1.
ผมสัมผัส งานวิพากษ์วิจารณ์สังคมและการเมืองของ คำ ผกา ด้วยความรู้สึกเดียวกันกับใครบางคนหรือสองคนสามคน ที่เคยแอบเป็นห่วงความแรงเธอ และต่อมาต่างก็พากันเลิกรู้สึก เมื่อเธอยืนยันความเป็นตัวตนของเธออย่างเสมอต้นเสมอปลาย และยืนหยัดอยู่ได้มานานจนเป็นปรกติธรรมดามาจนถึงวันนี้ และสรุปกันว่ามันเป็นธรรมชาติวิสัยของเธอที่ต้องเป็นเช่นนั้น เช่นเดียวกับสังคมที่เคยตกอกตกใจ ต่างก็เคยชิน...และยอมรับความเป็นตัวตนในการสื่อสารของเธอ ทั้งคนที่รักเธอและเกลียดเธอในเรื่องอุดมการณ์ความคิดที่ต่างกัน
หรือ คนที่รักเธอเพราะชื่นชมในตัวเธอ และคนที่เกลียดเธอเพราะความอิจฉาในตัวเธอ ผู้หญิงเก่งที่ไม่ขี้ริ้วขี้เหร่และมีชื่อเสียงโด่งดังในฐานะนักเขียนฝีปากกล้า ตามบทบาทที่ผมเกริ่นเอาไว้เบื้องต้น เพราะแม้แต่บางสิ่งบางอย่างในสังคม ที่คนมากมายหลายคนถือกันว่าเป็นที่พึงละเว้นหวงแหนโดยปราศจากเงื่อนไข และไม่สมควรที่จะเข้าไปแตะต้อง เช่นพระสงฆ์องค์เจ้าบางท่านที่คนชั้นกลางยกย่องนับถือที่หลุดเข้าไปในวงจรทางการเมือง และแสดงความคิดในเชิงสนับสนุนอำนาจเผด็จการที่ทำให้คนเล็กคนน้อยล้มลงตายเป็นร้อยบาดเจ็บนับพัน เมื่อเดือนเมษาและพฤษภา ปี 2553 ที่เพิ่งผ่านพ้นไป เธอก็ไม่ยอมละเว้นที่จะวิพากษ์วิจารณ์ และชี้ให้เห็นว่าท่านทำสิ่งที่ไม่ถูกต้องที่ไปสนับสนุนการฆ่าคน ด้วยตรรกะและภาษาสำเนียงกร้าวกล้าที่เป็นลักษณะเฉพาะตัวของเธอ
มีนักเลงภาษาที่ผมคารวะท่านหนึ่ง เคยอธิบายให้ผมเอาไว้อย่างน่าฟังว่า ภาษาของคำ ผกา คือภาษาที่ผสมผสานกัน ระหว่างภาษาพูดที่เป็นคำโดดๆที่เป็นออริจินัล (Original) แบบไพร่ ที่เธอจงใจไม่ยอมให้วัฒนธรรมอันศิวิไลซ์มาขัดเกลา บวกกับภาษาของปัญญาชนนักคิด และภาษาทางวิชาการสาขาที่เธอร่ำเรียนมาจนเกือบจะเป็นดอกเตอร์ หลอมรวมกันเป็นภาษาของคำ ผกา ที่เต็มไปด้วยสีสันอันรุนแรงจัดจ้าน เช่นเดียวกับภาพเขียนอันฉูดฉาดที่เขียนด้วยสีสดๆแบบภาพเขียนเอ็กเพรสชั่นนิสม์ (Expressionism) และช่างดูเหมาะเหม็งเสียจริงๆกับนามปากกาของเธอ ที่แปลไทยเป็นไทยได้ความหมายออกมาในเชิงแดกดันอะไรสักอย่างออกมาอย่างเจ็บปวดกระดองใจว่า ดอกทอง
