Skip to main content


ที่มาภาพ
: www.bangkokbiznews.com


1.

ผมหยิบซีดีเพลงชุด Demo-Seed ของ พล ไวด์ซี้ด (ชุมพล เอกสมญา) ที่ให้ผมไว้ออกมาเปิดฟังอีกครั้ง หลังยินข่าวร้าย พ.ต.อ.สมเพียร เอกสมญา พ่อผู้กล้าของเขาเสียชีวิต เมื่อวันที่ 12 มี.ค.ที่ผ่านมา

บทเพลง บันนังสตาถูกผมนำมาเปิดฟังวนๆ ซ้ำๆ พร้อมคิดครุ่นไปต่างๆ นานา  
ในขณะสายตาผมจ้องมองภาพของพ่อฉายซ้ำผ่านจอโทรทัศน์ ทั้งภาพเมื่อครั้งยังมีชีวิตและไร้วิญญาณ...นั้นทำให้หัวใจผมรู้สึกแปลบปวดและเศร้า...

ฉันรู้ว่าวันเวลาเป็นสิ่งหนึ่ง
ฉันรู้ว่าวันเวลา...
ฉันรู้ว่าวันเวลาเป็นสิ่งหนึ่ง ที่รีไซเคิลไม่ได้
มองโลกตามที่มันเป็นจริง
มองโลกตามที่มันเป็นไป
 
โลกที่เราล้างไฟด้วยไฟ
ล้างไฟด้วยไฟ ฮือ ฮือ ฮึม...


2.

บทเพลง บันนังสตาถูกนำมาเปิดฟังวนๆ ซ้ำๆ อยู่อย่างนั้น และทำให้ผมครุ่นคิดไปต่างๆนานา
หวนนึกถึงค่ำคืนหนึ่ง ในห้องอัดเสียงของ โจ้ รังสรรค์ ราศีดิบ ละแวกซอยวัดอุโมงค์ ผมนั่งคุยกับเขา สัมภาษณ์ความคิดของ พล-ไวด์ซี้ด เพื่อลงเผยแพร่ในคอลัมน์
Be My Guest เสาร์สวัสดี กรุงเทพธุรกิจ เมื่อสองสามปีก่อน

"มองสังคมไทยในขณะนี้เป็นอย่างไรบ้าง"
แตกต่างจากเมื่อก่อนมาก โลกหมุนเร็วขึ้น เทคโนโลยีทุกอย่างดูรีบร้อน เร่งรีบ รวดเร็วไม่ว่าจะเป็นสังคม การเมือง ความขัดแย้ง มันประทุไปทั่ว ทำให้เราเกิดปฏิกิริยาในหัวใจ เกิดเป็นบทเพลงหลายเพลง การล้างไฟด้วยไฟ มองโลกที่เป็นจริง มองสงครามการเมือง มองสังคมรอบข้าง มองตนเอง เหมือนเราพยายามล้างไฟด้วยไฟ"

"ได้ยินข่าวว่าคุณเขียนเพลงเกี่ยวกับบ้านเกิดที่บันนังสตาด้วย"
ครับ และต้องถือว่าพี่นนท์ (สุวิชานนท์ รัตนภิมล) เป็นต้นกำเนิดเพลงบันนังสตา คือในวันหนึ่งผมส่งข้อความผ่านโทรศัพท์มือถือบอกเล่าเรื่องราวบ้านเกิดที่บันนังสตา ให้พี่นนท์อ่านบ่อยๆ พี่นนท์ก็เลยบอกว่า เขียนเพลงบ้านเกิดขึ้นมาสักเพลงสิ ตอนแรก ผมไม่มีความมั่นใจที่จะเขียนได้เลย โจทย์มันง่ายในการเขียนถึงบ้านเกิด แต่จริงๆ แล้วเหตุการณ์ที่มันรุมเร้าทำให้เพลงเขียนยาก ว่าจะออกมามุมไหนดี


3.

บันนังสตา บ้านเกิดของฉันในวัยเยาว์นั้น
หอนาฬิกาโบราณ
หอนาฬิกาโบราณ
นาฬิกาตาย
!                                                                                                                 

