สายหมอกกับดอกไม้ ที่แห่งรักและคิดถึง จรัล มโนเพ็ชร

15 November, 2007 - 00:00 -- thanorm

picture

หลังจากที่ จรัล มโนเพ็ชร
ศิลปินผู้ยิ่งใหญ่แห่งล้านนาได้จากไป เมื่อวันที่ 3 กันยายน 2544 ตราบจนกระทั่งถึงวันนี้เป็นเวลา 6 ปีเต็ม ๆ ผมคิดว่านอกจากบทเพลงที่เต็มไปด้วยชีวิตชีวามากมายหลายชุด ที่เขาทิ้งไว้เป็นมรดกทางศิลปวัฒนธรรมอันล้ำค่า ที่ทำให้เราคิดถึงถึงเขา ยามได้ยินบทเพลงของเขา ณ ที่แห่งใดแห่งหนึ่งแล้ว ยังมีสถานที่และผู้คนที่เคยเกี่ยวข้องผูกพันกับชีวิตของเขา บางสถานที่บางบุคคล ที่ทำให้เราคิดถึงเขา ยามได้ไปเยือนสถานที่แห่งนั้น และได้พบใครบางคนดังกล่าว เช่น

ร้านอาหาร สายหมอกกับดอกไม้
ที่ตั้งอยู่ริมถนนเชียงใหม่ 700 ปี หน้าศาลากลางจังหวัดเชียงใหม่ มีใครต่อใครมากมายหลายคนบอกผมเป็นเสียงเดียวกันว่า ยามได้มาเยือนสถานที่แห่งนี้แล้ว ทำให้คิดถึง คุณจรัล มโนเพ็ชร เหลือเกิน

ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องที่แปลก เพราะ สายหมอกกับดอกไม้ เป็นร้านอาหารที่คุณอันยา โพธิวัฒน์ คนรักของคุณจรัล ได้ร่วมมือร่วมใจกับคุณจรัลสร้างร้านนี้ขึ้นมาและเริ่มเปิดบริการอย่างเงียบ ๆ ตั้งแต่เดือนตุลาคม 2541 โดยมีเจตนาทำร้านที่มีลักษณะเป็นสวนอาหารขนาดย่อมนี้ เป็นที่ต้อนรับญาติสนิทมิตรสหาย

ต่อมา
เมื่อคุณจรัล มโนเพ็ชร ซึ่งมีแนวโน้มว่าจะโยกย้ายจากกรุงเทพฯกลับคืนมาอยู่บ้านเกิด ได้บินจากกรุงเทพฯมาเล่นดนตรีประจำร้านนี้อาทิตย์ละ 2-3 วัน ตั้งแต่เมื่อวันที่ 3 มิถุนายน 2543จนกระทั่งจากไปด้วยโรคปัจจุบัน ขณะกำลังเตรียมงานคอนเสิร์ต 25 ปี จรัล มโนเพ็ชร ที่บ้านดวงดอกไม้ ทุ่งหลวง จังหวัดลำพูน เมื่อวันที่ 3 กันยายน 2544

ร้านสายหมอกกับดอกไม้ จึงกลายเป็นสถานที่และผู้คนที่มีความสำคัญทางประวัติศาสตร์หน้าหนึ่งของศิลปินผู้ยิ่งใหญ่จากล้านนาที่จากไป นับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา

แน่ล่ะ หลังจากวันที่คุณจรัลจากไป ถึงแม้ว่าผู้คนจะค่อย ๆบางตาลง แต่คนที่รักและคิดถึงคุณจรัล ก็ยังคงมาเยี่ยมเยือนร้านนี้กันอยู่เสมอ ซึ่งก็ตรงกับใจของคุณอันยาเจ้าของร้าน ที่ไม่อยากเหน็ดเหนื่อยกับการรับแขกมากเกินไป เหมือนสมัยที่คุณจรัลยังมีชีวิตอยู่และมาเล่นดนตรีประจำที่ร้านนี้

วันนี้ถ้าคุณย่างก้าวเข้าไปในบริเวณร้านสายหมอกกับดอกไม้ สิ่งแรกที่จะสะดุดตาคุณก็คือรูปปั้นครึ่งตัวของ คุณจรัล ฝีมือของคุณหงส์จร เสน่ห์งามเมือง ที่ตั้งอยู่บนแท่นสูงประมาณเมตรครึ่ง ใกล้ ๆ กับประตูทางเข้าร้านทางด้านขวามือ

