ฉันจะยอมรับทุกอย่างไว้คนเดียว
จะไม่ยอมให้เธอทนทุกข์
หวังเพียงให้เธอต่อสู้กับโชคชะตาที่เล่นตลกกับเรา
และปลดปล่อยความเศร้าทิ้งไป
คิดหรือว่าฉันปรารถนาความปวดร้าว
คนอื่นต่างตั้งความหวังกับฉันและเธอ
ใครบ้างอยากผิดหวังซ้ำ
ไม่เลย....
ยามเธอโอบกอดฉัน...ฟ้าก็สดใส
เมฆขาวชุ่มเย็นในสายลม
ฉันไม่เคยเจออย่างนี้
แม้พรุ่งนี้มีอะไรให้ต้องคิด
เธอก็จะพาฉันกางปีกบินไป
ให้ฉันรู้จักชีวิต
ให้ฉันลืมความโศกเศร้าปวดร้าว
ในนาทีอันยาวนาน...ไม่มีวันหวนคืน
เพราะนั่นคือเรา
อะไรก็ไร้ความหมายเมื่อเราต้องเดินคนละทาง
เธอบอกเองว่าฉันเป็นใคร
แม้ฉันจะไม่ยอมแพ้....เธอก็เหมือนกัน
สุขใจที่เคยพเนจรไปด้วยเธอ
ฉันรู้,แม้โลกวุ่นวายเพียงใดก็มิอาจชนะพลังของความรัก
ยามเธอโอบกอดฉัน...ฟ้าก็สดใส
สวรรค์ห่างไกลเหลือเกิน
**************
ผมหยิบบทรำพึงนี้มาอ่านซ้ำหลังจากเก็บไว้ในหนังสือเล่มเก่า เผื่อเป็นแรงดาลใจให้ใครได้บ้างครับ