ส่วนเรื่องคนรักและเกลียดคำ ผกา นี่ เห็นได้ชัดเลยว่า ต่างก็มีพลังขับเคลื่อนที่แรงกล้าพอๆกับความแรงของคำ ผกา นั่นคือต่างรักมากและเกลียดมาก และพร้อมที่จะวิวาทะกันอย่างดุเดือด ทั้งด้วยเหตุผลและอารมณ์ล้วนๆในโลกของการสื่อสารทางอินเตอร์เน็ต ไม่ว่าจะเป็นเว็บไซต์ หรือเฟชบุ๊ก ฯลฯ ที่มักจะเล่นกันอย่างดิบๆ สดๆ แบบไม่ค่อยกลั่นกรองภาษาและอารมณ์ และต่างไม่ค่อยหวาดกลัวผลกระทบที่จะติดตามมา เพราะส่วนใหญ่มักจะใช้นามแฝงมาสำแดงพลังกัน จึงไม่ต้องกังวลเรื่องที่จะต้องรับผิดชอบ จนเป็นเรื่องปรกติธรรมดาอีกเช่นกัน
แต่ที่น่าทึ่งมากๆก็คือ คนที่เกลียดคำ ผกา บางพวกบางกลุ่ม เขาถึงกับตั้งชมรมคนเกลียดคำ ผกา กันขึ้นมา และป่าวประกาศชักชวนคนอื่นๆมารวมตัวกันเกลียดและสาปแช่งคำ ผกา กันอย่างเอาจริงเอาจัง การแสดงความเกลียดคำ ผกา อย่างเป็นระบบที่ชมเชยนี้ ว่าๆไปแล้ว ก็ดูไม่ต่างจากบรรดาหัวเมืองเล็กหัวเมืองน้อยที่ง่อยเปลี้ยในประวัติศาสตร์ ที่ป่าวประกาศรวมตัวกันด้วยความหวาดกลัว เมื่อได้รับทราบข่าวว่า กองทัพอันห้าวหาญจากแดนไกลจะเดินทัพผ่านหัวเมืองเหล่านี้ไปตีเมืองใหญ่ โธ่เอ๋ย...จะไปเกลียดไปกลัวอะไรกันนักหนาถึงปานนี้ ในเมื่อ คำ ผกา เป็นเพียงแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งกับคอมพิวเตอร์เครื่องหนึ่ง เท่านั้นเอง
2.
วันนี้ ( 3 ธ.ค. 54 ผมตื่นฟื้นขึ้นมาจากอาการแฮงก์เหล้า ลุกขึ้นไปเปิดหน้าแรกของเว็บประชาไท ผมต้องตกใจที่พบข่าวของ คำ ผกา ที่พาดหัวตัวโตว่า “คำ ผกา เปลือยกาย เปิดใจ ไม่เกลียดไม่ชัง” พร้อมกับภาพเปลือยครึ่งตัวของเธอ ที่ผมตกใจมิใช่เป็นเพราะว่าภาพเปลือยของเธอ เพราะผมเคยเห็นภาพเปลือยของเธอในนิตยสาร GM ที่เปลือยยิ่งกว่านี้มาหลายปีแล้ว ซึ่งเป็นการเปลือยด้วยเหตุผลส่วนตัวบางอย่าง รวมทั้งความต้องการจะพิสูจน์บางสิ่งจากสังคม
ที่ผมตกใจ เพราะไม่คาดคิดว่า เธอจะลุกขึ้นมาเปลือยกายอีกครั้งหนึ่ง เพื่อร่วมต่อสู้ปัญหาทางสังคมระดับชาติ ซึ่งเป็นเรื่องที่ใหญ่โตกว่าเรื่องที่เธอเคยเปลื้องผ้าทำมาก่อนมากมายหลายเท่า และเป็นการสื่อสารที่เกินปรกติธรรมดาของเธอที่แรงเสมอต้นเสมอปลายอยู่แล้ว และในงานนี้โดยส่วนตัวผม ผมถือว่าเป็นการสื่อสารแบบก้าวกระโดดขึ้นไปสู่ความแรงจนสุดขีดของเธอ เพื่อเรียกร้องความเป็นธรรมให้แก่คุณอำพล (ขอสงวนนามสกุล) หรือ อากง ที่ต้องคดีหมิ่นฯ สมัยรัฐบาลอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ ซึ่งมีรายละเอียดของข่าวทั้งหมด ดังนี้
