Skip to main content

        นิวยอร์คในยามต้นฤดูใบไม้ผลิยังคงร่องรอยของความหนาวไว้บ้าง แต่โดยรวมอากาศที่อบอุ่นทำให้ผมไม่ต้องใส่เสื้อผ้าหลายชั้น เมื่อเทียบกับหลายเดือนที่ผ่านมา

ผมเลือกพักย่านไทม์สแควร์ซึ่งเป็นจุดที่คนมานับถอยหลังสู่ปีใหม่ เป็นย่านโรงละครและแหล่งช็อปปิ้ง ในยามค่ำคืนคนจะออกมาเดินเที่ยวในย่านนี้ เพราะมีแสงสีให้ชม มีตัวละครอย่างแบทแมน มีเนียม หมีพูห์ สเมิร์ฟ ชิวเบ็คก้า ไอ้แมงมุม และตัวการ์ตูนอื่นๆ

 

ในตอนเช้าสามารถเดินข้ามถนนไปร้านกาแฟฝั่งตรงข้ามเพื่อกินอะไรง่ายๆ ก่อนจะเดินไปตามหาความฝันที่ตั้งใจไว้

 

ในการมาเยือนนิวยอร์คครั้งนี้ ผมมีฝันเล็กๆ คือการได้ไปดูละครสักเรื่อง ไปเดิน Museum of Natural History และเซ็นทรัลปาร์ค ไปร้าน Strands Books และกินอาหารจีนที่ย่านเยาวราช แม้อยากจะไปเดินเล่นย่านเชิงสะพานบรู๊คลิน หรือย่านอาคารเวิร์ลเทรดเซ็นเตอร์เก่า แต่คงไม่มีเวลาพอที่จะทำได้หมด และผมเองก็อยากจะดื่มด่ำความเดียวดายนี้เอาไว้มากกว่าจะเร่งเร้าตัวเองจนเกินไป

 

ทำไมต้องนิวยอร์ค? เหตุผลง่ายๆ ก็คือเมืองนี้ใกล้อัลบานีและอิทากะ ซึ่งผมสามารถกลับบอสตันได้ด้วยรถเมกาบัสในราคาเพียงสิบเก้าเหรียญเศษเท่านั้น นอกจากนี้ ผมยังอยากไปที่ที่เคยไป เช่น ไชน่าทาวน์ ยูเนียนสแควร์ และไปในจุดที่ไม่เคยไป เช่น เซ็นทรัลปาร์ค ที่เคยผ่าน แต่ไม่เคยเดินเล่นแบบสบายๆ ไม่เร่งรีบ มาครั้งแรกก็มาช่วยเพื่อนทำงาน แม้จะอยู่นาน แต่ก็ไม่มีเวลามากนัก นอกจากไปดูละครเรื่อง Phantom of the Opera ซึ่งก็นับว่าคุ้มค่าอยู่ มาครั้งที่สองก็มาแวะเที่ยว แต่มันแปลกประหลาดตรงที่เป็นการเดินทางที่มีเพื่อนร่วมทาง ในขณะที่ความสัมพันธ์ของเราไม่ราบรื่น คราวนี้ผมถึงพยายามให้เวลากับตัวเองมากๆ ก่อนจะกลับบ้านเกิดเมืองนอน ซึ่งไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนที่จะได้มาที่นี่อีก

 

เช้าวันเสาร์ ผมวางแผนไปเดินเที่ยวเล่นใกล้ๆ พร้อมกับซื้อตั๋วละครเรื่อง The King and I ที่แสดงโดย เคน วาตานาเบ กับ เคลลี่ โอฮารา โชคดีที่ผมได้ตั๋วใบท้ายๆ ของวันอาทิตย์ เพราะผมพยายามจองตั๋วหน้าเว็บ แต่ระบบการขายตั๋วทางเว็บก็ยุ่งยากพอสมควร เพราะเขาต้องเอาไปทำราคาก่อน ส่วนตั๋วที่ไม่สามามารถทำราคาได้ถึงจะปล่อยมาในนาทีท้ายๆ นอกจากนี้ ต้องดู demand ของตั๋วในแต่ละช่วงเวลา เช่น ถ้าเป็นวันหยุด หรือวันสุดสัปดาห์ก็ยิ่งแพง 

 

