ฉันเป็นเท่าที่ฉันเป็น
ฉันทำเท่าที่ฉันหวัง
ฉันหวังเท่าที่ฉันเห็น
ฉันง่ายฉันงามฉันแจ่มชัด
ฉันเชื่อหนึ่งมากกว่าร้อย
ฉันเชื่อคนมากกว่าลัทธิ
ฉันเชื่อดินมากกว่าฟ้า
ฉันเชื่อต้นหญ้ามากกว่าขุนเขา
ฉันเชื่อสวนหลังบ้านมากกว่าป่าหิมพานต์
ฉันเชื่อวันนี้มากกว่าวันวาน
ฉันง่ายฉันงามฉันแจ่มชัด
ฉันไม่เชื่ออำนาจรัฐจากกระบอกปืน
ฉันเป็นเท่าที่ฉันเป็น.
นี่คือบทกวี ชื่อ ต้นหญ้าเสรี ของ สุชาติ สวัสดิ์ศรี ที่ลงตีพิมพ์ใน WRITER ยุคปัจจุบัน เล่ม 3 หน้าปกรูปสีน้ำใบหน้า พนมเทียนในวัยหนุ่มสวมหมวกปีกกว้าง หล่อคมเข้มแบบชายชาตรี โดยปล่อยแบ็คกราวด์ให้เป็นพื้นที่ว่างขาวสะอาดขับภาพให้เด่นและแลดูมีอากาศปรอดโปร่ง ฝีมือวาด อุกฤษณ์ ทองระอา เจ้าประจำหน้าปก WRITER ตั้งแต่ยุค ขจรฤทธิ์ รักษา กนกพงศ์ สงสมพันธ์ เป็นบรรณาธิการ ผ่านมาจนถึงยุคบรรณาธิการ บินหลา สันกาลาคีรี ในปัจจุบัน ที่ทำให้ WRITER เปลี่ยนมาเป็นหนังสือที่มีฟีลลิ่งของคนที่มีอารมณ์ขัน ใจดี น่าเข้าใกล้ ตามบุคลิกของบินหลา
ผมแน่ใจว่า คนที่ได้อ่านบทกวีบทนี้ ของ สุชาติ สวัสดิ์ศรี นอกจากผมแล้วจะต้องมีใครต่อใครอีกมากมายหลายคน ที่ชอบบทกวีบทนี้ที่เหมือนจะเขียนออกมาแทนอารมณ์และความรู้สึกนึกคิดและสำนึกทางการเมืองร่วมสมัยของผู้คนที่ต้องการเห็นความเปลี่ยนแปลง ทุกถ้อยคำทุกวรรคกวี โดยเฉพาะสามวรรคท้ายๆที่ถูกกลั่นกรองออกมาว่า
ฉันเชื่อวันนี้มากกว่าวันวาน
ฉันง่ายฉันงามฉันแจ่มชัด
ฉันไม่เชื่ออำนาจรัฐจากกระบอกปีน
ผมถือว่าเป็นสุดยอดของวรรคทองของบทกวี ถ้าหากผมเป็นคนมีเงินเป็นร้อยล้านเหมือนคุณ...อะไรนะ ที่เป็นเศรษฐีใจดีมีรสนิยม ตั้งรางวัล อมตะ ให้แก่คนทำงานวรรณกรรมและอื่นๆเกี่ยวกับงานศิลปะด้วยเงินรางวัลที่มากกว่าเงินรางวัลใดๆในประเทศนี้
ผมจะประกาศตั้งรางวัลส่วนตัวสักรางวัลหนึ่ง และมอบรางวัลของผมให้แก่บทกวีบทนี้ ในฐานะบทกวีการเมืองยอดเยี่ยมประจำยุคสมัยที่กฎหมายอาญามาตรา 112 เป็นกฏหมายที่ใครเผลอเข้าไปแตะเป็นต้องได้รับความเดือดร้อนไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง โดยไม่จำเป็นต้องเสียเวลาไปพึ่งพาเงินจากอำนาจรัฐ นายทุนบริษัท แล้วมาว่าจ้างผู้รู้บ้างไม่รู้บ้างในทางวรรณกรรมมาเป็นคณะกรรมการประกาศจัดงานประกวด มาค้นหา มาคัดเลือก และตัดสินกันให้มากเรื่อง มากปัญหา และอคติ ที่ก่อให้เกิดความขัดแย้งแตกแยกและวุ่นวายกันไม่รู้จบ