“คำ ผกา” เปลือย (หน้าอก) และ (หน้าใจ) ส่งข้อความเรียกร้องปล่อยอากง ชี้สังคมไทยต้องก้าวข้ามความกลัว ถอดอคติ และสำรวจจิตใจตนเองในฐานะมนุษย์
เมื่อวันพุธ (30 พ.ย. 54) ที่ผ่านมา หลายคนอาจจะได้เห็นแคมเปญ “ฝ่ามืออากง” กันไปบ้างแล้วในเฟชบุ๊กการรณรงค์ดังกล่าว เริ่มต้นโดย ปวิน ชัชวาลพงศ์พันธ์ นักวิจัยจากสถาบันตะวันออกเฉียงใต้ศึกษา ประเทศสิงคโปร์ เพื่อเรียกร้องอิสรภาพให้แก่นายอำพล (ขอสงวนนามสกุล) ผู้ถูกตัดสินจำคุก 20 ปี ด้วยการถูกกล่าวหาว่าส่งข้อความทางโทรศัพท์มือถือที่มีเนื้อหาหมิ่นเบื้องสูงจำนวน 4 ข้อความไปยังเลขาส่วนตัวของนายอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ นายกฯ (ในขณะนั้น)
แคมเปญดังกล่าวได้รับความสนใจจากผู้ใช้เฟชบุ๊กในประเทศและต่างประเทศอย่างรวดเร็ว โดยมีคนส่งภาพตัวเองที่มีข้อความ “อากง” เขียนบนฝ่ามือในการรณรงค์ดังกล่าว 150 คน ในเวลาเพียง 2 วัน หนึ่งในนั้นมีผู้หญิงสาวเปลือยพร้อมข้อความ “No Hatre Naked Haked Heart” หราอยู่บนหน้าอกหน้าใจ พร้อมคำว่า “อากง” บนฝ่ามือจะเป็นใครไม่ได้ นอกจาก ลักขณา ปันวิชัย หรือนักเขียนชื่อดังในนาม “คำ ผกา”
เธอเล่าให้ฟังว่า “Art Proet” ชิ้นนี้ ซึ่งเป็นภาพเปลือยของเธอพร้อมข้อความ “No Hatre Haked Heart” เขียนด้วยน้ำหมึกดำอยู่บนอกสองข้างออกมาว่า อยากสื่อออกไปถึงสังคมไทย ให้ถอดอคติส่วนตนออกไปจากจิตใจ และลองเปลือยใจเพื่อสำรวจถึงความเป็นมนุษย์ และตั้งคำถามดูว่า
ทำไมกรณีของอากงจึงเกิดขึ้นได้
มันเป็นสิ่งยอมรับได้ไหม
และมันมากไปหรือเปล่า
“แทนที่จะหลบอยู่หลังตู้เย็น หลบอยู่หลังหน้าจอคอม อย่างน้อยเราก็ได้ทำอะไรสักอย่าง ที่จะก้าวข้ามความกลัวนั้นไป และส่งข้อความออกไปสู่สังคม...ให้สังคมไทยนั้นก้าวพ้นไปด้วยกัน” เธอกล่าว
“คำ ผกา” ให้รายละเอียดอีกว่า งานชิ้นนี้ เปรียบเสมือนงานศิลปะชิ้นหนึ่งที่ใช้ร่างกายประท้วงต่อความไม่เป็นธรรมในสังคม ซึ่งคนกล้าเปิดกาย - ใจ และการกล้าเปิดเผยตัวเองนี่เอง ที่เป็นการเผชิญหน้า และเอาชนะความกลัวได้อย่างแท้จริง.
3.
