขาเดินทางมาจากอากาศ

ตัวหนังสือเขาเดินทางมาจากแสงแดด

ตัวหนังสือเขาเดินทางมาจากสายลม

ตัวหนังสือเขาเดินทางมาจากต้นไม้

ตัวหนังสือเขาเดินทางมาจากเศษถ่านสีดำ

ขีดเขียนไว้ตรงข้างฝาบ้าน

ขีดเขียนเพื่อให้โลกรับรู้...

ธรรมชาติ

คน

ชีวิต

จิตวิญญาณ

 

 

ย่ำค่ำชราแล้ว,

ใบไม้แห้งร่วงปลิวห่มคลุม

สายลมป่าครวญ

บทกวีอื่อทา ขับขาน

เตหน่า ขับกล่อมบรรเลง

 

สองเมษา สองพันห้าร้อยห้าสิบสอง

พ้อเลป่าเดินทางคืนสู่ป่า

พ้อเลป่าเดินทางคืนสู่น้ำ

พ้อเลป่าเดินทางคืนสู่ดิน

หากถ้อยคำนั้นยังก้องในหุบเขา

 

ชีวิตมาจากดิน วันหนึ่งต้องกลับลงไปในดิน

เหมือนเมฆเหมือนหมอก เดี๋ยวมีเดี๋ยวก็หาย”

 

ถึงตายไป แต่หนังสือนั้นยังพูดได้

ตัวหนังสือไม่มีวันตาย”*

 


  • ถ้อยคำของพ้อเลป่าที่มักบอกกับทุกคนที่ไปเยือนรังแม่แฮใต้

  • ภาพโดย: สุวิชานนท์ รัตนภิมล

 

 

บล็อกของ ภู เชียงดาว

ภู เชียงดาว
                                                                            
ภู เชียงดาว
  1. 
ภู เชียงดาว
สี่ปีที่ผ่านทำให้เรียนรู้อะไรๆ มากขึ้น หลายสิ่งวิปริต หลายอย่างผิดแปลก รัฐประหารกลายเป็นความหอมหวานคลั่งไคล้ ช่อดอกไม้ยื่นให้ทหารถืออาวุธ สาวเปลื้องผ้าเต้นระบำหน้ารถถัง พลัดหลง งงงวย เหมือนโดนของหนักพลัดตกลงมาจากที่สูงฟาดหัว ตื่นขึ้นมา ประชาธิปไตยง่อยเปลี้ยขาลีบ ชนชั้นถูกถ่างขา สามัญชนถูกฉีกทึ้ง คนจนกับความจริงถูกมัดมือ ข่มขืน อนุสาวรีย์ความลวงผุดขึ้นที่โน่นที่นั่น-หัวใจทาสค้อมกราบ หากหัวใจเสรี อึดอัด อุกอั่ง คลั่งแค้น เข้าสู่ยุคดินแดนแห่งการไม่ไว้วางใจฯ- สี่ปีที่ผ่านทำให้เรียนรู้อะไรๆ มากขึ้น หลายสิ่งวิปริต หลายอย่างผิดแปลก รัฐประหารกลายเป็นความหอมหวานคลั่งไคล้…
ภู เชียงดาว
 
ภู เชียงดาว
   ‘ชุมพล เอกสมญา’ ลูกชายคนโตของ จ่าสมเพียร เอกสมญา ที่บอกเล่าความรู้สึกผ่านเพลง ผ่านสื่อ นั้นสะท้อนอะไรบางสิ่ง เต็มด้วยความจริงบางอย่าง ทำให้ผมอยากขออนุญาตนำมาเรียบเรียงเป็น บทกวีแคนโต้ ที่เขาชื่นชอบเป็นพิเศษ เพื่อเป็นการสานต่อความคิดและรำลึกถึงคุณพ่อสมเพียร เอกสมญญา ที่เคยพูดไว้ก่อนหน้านั้นว่า... “...แต่ผมจะไม่ตาย เพราะงานยังไม่จบ ตายไม่ได้!!”  
ภู เชียงดาว
ที่มาภาพ : www.bangkokbiznews.com 1. ผมหยิบซีดีเพลงชุด Demo-Seed ของ พล ไวด์ซี้ด (ชุมพล เอกสมญา) ที่ให้ผมไว้ออกมาเปิดฟังอีกครั้ง หลังยินข่าวร้าย พ.ต.อ.สมเพียร เอกสมญา พ่อผู้กล้าของเขาเสียชีวิต เมื่อวันที่ 12 มี.ค.ที่ผ่านมา บทเพลง ‘บันนังสตา’ ถูกผมนำมาเปิดฟังวนๆ ซ้ำๆ พร้อมคิดครุ่นไปต่างๆ นานา   ในขณะสายตาผมจ้องมองภาพของพ่อฉายซ้ำผ่านจอโทรทัศน์ ทั้งภาพเมื่อครั้งยังมีชีวิตและไร้วิญญาณ...นั้นทำให้หัวใจผมรู้สึกแปลบปวดและเศร้า... ฉันรู้ว่าวันเวลาเป็นสิ่งหนึ่ง ฉันรู้ว่าวันเวลา... ฉันรู้ว่าวันเวลาเป็นสิ่งหนึ่ง ที่รีไซเคิลไม่ได้ มองโลกตามที่มันเป็นจริง มองโลกตามที่มันเป็นไป… …
ภู เชียงดาว
  เขาตื่นแต่เช้าตรู่... คงเป็นเพราะเสียงนกป่าร้อง เสียงไก่ขัน หรือเสียงเท้าของเจ้าข้าวก่ำกับปีโป้ ที่วิ่งเล่นไปมาบนระเบียงไม้ไผ่ ก่อนกระโจนเข้าไปในบ้าน ผ่านกระโจม ทำให้เขาตื่น ทั้งที่เมื่อคืนกว่าเขาจะเข้านอนก็ปาตีสาม