เรื่อง The King and I เป็นเรื่องของแหม่มแอนนา เลโอโนเวนในราชสำนักสยามสมัยรัชกาลที่ 4 ในฐานะของครูสอนภาษาอังกฤษ และเข้ามาสังเกตุการณ์ความเป็นไปในราชสำนัก โดยเฉพาะในฐานะของพระอาจารย์พระราชโอรสและพระราชธิดา เธอเป็นผู้บันทึกโศกนาฏกรรมในราชสำนัก ซึ่งยังเป็นข้อถกเถียงมาถึงปัจจุบัน ระยะเวลาที่เธออยู่ไม่นานมาก แต่ลูกชายของเธออยู่ในสยามในวัยหนุ่ม ถึงกับใช้ชีวิตในเมืองเชียงใหม่และมีเรื่องอื้อฉาวถึงการใช้ชีวิตส่วนตัวของเขาแบบห่ามๆ กับหมอชี๊ค ที่ตั้งฮาร์เร็มส่วนตัวริมแม่น้ำปิงทีเดียว

 

ละครเรื่องนี้ได้รับความสนใจมากๆ เพราะตัวละครเด่นนั้นแสดงโดยดาราชื่อดังอย่างเคน วาตานาเบที่แสดงภาพยนต์เรื่อง The Last Samurai ส่วนเคลลี่ โอฮารานั้น แสดงมาในหลายบทบาท คาดว่าเธอจะได้รับรางวัลเด่นแน่ๆ จากละครเพลงเรื่องนี้ อีกทั้งยังสถานที่แสดงคือโรงละคร Vivian Beaumont แห่ง Lincoln Center Theater ด้วย ยิ่งทำให้คนหลั่งไหลกันมาชม

 

เรื่องราวและเสียงเพลงมีท่วงสนุกสนาน แต่มีบางช่วงบางตอนที่ผมเองในฐานะคนไทย รู้สึกแปลกๆ ซึ่งก็พอจะเข้าใจได้ในการเล่าเรื่องจากมุมของสตรีผิวขาวที่เข้ามาใช้ชีวิตในราชสำนัก เธอสอนให้คนอ่านกระท่อมน้อยของลุงทอม (Uncle Tom’s Cabin) ที่เล่าเรื่องชีวิตทาสและการปลดปล่อยทาส

 

เอาเป็นว่าผมสนุกกับละครที่ไม่มีวันได้แสดงในบ้านเราแน่ๆ ด้วยเหตุผลหลายประการ 

 

ส่วนวันจันทร์ที่เป็นวันสุดท้ายในนิวยอร์ค ผมเลือกไปเดิน American Museum of Natural History ข้าง Central Park โดยคาดว่าจะมีเวลาเดินสบายๆ 

 

พิพิธภัณฑ์ประวัติศาสตร์ธรรมชาติแห่งนี้เป็นพิพิธภัณฑ์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดแห่งหนึ่ง เพราะมี collection ของสิ่งล้ำค่ามากมาย ไม่ว่าจะเป็นตัวอย่างฟอสซิล ตัวอย่างสัตว์สตั๊ฟในห้องแสดง เช่น ห้องอาฟริกัน รวมไปถึงวัตถุทางวัฒนธรรมจากวัฒนธรรมต่างๆ ทั่วโลก ทั้งในแง่ประวัติศาสตร์และมานุษยวิทยา โดยเฉพาะชุดมานุษยวิทยานั้นมีหุ่นในชุดหมอผีและพิธีกรรมจัดแสดง พร้อมๆ กับชุดประจำชาติต่างๆ จากทุกมุมโลก

 

หนึ่งในความฝันก็คือการได้มาชมห้องที่เป็นแรงบันดาลใจในงานวิทยานิพนธ์ของผมเรื่องอันตรภาพ หรือ diorama ที่ Donna Haraway กล่าวถึงในงานของเธอเรื่อง Primate Visions ที่ Carl Akeley ไปล่าสัตว์มากมายเพื่อเก็บ “ตัวอย่าง” เอามาสร้าง African Hall ที่มีเป้าหมายเพื่อ “การสร้างสำนึกการอนุรักษ์ธรรมชาติ” แต่เริ่มต้นด้วย “การทำลาย” 

 

ข้างหน้ามีรูปปั้นของประธานาธิบดี Ted Roosevelt บนหลังม้าโดยมีทาสอาฟริกันและชาวอินเดียนแดงในชุดพื้นเมืองแต่สำแดงออกมาในรูปกึ่งเปลือย ขณะที่ประธานาธิบดีใส่เครื่องแบบเต็มยศ ก็บอกอะไรได้มากมายเกี่ยวกับประเทศและสถานที่แห่งนี้ เท็ดดี้ รูสเวลท์ได้ชื่อว่าเป็นนักนิยมไพรคนสำคัญ ดังนั้นพิพิธภัณฑ์แห่งนี้จึงอุทิศพื้นที่ส่วนหนึ่งรำลึกถึงเขา 