ครับ ผมคงไม่ต้องวิพากษ์วิจารณ์ศิลปะงานสื่อสารชิ้นนี้ของเธอ เพราะเธอได้พูดถึงเป้าหมายของเธอออกมาแล้วอย่างชัดเจน และเมื่อมองจากข้อเท็จจริงจากจำนวนผู้ที่โพสท์เข้ามาแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับงานนี้ของเธอจากข่าวนี้นับเป็นร้อยๆข้อความ จนผมแทบอ่านไม่หวัดไม่ไหว แต่เท่าที่ผมอ่านดูแบบผ่านๆ เก้าสิบเปอร์เซ็นต์กว่าๆชื่นชมและเห็นด้วยกับความกล้าหาญเกินร้อยของเธอ
อีกไม่ถึงสิบเปอร์เซ็นต์ เข้าใจว่า คงจะเป็นคนที่มีอุดมการณ์ตรงกันข้ามกับเธอและคนที่เกลียดในตัวเธอ ดังที่ผมได้กล่าวเอาไว้ในเบื้องต้น ซึ่งต่างไม่ค่อยแสดงความคิดเห็นที่เป็นเหตุเป็นผลใดๆมาหักล้างงานสื่อสารในรูปแบบนี้ของเธอ นอกจากก่นด่าประณามเธอ และมองผ่านวาทกรรมการต่อสู้เพื่อความเป็นธรรมในสังคมของเธอที่เป็นแก่นสารของงานไปที่ร่างเปลือยของเธอ ที่แลดูงดงามได้สัดส่วนตามลักษณะโครงสร้างเฉพาะที่เป็นอนาโตมี่ของเธอ ซึ่งไม่มีกริยายั่วยวนชวนเชิญในทางกามารมณ์แม้แต่น้อย
โดยพุ่งตรงลงไปหาเรื่องตำหนิติเตียนและเยาะเย้ยสีของหัวนมเธอ ซึ่งเป็นสีของหัวนมที่ต่างจากสีหัวนมตามค่านิยมที่มาจากอุดมคติความงามของผู้หญิงแบบโรแมนติกดั้งเดิมของคนชั้นสูง หรือสังคมที่ผู้ชายเป็นใหญ่ ในการกำหนดคุณค่าต่างๆในสังคม และดูเหมือนว่าจะมองเห็นคุณค่าของผู้หญิงอยู่เพียงมิติเดียว นั่นคือ เป็นวัตถุทางกามารมณ์ ที่ถ่ายแบบผ่านทางงานวรรณกรรมและงานจิตรกรรม ฯลฯ โดยศิลปินที่รับใช้ชนชั้นของเขาผ่านลงมาสู่คนชั้นกลางที่ใฝ่ฝันอยากจะเป็นคนชั้นสูง โดยกำหนดมาตรฐานความงาม ตั้งแต่เส้นผม ใบหน้า อก เอว สะโพก มือไม้ ลงไปถึงปลายตีนอย่างเคร่งครัด ดังเช่นภาพของนางในวรรณคดีผู้เลอโฉม
โดยเฉพาะเต้านมจะต้องไม่เล็กไม่ใหญ่เกินไป จะต้องเต่งตึงชูชัน และเมื่อเอามือกอดอกเต้านมทั้งสองข้างจะเบียดชิดติดกัน จนสามารถเด็ดดอกไม้ไปเสียบก้านไว้ได้โดยไม่ตกหล่น และหัวนมต้องเป็นสีชมพู หรือสีแดงระเรื่อเป็นประกาย เท่านั้น จึงจะเรียกว่าสวยและเป็นที่ยอมรับ
ซึ่งไม่สอดคล้องกับข้อเท็จจริงของผู้หญิงไทยส่วนใหญ่ที่เป็นคนผิวคล้ำและดำ ซึ่งหัวนมก็ย่อมต้องคล้ำและดำไปตามโทนของผิวเกือบร้อยทั้งร้อย และในโลกของความเป็นจริงของสามัญชนคนธรรมดา ก็ไม่เห็นมีใครที่ไหนเขาเดือดร้อนเรื่องหัวนมของผู้หญิงไทยคนไหนจะขาว จะคล้ำ หรือว่าดำ
ซึ่งมิใช่เรื่องที่แปลกประหลาดแต่ประการใด ถ้าใครจะชอบหรือชื่นชมบูชาความงามเช่นนี้ เพราะมันเป็นเรื่องของรสนิยมที่ห้ามกันไม่ได้ แม้แต่คนที่เป็นไพร่จะชอบความงามแบบศักดินา หรือคนที่เขาเป็นศักดินาจะชอบความงามแบบไพร่ ใครเลยจะห้ามใจใครได้ และคงไม่มีปัญหาโลกแตกแต่ประการใด ถ้าหากไม่มีคนหยิบยกเรื่องนี้มากดข่มคนอื่นเขาในทางวัฒนธรรม โดยถือตัวว่ามีรสนิยม มีมาตรฐานทางสุนทรียะสูงกว่าและดีกว่าคนอื่นเขา ที่ไม่คิดและชอบเหมือนตนเอง...
