ภาพประกอบโดย : ขวัญข้าว
จากตาน้ำน้อยน้อยค่อยหยาดหยด
ผ่านขุนห้วยเคี้ยวคดรดรินไหล
สู่ลุ่มน้ำสาขา - -เดินทางไกล
ไปเลี้ยงชีพหล่อเลี้ยงในหัวใจคน
กว่าจะเป็นแม่น้ำอันกว้างใหญ่
ต้องผสานสายใยอันใหญ่ล้น
ดินอุ้มน้ำ ป่าอุ้มฝน คนอุ้มคน
กว่าจะเป็นผลิตผลของแผ่นดิน
นั่นแสงแดด สายลมคอยห่มป่า
โน่นเม็ดฝนหล่นโปรยมามิรู้สิ้น…
ฟังสิเพลงนกป่า หญ้าผลิบานให้ได้ยิน
ว่าชีวินนั้นสอดคล้องกันและกัน
ลองหันมองจ้องดูสรรพสิ่ง…
เราจะเห็นความจริงมิแปรผัน
คน ดิน น้ำ ป่า ฯ พึ่งพาอาศัยกัน
หากสิ่งหนึ่งผกผัน สิ่งนั้นตาย !
มาเถิด, มาร่วมกันปกป้องป่า
มารักษาสายน้ำ อย่าให้สูญหาย
มาฟื้นฟูธรรมชาติก่อนวอดวาย
มาค้นหาความหมายของชีวิต.
๑๕ มี.ค.๒๕๕๐
บล็อกของ ภู เชียงดาว
ภู เชียงดาว
จู่ๆ คุณก็รู้สึกเหนื่อยเพลีย ข้างในเหมือนว่างโหวง ไม่สดชื่นรื่นรมย์เหมือนแต่ก่อน มือเท้าชา ร่างกายอ่อนแรง สมองมึนงง คิดโน่นลืมนี่อยู่อย่างนั้น ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทั้งๆ ที่คุณก็หลีกหนีห่างจากเมืองอันสับสน ไกลจากผู้คนของความอึงอล มาอยู่ในหุบเขาสงบเงียบแบบนี้
ภู เชียงดาว
-1-
หลังการเก็บเกี่ยวข้าว นวดข้าว ขนข้าวมาเก็บไว้ในหลอง(ยุ้งฉาง)ของชาวนา ไม่นาน ท้องทุ่งเบื้องล่างก็ดูเปิดโล่ง มองไปไกลๆ จะเห็นตอซังข้าว กับกองฟางสูงใหญ่กองอยู่ตรงนั้น ตรงโน้น กระนั้น ท้องทุ่งก็ไม่เคยหยุดนิ่ง มันมีชีวิต มีการเคลื่อนไหวอยู่อย่างต่อเนื่องตลอดเวลา
เท่าที่เขาเฝ้าดู ในหน้าแล้ง หลังฤดูกาลเก็บเกี่ยว คนเลี้ยงวัวประจำหมู่บ้านคงมีความสุขกันถ้วนหน้า พวกเขารู้ดีว่าจะทำอย่างไงหลังจากชาวนาขนข้าวขึ้นหลองเสร็จเรียบร้อย คนเลี้ยงวัวจะรีบปล่อยฝูงวัวสีขาวสีแดงหลายสิบตัวลงไปในทุ่งโดยไม่ต้องบอกเจ้าของนา ไม่มีใครว่า ปล่อยให้มันเล็มยอดอ่อนจากตอซังข้าว บ้างก้มเคี้ยวเศษฟางข้าว…
ภู เชียงดาว
เกือบค่อนปีที่ข้าตัดสินใจหันหลังให้กับใบหน้าของเมืองใหญ่ มุดออกมาจากกล่องของความหยาบ แออัดและหมักหมม ถอยห่างออกมาจากความแปลก แยกออกมาจากความเปลี่ยน สลัดคราบมนุษย์เงินเดือน สลัดความเครียดที่สะสม สลัดทิ้งซึ่งพันธนาการ ตำแหน่ง หน้าที่การงาน และความโลภ ที่นับวันยิ่งพอกพูนสุมหัวใจข้า - - กระชาก ขว้างทิ้งมันไว้ตรงนั้น อา,ทุกอย่างช่างหน่วงหนักและเหน็ดหน่าย - -ย้อนถามตัวตน ข้าระเหระหนเดินทางมาไกลและแบกรับสัมภาระมากเกินไปแล้ว !