บทเพลง บันนังสตาถูกนำมาเปิดฟังวนๆ ซ้ำๆ และทำให้ผมครุ่นคิดไปต่างๆ นานา                             

"รู้สึกแตกต่างไหมที่ตัวเองเป็นไทยพุทธท่ามกลางสังคมมุสลิม"
ไม่เลยครับ สมัยผมเรียนหนังสือที่บันนังสตา ในห้องเรียนมีไทยพุทธเพียง 3 คน แต่ว่าเรากับเพื่อนมุสลิมนั้นก็สนิทกันมาก เป็นเพื่อนเล่นกัน ไม่เห็นว่ามีเหตุการณ์รุนแรงเหมือนปัจจุบัน แต่ว่าตอนนี้ บันนังสตากลับกลายเป็นสงครามการเมืองขนาดย่อม เป็นเขตเคอร์ฟิว ตอนเด็กไม่มีเหตุการณ์แบบนี้เลย ค่อนข้างจะสื่อยาก ผมก็เลยลองเขียนเพลงบันนังสตาขึ้นมา พูดถึงสังคมโครงสร้าง สังคมที่ล้างไฟด้วยไฟ ยุคสมัยที่ล้างไฟด้วยไฟ แล้วสื่อว่าจริงๆ แล้ว บันนังสตานั้นน่าอยู่แค่ไหน มีหอนาฬิกาโบราณ มันน่ารักนะเรื่องในวัยเยาว์ของผมเอง เมื่อก่อนเป็นเด็ก ผมเลี้ยงแพะ พ่อซื้อให้คนละตัวกับน้อง ก็เลยหยิบเรื่องนี้มาเขียน...

4.

มองโลกตามที่มันเป็นจริง
มองโลกตามที่มันเป็นไป
มองไปทางซ้าย ก็เพื่อนเรา
มองไปทางขวา โว่ โว๊ โว..เราเป็นเพื่อนกัน

บทเพลง บันนังสตาถูกนำมาเปิดฟังวนๆ ซ้ำๆ และทำให้ผมครุ่นคิดไปต่างๆ นานา   
ใช่, เขาเคยบอกว่า บันนังสตาเป็นเพลงที่พูดถึงการที่จะเป็นน้ำดับไฟในยุคของเรา

"พวกเราเองก็จะเป็นน้ำดับไฟ เพราะว่าวิธีการล้างไฟด้วยไฟจะไม่มีวันจบ
"คุณพูดเหมือนกับว่าสังคมไทยตอนนี้ถูกกดันจนใกล้จะระเบิดแล้ว ผมแหย่เขา
แต่ความกดดันพวกนี้ จะทำให้เราค้นหาทางออก...
แน่ละ...เขายังเชื่อและยืนยันเช่นนั้น เหมือนกับบทสุดท้ายของเพลง...

แม้โลกนี้เราล้างไฟด้วยไฟ
ล้างไฟด้วยไฟ
มองโลกตามที่มันเป็นจริง
มองโลกตามที่มันเป็นไป
ฉันก็ยังหวังนะ  ฉันก็ยังหวังดี
ว่าเราจะเป็นน้ำดับไฟ
เป็นน้ำดับไฟ


5.


บทเพลง บันนังสตาถูกนำมาเปิดฟังวนๆ ซ้ำๆ และทำให้ผมครุ่นคิดไปต่างๆ นานา                             

นึกไปถึงข้อความ ความรู้สึกของลูกชาย หลังจากการสูญเสียพ่อผู้กล้าของเขา

"คือความตายที่หายไปกับสายลม
เหมือนนักรบคนอื่นๆของประเทศนี้
อีกไม่นานคนก็ลืม"

 

* * * * ** * * * * *

**ขอไว้อาลัยกับการจากไปของ พ.ต.อ.สมเพียร เอกสมญา ผกก.บันนังสตา กับฉากสุดท้ายของตำนานมือปราบ จ่าเพียรกระดูกเหล็กชายแดนใต้
และขอไว้อาลัยแด่ความไม่เป็นธรรมของสถาบันตำรวจไทย กับการ(ไม่ให้)โยกย้ายที่ไม่เป็นธรรม

ฟังเพลง
บันนังสตาได้ที่... http://www.youtube.com/watch?v=mdYRVYuFrLQ

และ
http://www.zidoupload.com/f-ZeoxOKj2

 

 

 