แต่ก็เท่านั้น เดี๋ยวนี้ ผู้หญิงผิวดำแล้วหัวนมจะขาว หรือผู้หญิงผิวขาวแล้วหัวนมจะดำ แหกเหล่าแหกกอของตัวเองออกมานอกกฎของดาร์วิน ก็หาใช่เรื่องที่น่าวิตกกังวลของผู้หญิงในยุคใหม่ของเราแต่ประการใดไม่ ในเมื่อสาวนิโกรผิวดำมืด...ราวกับขุดออกมาจากเหมืองถ่านลิกไนต์ และมีหัวนมดำยิ่งกว่าหมึกอินเดียนอิ๊งค์ ยังได้รับการยกย่องให้เป็นนางแบบ และเป็นซิมโบลเซ็กซ์ระดับโลกกันมาแล้วตั้งหลายคน นี่คือข้อเท็จจริงของโลกและสังคมที่เปลี่ยนไป
4.
สรุปได้ว่า งานชิ้นนี้ของ คำ ผกา ประสบความสำเร็จด้วยความครึกโครมในสื่อทางเลือกเป็นอย่างดีและคงส่งผลไปถึงสื่อกระแสหลักด้วย ถ้าหากไม่มีคนจงเกลียดจงชังเธอ - - - ทั้งในทางการเมืองและส่วนตัว พากันขุดคุ้ยกฎหมาย (ถ้ามี) หรือออกกฎหมายมาเอาผิดกับเธอที่เปลือยอกออกมาแล้ว แต่ไม่ยอมปิดหัวนม...เหมือนภาพเปลือยในหนังสือโป๊ที่ไร้รสนิยมทำกัน เพราะกลัวว่าถ้าไม่ปิดหัวนม...ด้วยอะไรสักอย่างเอาไว้ จะทำให้ศีลธรรมอันดีงามในสังคมตกต่ำ เศรษฐกิจของประเทศล่มจม สถาบันทางการเมืองปั่นป่วน และเกิดไฟประลัยกัลป์ล้างโลก.