และเมื่อเดินเข้าไปในร้านที่คุณจรัลออกแบบเป็นอาคารไม้หลังคาหน้าจั่วเชิงซ้อนแบบล้านนาประยุกต์ คุณก็จะพบภาพถ่ายของคุณจรัลในอิริยาบถต่าง ๆ ที่คุณอันยา ใส่กรอบแล้วนำมาติดไว้อย่างสวยงามตามซอกมุมต่าง ๆ ภายในร้าน เช่นเดียวกับเวทีที่คุณจรัลเคยมานั่งเล่นกีตาร์และร้องเพลง ก็ถูกจัดวางเอาไว้ในที่เดิมรวมทั้งข้าวของกระจุกกระจิกส่วนตัวและเทปเพลงของคุณจรัลในตู้โชว์ และหนังสือสองเล่มที่คุณอันยา เขียนถึงคุณจรัลเอาไว้อย่างงดงาม นั่นคือ

รักและคิดถึง จรัล มโนเพ็ชร
และ
ตามรอยฝัน จรัล มโนเพ็ชร

จึงมิใช่เรื่องที่แปลก
ที่ร้านอาหารสายหมอกกับดอกไม้ จะเป็นสถานที่ที่ใครต่อใครหลายคนได้เข้ามาเยือนแล้ว จะพากันคิดถึง จรัล มโนเพ็ชร ศิลปินทระนงผู้ยิ่งใหญ่แห่งล้านนา โดยเฉพาะตัวผม ที่ได้ร่วมเล่นบนเวทีเล็ก ๆ ที่น่ารักและอบอุ่นร่วมกับคุณจรัล ตั้งแต่วันแรกจนถึงวันสุดท้ายที่สายหมอกกับดอกไม้

ร้านสายหมอกกับดอกไม้ จึงเป็นสถานที่แห่งความคิดถึง จรัล มโนเพ็ชร ที่ดีที่สุดแห่งหนึ่ง เพราะมันคือสถานที่แห่งความรักของเขา

และอันยา โพธิวัฒน์ เธอผู้รู้จักตัวตนของเขาอย่างลึกซึ้ง ได้เขียนบทกวีบทหนึ่งไว้อาลัย แด่การจากไปของเขาเอาไว้ว่า

ดอกไม้ดอกเดียวของฉัน
ดอกไม้ดอกเดียวของฉันเป็นนักกีตาร์
เป็นนักร้องแสนดี
เป็นนักแต่งเพลงแสนวิเศษ
คุณรู้ โลกก็รู้และตระหนัก
เขาเป็นนักกีตาร์ที่มีวิถีใช้นิ้วเป็นของตนเอง
สัมผัสเส้นสายบนเครื่องดนตรีที่ลี้ลับต่อการเรียนรู้
มันเป็นศาสตร์ชนิดหนึ่ง
ที่มีผู้เล่นเท่านั้นจะตระหนักได้ว่าจะนำทางไปสู่ทิศทางใด
ในโลกลี้ลับที่เปี่ยมมนต์ขลังจากเสียงเพียงประการเดียว
นี่คือสิ่งที่ฉันเรียก...ศิลปะ
และเมื่อใครสักคนดุ่มเดินไปในวิถีที่ลี้ลับ
ซึ่งรังสรรค์ขึ้นจากตัวตนของเขาเอง
นั่นคือ ศิลปิน

ดอกไม้ของฉันอยู่กับฉันมาเนิ่นนานหลายปี
นำกลิ่นหอมแสนหวานจากเสียงกังวานของกีตาร์
มาสู่ฉัน ทั้งกลางวัน กลางคืน
ตลอดฤดูร้อน ฤดูฝน ฤดูหนาว
ฉันคงไม่อาจมอบตำแหน่งใดในโลกนี้ให้เขาได้
นอกจาก...ศิลปินที่รักสุดหัวใจ