WRITER ปกสวยเล่มนี้ นอกจากบทกวียอดเยี่ยม ของ สุชาติ สวัสดิ์ศรี แล้ว โดยส่วนตัวผม ผมว่าเพียงแค่บทสัมภาษณ์ชีวิตและงานของ พนมเทียน หรือ คุณฉัตรชัย วิเศษสุวรรณภูมิ ผู้เขียน เพชรพระอุมา อันลือลั่นสนั่นเมือง ที่ WRITER นำขึ้นปกในฐานะที่เป็นเรื่องเด่นประจำฉบับ ก็คุ้มค่าเกินราคา 100 บาท ตั้งหลายเท่าแล้ว โดยเฉพาะประเด็น ที่คุณฉัตรชัยที่ผ่านชีวิตในวัยหนุ่มมาอย่างโชกโชนทุกรูปแบบ ได้อธิบายให้บินหลาและคณะสัมภาษณ์ ถึงความแตกต่างระหว่าง นักศีลธรรม และ คนที่มีมนุษยธรรมอยู่ในหัวใจ ทำให้ผมเข้าใจความเป็นมนุษย์ได้อย่างลึกซึ้ง.
27 กันยายน 2554
กระท่อมทุ่งเสี้ยว เชียงใหม่
บล็อกของ ถนอม ไชยวงษ์แก้ว
ถนอม ไชยวงษ์แก้ว
ชีวิตของผมเป็นชีวิตที่ประสบกับภาวะขึ้น ๆ ลง ๆ เหมือนเส้นกราฟมานับครั้งไม่ถ้วน หรือถ้าจะพูดให้ชัดเจนและเข้าใจกันได้ง่าย ๆ แบบภาษาชาวบ้านก็คือ เป็นชีวิตที่ประสบกับความรุ่งเรืองและตกต่ำตามวิถีทางและอัตภาพของตัวเองสลับกันไปมา...นับครั้งไม่ถ้วน นั่นเองแต่ก็แปลก...จนป่านนี้ ผมก็ยังไม่อาจทำใจยอมรับและรู้สึกว่า มันเป็นเรื่องธรรมดาของชีวิตที่ต้องมีขึ้นมีลง นั่นคือเวลาที่ชีวิตผมขึ้นหรือรุ่งเรือง ผมก็จะรู้สึกว่าตัวเองฟูฟ่องพองโต และมองดูโลกนี้สวยงามสดชื่นรื่นรมย์ น่าอยู่น่าอาศัย...ราวกับสวรรค์บนพื้นพิภพแต่พอถึงเวลาที่ชีวิตเริ่มลงหรือตกต่ำ ผมก็จะรู้สึกว่าตัวเองเริ่มห่อเหี่ยวฟุบแฟบ…
ถนอม ไชยวงษ์แก้ว
ผมเคยรู้จักคนบางจำพวกที่มีลักษณะต่างจากคนธรรมดาทั่วไปอย่างเรา ๆ ท่าน อยู่ประการหนึ่ง นั่นคือคน-คนพวกนี้ไม่ว่าจะประสบกับปัญหาชีวิตมากน้อยหรือหนักหนาสาหัสเพียงใด เมื่อถึงเวลานอนหลับ…เขาสามารถที่จะปล่อยวางปัญหานั้น ๆ ออกไปจากความคิดจิตใจ และนอนหลับได้สนิท ราวกับว่าไม่มีปัญหาใด ๆ มาแผ้วพาน ครั้นเมื่อตื่นขึ้นมาในยามเช้าวันใหม่ เขาก็จะหยิบยกปัญหาต่าง ๆ มาครุ่นคิดพิจารณาหาทางแก้ไข ปัญหาใดที่แก้ไขได้…ก็จัดการแก้ไขให้เรียบร้อย ส่วนปัญหาที่ยังแก้ไขไม่ได้เขาก็สามารถจะปล่อยวางปัญหานั้นเอาไว้ก่อน และหันไปทำธุระอื่น ๆ แทนที่จะเก็บมาหมกมุ่นครุ่นคิด เป็นทุกข์กังวลอยู่กับปัญหาที่ยังแก้ไม่ได้…