3 - 5 ธันวาคม 2554 กระท่อมทุ่งเสี้ยว เชียงใหม่
บล็อกของ ถนอม ไชยวงษ์แก้ว
ถนอม ไชยวงษ์แก้ว
บุญญฤทธิ์ ตุลาพันธ์พงศ์นามนี้เป็นที่รู้จักกันมานาน และยังเป็นที่รู้จักกันอย่างกว้างขวางในวงการสื่อมวลชนภาคเหนือตอนบน ในฐานะนักหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นอาวุโสของจังหวัดเชียงใหม่ในปัจจุบัน แต่โดยส่วนตัวแล้ว ผมรู้จักเขามานาน ก่อนที่เขาจะเป็นนักหนังสือพิมพ์เสียอีกนั่นคือ รู้จักเขาตั้งแต่เขายังเป็นเด็กหนุ่มเอวบางร่างน้อย จากดินแดนแห่งขุนเขาและม่านหมอกอินทนนท์ อ.จอมทอง จ.เชียงใหม่ ที่เดินทางจากบ้านเกิดหน้าที่ว่าการอำเภอ ไปบวชเรียนเป็นเณรอยู่ที่วัดธรรมมงคล ถนนสุขุมวิท ต.บางจาก อ.พระโขนง กรุงเทพฯ ภายใต้ร่มเงาพุทธธรรมของท่านอาจารย์วิริยังค์ ซึ่งเป็นพระนักปฏิบัติชื่อเสียงโด่งดัง สายหลวงปู่มั่น ภูริทัตโต…
ถนอม ไชยวงษ์แก้ว
เมื่อคนสองคนหรือผู้คนกลุ่มใดกลุ่มหนึ่ง หรือสังคมใดสังคมหนึ่ง ที่เคยมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน ได้เกิดความขัดแย้งกัน ไม่ว่าจะด้วยสาเหตุใด ๆ ก็แล้วแต่ แล้วต่อมา ความขัดแย้งนี้ได้ลุกลามถึงขั้น โกรธ เกลียด และแตกแยกกันเป็นฝักเป็นฝ่าย แล้วต่างฝ่ายต่างก็ตั้งหน้าตั้งตา ดุด่า ใส่ร้ายป้ายสี ทะเลาะวิวาทกัน เพื่อเอาชนะคะคานกัน เพื่อทำลายกันให้พินาศไปข้างหนึ่งเมื่อปรากฏการณ์ที่เลวร้ายนี้ได้เกิดขึ้น แทนการยุยงส่งเสริม หรือเข้าไปร่วมถือหางฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง อย่างที่พวกเรามักจะเป็นกันเพราะมีอคติ รักหรือว่าชอบ-คนนั้นพวกนั้น ผิด ถูก ชั่ว ดี อย่างไร ก็ขอเข้าข้างกันเอาไว้ก่อนแต่เรื่องนี้…
ถนอม ไชยวงษ์แก้ว
ภาพจาก http://gotoknow.org/file/i_am_mana/DSC04644.1.jpg คุณที่รักผมลงมือเขียนต้นฉบับนี้ เมื่อวันที่ 20 ธันวาคม 2550 ซึ่งนับจากวันนี้ไปอีก 3-4 วันก็จะถึงวันเลือกตั้ง แต่จนป่านนี้ ผมซึ่งเป็นประชาชนคนหนึ่งของประเทศที่มีสิทธิไปลงคะแนนเสียงให้กับผู้สมัคร ส.ส.ในเขต 2 อำเภอสันป่าตอง จังหวัดเชียงใหม่ ยังนึกไม่ออกเลยว่าควรจะใช้สิทธิอันชอบธรรมนี้ไปเลือกใครหรือพรรคใด หรือว่า...ควรจะโนโหวต คือไม่เลือกใครเลยเหตุที่เป็นเช่นนี้ เนื่องจากเป็นเพราะว่า ผมเป็นคนที่หน่อมแน้มในเรื่องการเมืองจริง ๆ จึงไม่สามารถวิเคราะห์และตัดสินด้วยตัวเองได้อย่างเชื่อมั่น ว่าใครหรือพรรคการเมืองใดเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด…