แด่ดอกไม้
เมื่อเสียงนุ่มแผ่วจากดนตรีของเจ้าจางจากไป
กังวานยังสะท้านอยู่ในความรู้สึก
กลิ่นหอมของกุหลาบเหลืองแสนหวานที่โรยรา
ยังอ้อยอิ่งอยู่ในอารมณ์ที่เร่งเร้า
ดอกไม้เจ้าเอย...
เจ้าเป็นดอกไม้ดอกเดียวของฉัน
เมื่อกลีบของเจ้าร่วงหล่นทับถมลงบนดิน
บนฟูกของความตาย
เมื่อเธอจากไป ความรักจะปิดเปลือกตาลง
และหลับสนิทอยู่ในนิทรา
เช่นเดียวกับร่างไร้ชีวิต
ซึ่งนิ่งสนิทอยู่ตรงหน้าฉัน
ในห้วงนิทราของความตาย
เธอยังคงงดงามเช่นเดียวกับเด็กน้อยที่น่ารัก
ด้วยน้ำตาและความเงียบ ฉันกล่าวอำลาเธอ.

***อันยา โพธิวัฒน์ เขียนไว้ในหนังสือ แก้วก๊อล้านนา

 

13 พฤศจิกายน 2550
กระท่อมทุ่งเสี้ยว เชียงใหม่

ความเห็น

Submitted by กวีที่ตายแล้ว on

ทำนองที่ได้ยินนั้นหวานนัก
แต่ที่มิยินสิ จักหวานกว่า

Heard melodies are sweet but those unheard are sweeter.

แด่ จรัล มโนเพ็ชร ด้วยบทกวีของ จอห์น คีตส์

Submitted by อรุโณทัย on

อรุโณทัยฝากข่าว
เชิญเบียดกายเบียดใจร่วมห่มลมหนาว
เสวนาเปิดใจนักเขียน-กวี
คุณหญิงจำนงค์ศรี หาญเจนลักษณ์
กับผลงานใหม่หมาด”เข็นครกลงภูเขา”
ให้เกียรติร่วมเปิดใจโดย’รงค์ วงษ์สวรรค์ ศิลปินแห่งชาติ
ดำเนินรายการโดยนักเขียนสำนวนร้อนนนนนนน คำ ผกา
ดนตรี-อาหาร-เครื่องดื่มจากรังนักเขียน-ศิลปินน้อยใหญ่ไม่มีใดเหมือน
ย่ำค่ำ 17.30 น. อาทิตย์ที่18พ.ย.
ร้านเล่า ถนนนิมมานฯ เชียงใหม่
สอบถามเพิ่มเติม 081-7164007, 081-8475805

Submitted by แพรจารุ on

แจ้งเปลี่ยนค่ะงานคุณหญิงจำนงศรี หาญเจนลักษณ์ ย้ายจากร้านเล่า ลานลั่นทม หอศิลป์ ม.ช.

Submitted by กวีที่ตายแล้ว on

อ้ายหนอม ขอแจ้งชื่อสกุลผิดไปหน่อย
หงษ์จร เสน่ห์งามเจริญ พ่ะย่ะค่ะ
บ่ใจ่งามเมืองเน้อ

Submitted by คนรักจรัล on

อ่านบทความนี้แล้วคิดถึง คุณจรัล ดอกไม้ดอกเดียวของฉัน ที่คุณอันยาเขียนเศร้ามากและงามมาก

Submitted by ถนอม ไชยวงษ์แก้ว on

ขออภัยคุณหงษ์จรด้วยครับ ขอบคุณ คุณกวีที่ตายแล้ว ที่เข้ามาทักท้วง ขอบคุณครับ ที่ถูกตามที่คุณเขียนมา คือเสน่ห์งามเจริญ

คุณอันยาครับ
"คุณรักจรัล" ฝากมาบอกว่า บทที่คุณเขียนถึงคุณจรัลเศร้าและงดงามมาก

เมื่อวานผมไปงานพบปะกับกองบรรณาธิการประชาไท ที่สายหมอกกับดอกไม้ พบว่าร้านมีชีวิตชีวาขึ้นเยอะ เพราะคราวนี้คุณอันยา ซึ่งเก่งในเรื่องงานศิลปะ ตกแต่งจัดวาง มาบริหารจัดการเองทุกอย่าง

แอมแวะมาเยี่ยมอ้ายหนอมเจ้า

ยามสายหมอกซบดอกไม้ให้คิดถึง
หวนรำพึงถึงกลิ่นไอไพรพฤกษา
ลำนำรักฝากคำภักดิ์สู่แก้วตา
คอยเวลา สายหมอกกับดอกไม้ ได้พบกัน