 

เรื่องเล่าชุดนี้เองที่เป็นแรงบันดาลใจให้ผมสร้างชุดคำอธิบายเรื่อง Siamese Diorama หรือ สยามอันตรภาพ เพื่ออธิบายชุดของจินตนาการชาติกระแสหลักในงานศิลปะประเพณีและนวประเพณีนิยม ขณะที่งานศิลปะร่วมสมัยมีนัยสำคัญในการเซาะกร่อน ท้าทายจินตนาการหลักชุดนี้ 

 

ผมใช้เวลาเกือบทั้งวัน และเกือบลืมไปว่าต้องออกไปเดินเล่นสวนสาธารณะเซ็นทรัลปาร์ค ในยามบ่ายนี้ผมมีเวลาไม่มาก ผมออกจากพิพิธภัณฑ์แล้วเดินข้ามถนนมายังสวนสาธารณะที่บรรดาดอกไม้กำลังผลิบาน กิ่งก้านใบเขียวกำลังแทงช่อออกมาหลังจากผ่านพ้นฤดูหนาว 

 

ฟ้าใสๆ ของนิวยอร์คตัดกับบึงใหญ่ ขณะที่มีตึกสูงระฟ้าเป็นฉากหลังประดับขอบฟ้า ในสวนมีคนออกมาเดินมากมาย ทั้งนักท่องเที่ยวและคนเมือง ต่างออกมาเดินวิ่ง พาเด็กๆ มาเดินเล่น 

 

โดยไม่รู้ว่าเพราะอะไร ผมตัดสินใจไปร้าน Strand Book Store และไปเดินแถวยูเนียนสแควร์จนเกือบจะทำให้ผมพลาดรถบัส เพราะลืมว่าเป็นบ่ายวันจันทร์ ผมรีบกลับไปเอาของที่โรงแรม จากนั้นก็ไปขึ้นรถไฟใต้ดินไปท่ารถบัสที่ถนนสาย 34 ระหว่าง ถนน 11 กับ 12 รอขึ้นรถบัสเพื่อกลับบอสตัน 

 

ผมรู้พิกัดคร่าวๆ แต่ไม่คิดว่ามันจะไกลจากสถานีรถไฟใต้ดินอยู่ราวเกือบหนึ่งกิโลเมตร ทั้งกระเป๋าและเป้เริ่มหนักอึ้ง ผมต้องเตรียมอาหารเย็นของผมด้วย (รถเมกาบัสไม่สะดวกสบายเท่ารถบัสของคอร์แนลที่มีของว่าง แน่นอน เพราะรถบัสคอร์แนลค่าตั๋วราคา 90 USD) 

 

ในระหว่างทาง ผมรีบถึงขนาดต้องใช้วิธีกึ่งเดิน กึ่งวิ่ง เพราะตั๋วรถระบุเวลาหกโมงสิบนาที ขณะที่ผมมีเวลาเหลือประมาณครึ่งชั่วโมง ขณะเดินผ่านสำนักข่าวอัล จาซีรา ก็อดถ่ายรูปเป็นที่ระลึกไว้ไม่ได้ 

 

รถบัสแล่นผ่านย่านต่างๆ ของนิวยอร์ค พอให้เห็นเป็นที่ระลึกถึงเรื่องราวทั้งวันวานและวันนี้ได้บ้าง ขณะที่ออกจากเขตเมืองพระอาทิตย์ก็ลับขอบฟ้าพอดี

 

กว่ารถจะเข้าสถานีปลายทางที่บอสตันก็เป็นเวลาสี่ทุ่มสิบนาที ผมจับรถไฟใต้ดินเข้าไปพักกับอาจารย์พิชญ์อีกสองคืนก่อนจะเดินทางกลับเมืองไทย เมื่อถึงที่พักอาจารย์พิชญ์ก็เตรียมอาหารเย็นไว้แล้ว 

 