ถนอม ไชยวงษ์แก้ว
ผมเป็นคนที่วิตกกังวลกับทุกสิ่งทุกอย่าง ผมวิตกว่าตัวผมผอมไป วิตกว่าผมจะร่วงจนหมดศีรษะ กลัวไปว่าแต่งงานแล้วจะหาเงินเลี้ยงครอบครัวได้ไม่พอ กลัวว่าจะเป็นพ่อที่ดีของลูก ๆ ไม่ได้ และเพราะเหตุที่ตัวผมเองมีชีวิตไม่ค่อยเป็นสุขนัก ผมจึงวิตกกังวลเกี่ยวกับภาพพจน์ของตัวเองที่ปรากฏต่อคนอื่นเพราะความวิตกกังวล ทำให้ผมเกิดแผลในกระเพาะอาหาร ผมทำงานไม่ไหวอีกต่อไปต้องหยุดงานอยู่กับบ้าน ผมวิตกกังวลมากเกินไปจนเลยขีดขั้นจำกัด คล้ายกับหม้อน้ำเดือดที่ปราศจากวาล์วปิดกั้น จนทำให้ผมต้องเป็นโรคประสาทอย่างหนัก ผมไม่สามารถพูดกับใครได้เลย แม้แต่กับคนในครอบครัวของผมเอง ผมควบคุมความคิดของตัวเองไม่อยู่ และรู้สึกหวาดกลัวไปหมด…
ถนอม ไชยวงษ์แก้ว
โอ้ นางฟ้าของคนยากจากไปแล้วดั่งดวงแก้วตกต้องแผ่นผาจากไปไกลลิบลับไม่กลับมาจากไปแล้วหนา...วนิดา คนดีคนดีของคนยากของแผ่นดินยุคทมิฬ รัฐ บรรษัท ทำบัดสีถืออำนาจอยุติธรรมคอยย่ำยีขยำขยี้คนจนปล้นทรัพยากรสารพัดในนามของความผิดที่เขาคิดมากล่าวหามาถอดถอนเพื่อขับไล่ไสส่งจากดงดอนจากสิงขร จากน้ำฟ้า ป่าบรรพชนด้วยกฎหมายที่เขาตราขึ้นมาเองใช้เป็นเหตุยำเยงทุกแห่งหนที่มาดหมายครอบครองเป็นของตนขับไล่คนเหมือนหมูหมาเหมือนกาไก่เธอจึงเกิดขึ้นมาเพื่อต่อสู้อยุติธรรมแด่ผู้ที่ยากไร้ทั้งชีวิตอุทิศทั้งกายใจควรกราบไหว้ควรเชิดชู ควรบูชาโอ้ นางฟ้าของคนยากจากไปแล้วดั่งดวงแก้วตกต้องแผ่นผาจากไปแล้วคุณคนดี วนิดาต่อแต่นี้น้ำตา...…
ถนอม ไชยวงษ์แก้ว
- สวัสดีครับ- สวัสดีค่ะ- ต้องการพูดกับใครไม่ทราบครับ- ดิฉันต้องการพูดกับ คุณแดนทิวา คนที่เป็นนักเขียนบทกวีค่ะ- ผมกำลังพูดกับคุณอยู่พอดีครับ- โอ๋ ดีจังเลย- เอ...ผมรู้สึกว่า ผมไม่เคยได้ยินน้ำเสียงนี้ทางโทรศัพท์มาก่อนเลยนะ - ถูกต้องค่ะ- ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าคุณกับผมเคยเป็นคนรู้จักกันมาก่อนหรือเปล่านะ- คุณไม่รู้จักดิฉันหรอกคะ แต่ดิฉันบังเอิญรู้จักคุณจากหนังสือรวมบทกวีเล่มหนึ่งของคุณ ที่ดิฉันได้มาจากร้านขายหนังสือเก่าแห่งหนึ่ง พร้อมกับเบอร์โทรศัพท์และที่อยู่ของคุณค่ะ- (หัวเราะ) แค่นี้เองหรือครับที่คุณรู้จักผม- ค่ะ แค่นี้เองค่ะ
ถนอม ไชยวงษ์แก้ว