แวะมาเยี่ยมแล้วก็ชะแว๊บ

Submitted by หมี่เกี๊ยว on

หลายวันก่อนเดินๆอยู่ท่ามกลางความร้อน แดดแผดเผา แล้วสายตาพลันเหลือบไปเห็นสาวนางหนึ่งมีเส้นผมที่งามสลวยและที่สำคัญยาวมากๆๆๆๆๆๆ ซะจนไม่คิดว่าจะมีใครไว้ผมได้ยาวขนาดนั้น พอเห็นปั้ป ได้ยินเสียงเพลง ".........สยายผมลงเช็ดบาทบาทา......."ขึ้นมาทันทีแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยเลย เลยต้องรีบกลับบ้านไปหาเพลงคุณจรัลมาฟัง หนูเอาเพลงคุณจรัลทุกชุดมาเมืองนอกด้วยนะคะ แก้อาการคิดถึงบ้าน มีเพลงเดียวที่ไม่อยากฟัง คือ ของกิ๋นบ้านเฮา อั้นคือว่า ฟังแล้วมันใจ๋บ่ดีน่ะ มันอยากกินทุกอย่างในเพลงหมดเลย ที่นี่ก็หากินลำบาก ทำเองก็ไม่เป็น อุปกรณ์ก็ไม่ครบ ก็เลยไม่ฟังชั่วคราว อิอิ

Submitted by อ้ายแสงดาวฯ on

" ฯลฯ เมือ่เธอจากไป ความรักจะปิดเปลือกตาลง

และหลับสนิทอยู่ในนิทรา

เช่นเดียวกับร่างไร้ชีวิต

ซึ่งนิ่งสนิทอยู่ตรงหน้าฉัน

ในห้วงนิทราของความตาย

เธอยังคงงดงามเช่นเดียวกับเด็กน้อย ที่น่ารัก

ด้วยน้ำตาและความเงียบ ฉัน กล่างอำลาเธอ "

อ้ายหนอม อ่านแล้ว น้ำตาซึม เน้อ อ้ายจรัลฯ ยังคงดำรงอยู่ในดวงใจหมู่เฮาและโลกเป็นนิรันดร์ ...

ไอ่หนู หมี่เกี๊ยวบอกว่า "ฟังแล้วมันใจ๋บ่ดี มันอยากกินทุกอย่างในเพลงหมดเลย ที่นี่ก็หากินลำบากทำเองก็ไม่เป็น ฯลฯ ก็เลนไม่ฟังชั่วคราว อิ อิ "

บ่เป๋นหยัง ปิ๊กบานก้อยมาโซ๊ยกั๋น ของกิ๋นบ้านเฮา ลำ แต้ๆ เน้อ ต๋อนเป๋นละอ่อนต่อนแต่น แม่ทำอาหารแบบนี้ฮื้อกิ๋น ลำขนาด แต่มาบัดนี้ ของกิ๋นบ้านเฮา ใส่ผงชูรสขนาด บ่าลำเลย .... เอางี้ วันหลัง เฮานัด แป๋งของกิ๋นบ้านเฮาตวยกั๋นดีก่ว

Submitted by ถนอม ไชยวงษ์แก้ว on

สีน้ำน้อย
ขอบคุณน้องแอมที่แวะมาเยี่ยม

หมี่เกี๊ยว
น่าเห็นใจครับ ความเคยชินในการกินนี่เป็นเรื่องใหญ่ อย่างไร ๆ ก็อดทนจนถึงเวลาจะได้กลับ้านนะครับ รู้ไหม...ถ้าคุณอดทนเรื่องนี้ได้ ต่อไป...จะไม่มีอะไรเลยในชีวิตที่คุณจะทนไม่ได้ (ฮา)
นี่แหละคือด้านดีของมัน

อ้ายแสงดาว
ไม่ได้ไปบ้านดินอ้ายแสงดาวมานาน หน้าหนาวบรรยากาศคงจะโมแมนติกมากนะครับ หวังว่าคงสบายดี

Submitted by แม่เมียว on

มาเยี่ยม เมียว เมียว ที่เจียงฮาย ผ่องเน้อ

Submitted by เดี่ยว รอนแรม on

กลางปี 2009-ปลายปี ผ่านมาร้านสายหมอกกับดอกไม้ทีไร เห็นร้านปิดทุกที เมื่อไรจะเปิดครับ รักจรัลมาก... (ศิษย์อิสาน)