หลังจากเอาหนังสือเรื่องความจริงเพื่อความยุติธรรม อันเป็นรายงานของศูนย์ข้อมูลประชาชนผู้ได้รับผลกระทบจากการสลายการชุมนุม กรณี เม.ย.-พ.ค.53 (ศปช.) ไปมอบให้ห้องสมุด Widener Library ในวันสุดท้ายของผมในฮาร์วาร์ดแล้ว ผมมีนัดสำคัญกับหญิงสาวคนหนึ่งที่รู้จักกันมานาน ผมเลือกนัดพบเธอร้านอาหารไทยใกล้มหาวิทยาลัย เพื่อเธอจะได้กลับไปสอนทันเวลา เรามีเรื่องสนทนามากมาย รวมทั้งเรื่องที่เธอตัดสินใจจะย้ายไปสอนที่มหาวิทยาลัยอื่น แผนการช่วงฤดูร้อนที่เธอต้องพาพ่อแม่ไปเที่ยวในช่วงวันหยุด เราคุยถึงเรื่องอื่นๆ มากมายจนเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว เราถ่ายรูปด้วยกันเป็นที่ระลึกและไปดื่มกาแฟร้านที่เราเคยไปด้วยกัน ก่อนที่ผมจะเดินไปส่งเธอที่หน้าห้องบรรยาย เราโอบกอดร่ำลากันโดยไม่รู้ว่าจะได้พบกันอีกเมื่อไหร่ ฉากชีวิตของเราคงจะเป็นความทรงจำที่ดีเสี้ยวหนึ่ง

 

ผมเดินจากอาคารของฮาร์วาร์ดที่ได้ใช้เวลาในห้องสมุดแห่งนี้เกือบห้าเดือน นึกถึงห้วงเวลาที่หิมะตกหนัก คืนที่หิมะโปรยเป็นสายกองพะเนินบนลานหน้าอนุสาวรีย์และหอสมุด ตลอดจนความเงียบเหงาช่วงวันหยุดขอบคุณพระเจ้าและวันคริสต์มาส บัดนี้มันผ่านพ้นไปแล้ว ผมไม่มีโอกาสดื่มด่ำฤดูใบไม้ผลิได้ เพราะโมงยามของการจากลามาถึง

 

กว่าห้าเดือนของการนั่งอ่านเขียนในหอสมุดที่งดงาม ได้ชมพิพิธภัณฑ์และแลกเปลี่ยนพูดคุยสัมมนาทางวิชาการในฮาร์วาร์ด นับเป็นช่วงที่ดีที่สุดช่วงหนึ่งของผม ทั้งมิตรภาพในวงวิชาการก็ทำให้ความหนาวเหน็บปลาสนาการไป

 

รุ่งเช้า อาจารย์พิชญ์ตื่นมาส่งผมขึ้นรถแท็กซี่หน้าห้องพัก ผมถ่ายภาพอาจารย์พิชญ์ยืนพิงร้านกาแฟสตาร์บัคส์ และพบว่าอาจารย์พิชญ์เอาบทกวีของหลี่ไป๋ ** ที่อาจารย์อภิวัฒน์ส่งให้มาแปะคู่กับภาพถ่ายที่ผมส่งไปให้ทีหลัง ผมถอดความเป็นภาษาไทยไว้ว่า

 

ทิวเขาเขียวทาบทาดั่งกำแพงในทิศอุดร

ลำธารใสไหลเชี่ยวจากทิศบูรพา

ที่นี้คือที่ซึ่งเขา, โดยลำพังและมุ่งมั่น, 

เริ่มต้นการเดินทางนับพันลี้

 

หมู่เมฆาเคลื่อนสะท้อนความคิดนักเดินทาง

ตะวันยอแสงดังบอกความนัยมิตรสหาย

จึงโบกมือร่ำลาจากที่นี้

กุมบังเหียนขยับม้าจากไปเพียงเดียวดาย

 

* บทความในชุดชีวิตนักวิชาการในเคมบริดจ์ แมสซาจูเส็ตส์ตอนนี้เป็นตอนสุดท้าย รวมทั้งสิ้น 22 ตอน โดยผมเขียนขึ้นเพื่อสะท้อนความคิด ประสบการณ์ในฐานะนักวิชาการที่มาแลกเปลี่ยนทางวิชาการที่โครงการไทยศึกษา Thai Studies Program, Asia Center, Harvard University โดยการสนับสนุนของทุน US-ASEAN Visiting Scholar Program (USAS) จากมูลนิธิฟุลไบรท์ เป็นเวลาสี่เดือน รวมระยะเวลาที่ผมพำนักในสหรัฐอเมริการาวห้าเดือน ระหว่างวันที่ 18 พฤศจิกายน 2557- 16 เมษายน 2558 โดยเป็นการลา Sabatical Leave จากมหาวิทยาลัยรามคำแหง 

 

** Seeing a Friend Off 

 

Green mountains range beyond the northern wall.