คนที่ผ่านโลกและชีวิตมาอย่างโชกโชนถึงขั้นที่เรียกได้ว่า เป็นคนที่เข้าใจมนุษย์ พวกเขามักจะมีคำตอบที่เกี่ยวกับชีวิตอย่างง่าย ๆ สั้น ๆ แต่ลึกซึ้ง ชนิดที่เราฟังแล้ว...บางทีถึงกับสะอึก และต้องจดจำไปจนชั่วชีวิต เพราะมันเป็นคำตอบที่เต็มไปด้วยพลังทะลุทะลวงไปถึงก้นบึ้งของหัวใจวันหนึ่งนานมาแล้วผมขับมอเตอร์ไซค์ออกจากบ้านเข้าเมือง ไปส่งคุณแพรจารุ พูดคุยเรื่องงานกับอาจารย์ท่านหนึ่ง ซึ่งมีบ้านอยู่ในซอยที่ร่มรื่นด้วยแมกไม้หลังมหาวิทยาลัยเชียงใหม่ ขณะคุณแพรและอาจารย์เลี่ยงไปคุยกันอีกมุมหนึ่งในห้องรับแขก ผมก็นั่งดูหนังจาก ยูบีซี ที่ท่านอาจารย์เปิดค้างไว้ รู้สึกว่าจะเป็นหนังจากยุโรป เรื่องอะไร…
ถนอม ไชยวงษ์แก้ว
หลังจากที่ จรัล มโนเพ็ชร ศิลปินผู้ยิ่งใหญ่แห่งล้านนาได้จากไป เมื่อวันที่ 3 กันยายน 2544 ตราบจนกระทั่งถึงวันนี้เป็นเวลา 6 ปีเต็ม ๆ ผมคิดว่านอกจากบทเพลงที่เต็มไปด้วยชีวิตชีวามากมายหลายชุด ที่เขาทิ้งไว้เป็นมรดกทางศิลปวัฒนธรรมอันล้ำค่า ที่ทำให้เราคิดถึงถึงเขา ยามได้ยินบทเพลงของเขา ณ ที่แห่งใดแห่งหนึ่งแล้ว ยังมีสถานที่และผู้คนที่เคยเกี่ยวข้องผูกพันกับชีวิตของเขา บางสถานที่บางบุคคล ที่ทำให้เราคิดถึงเขา ยามได้ไปเยือนสถานที่แห่งนั้น และได้พบใครบางคนดังกล่าว เช่นร้านอาหาร สายหมอกกับดอกไม้ที่ตั้งอยู่ริมถนนเชียงใหม่ 700 ปี หน้าศาลากลางจังหวัดเชียงใหม่ มีใครต่อใครมากมายหลายคนบอกผมเป็นเสียงเดียวกันว่า…
ถนอม ไชยวงษ์แก้ว
ทำไมนะคนเราจึงมักมองเห็นแต่ความผิดพลาดของคนอื่นและชอบกล่าวคำประณามตัดสินลงโทษเขาราวกับว่าตัวเองไม่เคยทำความผิดบาปใด ๆครั้งหนึ่งเมื่อองค์พระคริสต์ทรงเสด็จประทับสอนฝูงชนอยู่ ณ มหาวิหารของกษัตริย์ซาโลมอนราชโอรสของกษัตริย์ดาวิด ผู้ที่มีความชอบเฉพาะพระเจ้าพวกธรรมาจารย์และพวกฟาริซายซึ่งต่อต้านคำสอนของพระองค์ด้วยความเชื่อที่ต่างกันว่า-พระเจ้าของเขาคือการแก้เเค้นตามคำสอนดั้งเดิมของโมเสสณ…
ถนอม ไชยวงษ์แก้ว
ผมมีความเชื่อว่าคนที่เป็นนักปฏิบัติธรรมตามหลักธรรมคำสอนทางพุทธศาสนาบ้านเรา ถ้าหากไม่หลงไปปฏิบัติผิดที่ผิดทาง ท่านคงจะรู้กันดีทุกคนนะครับ ว่าเป้าหมายสูงสุดในการปฏิบัติธรรม คือการปฏิบัติเพื่อลดละและปล่อยวาง ความยึดมั่นถือมั่นว่าสิ่งนั้นสิ่งนี้ เป็นตัวของเรา – เป็นของของเรา ซึ่งทางพุทธบ้านเราถือว่าเป็นต้นตอรากเหง้าของความทุกข์ทางใจทั้งหลายทั้งปวงส่วนจะเป็นทุกข์มากหรือน้อย ย่อมขึ้นอยู่กับใจของเรา ที่เข้าไปยึดเอาสิ่งนั้นสิ่งนี้เป็นตัวกำหนด พูดง่าย ๆ ก็คือ ถ้าเข้าไปยึดถือมากก็ย่อมเป็นทุกข์มาก ถ้าเข้าไปยึดถือน้อยก็เป็นทุกข์น้อยนั่นเองครับนี่เป็นเรื่องที่เป็นนามธรรมที่เข้าใจได้ยาก…