บล็อกของ ภู เชียงดาว

ภู เชียงดาว
ค่ำนั้น, ผมกลับมานั่งในบ้านปีกไม้ในหุบผาแดง นิ่งมองภาพเก่าๆ ของพ้อเลป่า สลับกับภาพครั้งสุดท้ายของเขาก่อนจะละสังขารไปอย่างสงบเมื่อวันที่ 2 เมษายนที่ผ่านมา
ภู เชียงดาว
เดาะ บื่อ แหว่ ควา สี่ จื้อ เนอ มู้ โข่ ลอ ปก้อ เฉาะ ถ่อ เจอพี่น้องประสานนิ้วมือฟ้าถล่มช่วยกันค้ำไว้ โถ่ ศรี ซี้ เล้อ แหม่จอ ป่า ซี้ ด่า แคนกยูงตายเพราะขนหางขุนนางตายเพราะเชื่อคนยุยง
ภู เชียงดาว
  ที่มาภาพ : www.thaioctober.com/forum/index.php?topic=308.105เมื่อเราพูดถึงเรื่อง การพัฒนาและความเจริญ ที่คนส่วนใหญ่ต่างมุ่งไปทางนั้นอย่างไม่ลืมหูลืมตา และมันกำลังรุกคืบคลานเข้ามาในวิถีบนบ้านป่าบ้านดอยอย่างต่อเนื่อง
ภู เชียงดาว
ผมหยิบงานที่ผมเขียนถึง ‘พ้อเลป่า' ปราชญ์ปกากะญอขึ้นมาอ่านอีกครั้ง หลังทราบข่าวจาก ‘หญ้าน้ำ ทุ่งขุนหลวง' ว่า ‘พ้อเลป่า' เสียชีวิตอย่างสงบแล้วเมื่อวันที่ 2 เมษายนที่ผ่านมา... ก่อนที่ผมและเพื่อนกำลังออกเดินทางไปบนทางสายเก่า สายนั้น...
ภู เชียงดาว
                          (๑) หอมกลิ่นภูเขาล่องลอยโชยมาในห้วงยามเย็นฉันยืนอยู่บนเนินเขาเหนือหมู่บ้านปล่อยให้สายแดดสีทองส่องสาดกายมองไปเบื้องล่าง- -ท้องทุ่งแห่งชีวิตยังเคลื่อนไหวไปมา ไม่หยุดนิ่งในความหม่นมัว ในความบดเบลอฉันมองเห็นภาพซ้อนแจ่มชัด แล้วเลือนราง
ภู เชียงดาว
ผมเข้าใจว่าคนส่วนใหญ่ที่ใช้ชีวิตในเมืองนั้นคงเหน็ดหน่ายและเหนื่อยหนักจากการงาน ชีวิตหลายชีวิตอาจถูกทับถมด้วยภาระหน้าที่อันหนักอึ้ง ยังไม่นับนานาปัญหาที่เข้ารุมสุมแน่นหนาอีกหลายชั้น จนดูเหมือนว่าชั่วชีวิตนี้คงยากจะสลัดให้หลุดพ้นไปได้ ที่ผมพูดเช่นนี้เพราะครั้งหนึ่งตัวผมเองเคยเอาชีวิตไปวางไว้อยู่ในเมืองนานหลายปี แน่นอน ใครหลายคนในสังคมเมืองจึงชอบเอา ‘การเดินทาง' เป็นหนทางเดียวที่จะหลุดพ้นออกจากกงล้อแห่งการงานนั้นได้ และมักเอาช่วงสิ้นปีหรือวันปีใหม่ เป็นวันแห่งการปลดปล่อย ในขณะที่ตัวผมนั้น กลับไม่ได้เดินทางไปไหนเลย ยังมีชีวิตแบบวันต่อวัน อยู่กับปัจจุบันขณะ ในหุบเขาผาแดงแห่งนี้
ภู เชียงดาว
ผมไม่รู้ว่าในช่วงชีวิตหนึ่งของคนเรา จะมีสักกี่คนสามารถทำความฝันให้เป็นจริงได้กี่ครั้งกี่หนกันแน่นอน ความฝันใครบางคนอาจเกลื่อนกล่น ความฝันใครหลายคนอาจหล่นหาย ใครหลายใครอาจมองว่าความฝันคือความเพ้อฝัน ไกลจากความจริง แต่เชื่อว่ายังมีอีกหลายๆ คน ไม่เคยละทิ้งความฝันพยายามฟูมฟักความฝัน กล่อมเกลี้ยงเลี้ยงดู แม้บ่อยครั้งอาจอาจเหนื่อยหนัก เหน็ดหน่าย กว่าจะทำให้ความฝันนั้นกลายเป็นจริงได้...เหมือนชายคนนี้...ที่ทำให้ฝันหนึ่งนั้นกลายเป็น ความงาม และความจริง... ผมมีโอกาสเดินทางไปเยือน เวียงแหง อำเภอเล็กๆ ของจังหวัดเชียงใหม่ อยู่ติดกับชายแดนไทย-พม่า ซึ่งผมเคยบันทึกไว้ว่า เป็นดินแดนหุบเขาที่มีชีวิต…
ภู เชียงดาว
ผมรู้แล้วว่า วิถีคนสวนกับคนเขียนกวีนั้นไม่แตกต่างกันเท่าใดนัก ต้องฝึก ทดลอง เรียนรู้ ลงมือทำ ทุกวัน ทุกวัน และแน่นอนว่า เมื่อลงมือทำแล้ว เราจำเป็นต้องหมั่นรดน้ำพรวนดิน ใส่ปุ๋ย เติมความรักความเอาใจใส่ลงไปอย่างต่อเนื่อง (ถ้าไม่อย่างนั้น พันธ์พืชที่เราหว่านลงไปอาจเฉาเหี่ยวแห้งไป หรือไม่ผืนดินอันอุดมก็อาจแข็งด้านดินดานไปหมด) หลังจากนั้น เรายังต้องอดทนและรอคอยให้มันออกดอกออกผล กระทั่งเราสามารถเข้าไปเก็บเกี่ยวผลผลิตที่งอกเงยในบั้นปลายได้ ทุกวันนี้ ผมยังถือว่าตนเองเป็นเพียงคนสวนมือใหม่ และเป็นคนฝึกเขียนบทกวีอยู่เสมอ ทุกวัน หลังจากพักงานสวน ผมจะลงมือเขียนบทกวี โดยเฉพาะในยามนี้…