White water rushes round the eastern town.

Right here is where, alone and restless, he

Begins a journey of a thousand miles.

 

While travellers' intents are fleeting clouds,

A friend's affection is a setting sun.

He waves good-bye, and as he goes from here,

His dappled horse lets out a lonely neigh.)

 

(บทกวีของหลี่ไป๋ Li Bai แปลจากภาษาจีนโดย Stephen Carlson)

บล็อกของ บัณฑิต จันทร์โรจนกิจ

บัณฑิต จันทร์โรจนกิจ
วันนี้ (31 พฤษภาคม) เป็นวันที่ 17 นับจากวันเลือกตั้งจบลง โดยคณะกรรมการการเลือกตั้งยังมีเวลาเหลืออีก กว่า 43 วัน ที่จะประกาศรับรองผลการเลือกตั้งอย่างน้อย ร้อยละ 95 ของจำนวนสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรแบบเขตและบัญชีรายชื่อ เพื่อให่้ระบอบการเมืองเดินไปอย่างต่อเนื่องและไม่ขาดต
บัณฑิต จันทร์โรจนกิจ
บัณฑิต จันทร์โรจนกิจ
บัณฑิต จันทร์โรจนกิจ
บัณฑิต จันทร์โรจนกิจ
บัณฑิต จันทร์โรจนกิจ
บัณฑิต จันทร์โรจนกิจ
ช่วงที่พ่อแม่มาอยู่ด้วย ผมจะพาพ่อแม่ไปเที่ยวใกล้บ้าง ไกลบ้าง เพื่อเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง เพราะการพาคนแก่มาอยู่เมืองที่ไม่มีเพื่อนฝูงที่สนิทกันคงไม่ใช่เรื่องสนุกอาทิตย์ก่อนก็ขับออกไปพุทธมลฑลแล้วไปพระปฐมเจดีย์ วกออกไปทางบ้านแพ้ว ออกมาพระรามสอง ก็เจอรถติดยาว ในสั
บัณฑิต จันทร์โรจนกิจ
บทความนี้เขียนเร็วๆ จากบทสนทนาในไลน์กลุ่มที่ผู้เขียนเป็นสมาชิก เพื่อตอบคำถามสองส่วน ส่วนแรกคือเสถียรภาพทางการเมืองขึ้นอยู่กับความได้สัดส่วนระหว่างขีดความสามารถของรัฐกับความคาดหวังจากสังคม ส่วนที่สองคือรัฐกำลังทำผิดรัฐธรรมนูญขึ้นเรื่อยๆ 
บัณฑิต จันทร์โรจนกิจ
เมื่อเช้ายังงัวเงียอยู่ (เพราะนอนดึก) มิตรสหายในไลน์กลุ่มก็ชวนคุยว่า จะเปลี่ยนนายกรัฐมนตรีไปทำไม่ ดูอย่างอเมริกาสิ ขนาดเปลี่ยนทรัมป์ออกไปเป็นโจ ไบเด็น ถึงวันนี้คนยังติดโควิดสูง แม้กระทั่งในทำเนียบขาว ผมเลยชวนดีเบตว่าเอาไหม ในที่สุด บทสนทนาก็มาถึงจุดที่ว่า เราไม่ควรเปลี่ยนตัวนายกรัฐมนตรี
บัณฑิต จันทร์โรจนกิจ
 คนเราจะวัดความเป็นรัฐบุรุษที่แท้ได้ก็เมื่อวิกฤตการณ์มาถึง แล้วเขาสนองตอบต่อวิกฤตการณ์นั้นอย่างไร
บัณฑิต จันทร์โรจนกิจ
บัณฑิต จันทร์โรจนกิจ
ในวันที่ 2 มีนาคม 1757 (2300) เดเมียนส์ผู้ปลงพระชนม์ถูกตัดสินว่าให้ "กระทำการสารภาพผิด (amende honorable) หน้าประตูอาสนวิหารแห่งปารีส" เป็นที่ซึ่งเขาจะถูกเอาตัวไปและส่งไปกับล้อเลื่อน โดยสวมแต่เพียงเสื้อเชิ้ต ถือคบเพลิงที่มีขี้ผึ้งเป็นเชื้อหนังสองปอนด์ (ราว 1 กิโลกรัม) จากนั้นเขาจะถูกนำตัวไปบนล้อเ