งานเปิดตัวหนังสือ ผมเกิดก่อนสงครามโลกครั้งที่ 2 ของ ทันตแพทย์สม อิศรภักดี

 จวนจะ 5 โมงเย็น

ผมจึงเดินทางไปถึงบ้านเลขที่ 150 ซอย 7 ตำบลโป่งแยงใน อ.แม่ริม จ.เชียงใหม่ ซึ่งเป็นสถานที่จัดงานเปิดตัวหนังสือ “ผมเกิดก่อนสงครามโลกครั้งที่ 2” ของ ทันตแพทย์สม อิศรภักดี และเป็นบ้านของผู้เขียนเอง โดย Honda Dream สีดำ 125 คลาดเคลื่อนจากเวลาที่ตัวเองกำหนดเอาไว้ 2 ชั่วโมงกว่าๆ เพราะเสียเวลาไปปะยางรถที่รั่วระหว่างทาง ถึงขั้นต้องถอดวงล้อรถออกมาเปลี่ยนยางในทั้งเส้น เพราะยางโดนหนามทิ่มจนแฟบแล้ว ผมยังจำต้องขับรถบดถนนไปหาอู่ซ่อมรถที่อยู่ไกล ทำให้ยางในรถฉีกขาดจนปะไม่ได้ บวกกับเสียเวลาขับรถหลงทางเลยที่หมายขึ้นเขาไปอีกเกือบสองกิโลเมตร
 
เมื่อจับทางถูก เข้าไปในซอยที่มีรถยนต์จอดติดกันอยู่หน้ารั้วบ้านอยู่ 3-4 คัน ทันทีที่เห็นป้ายที่ประตูรั้วเขียนว่า “บ้านผ่อดอยใน”  ผมก็เริ่มรู้สึกผ่อนคลาย ค่อยๆขับมอเตอร์ไซค์ผ่านประตูรั้วเข้าไปในบริเวณบ้านไม้ขนาดค่อนข้างใหญ่บนเนินเขา ที่ตั้งโดดเด่นอยู่ภายใต้ร่มเงาของแมกไม้ที่แวดล้อมโอบอ้อม โดยมีบริเวณด้านหลังของบ้านเป็นพื้นที่โล่งอันกว้างขวางลาดลุ่มลงไปจรดแนวรั้วกอไผ่ที่ติดกับลำห้วยสายเล็กๆเบื้องล่าง ผมพบว่า แขกส่วนใหญ่ทยอยกลับกันแล้ว พบ คุณซึ้ง ซมซาน จากชมรมนักกลอนเชียงใหม่ - ลำพูน ที่โต๊ะในซุ้มหน้าบ้าน กำลังจะเดินทางกลับกับเพื่อนอีกสองคน พอเห็นผมโผล่หน้าเข้าไป ผมยังไม่ทันจอดมอเตอร์ไซค์สนิท เขาต่อว่าผมทันที ทำไมพี่มาล่าช้าจังเลย ผมก็รีบอธิบายถึงสาเหตุให้เขาฟัง
 
 และแทบไม่ทันได้ตั้งตัว คุณติ๋ม พรรณนา ชุ่มบัวทอง เลขานุการฯ ของ คุณสม อิศรภักดี ซึ่งเป็นผู้กำกับงานนี้ในชุดกระโปรงยาวสีดำสวยสะคราญ และ โดม วุฒิชัย เจ้าของสำนักพิมพ์เพิงพเยีย ผู้จัดพิมพ์หนังสือเล่มนี้ ก็พากันกุลีกุจอออกมาต้อนรับผม โดมช่วยหิ้วกีตาร์ (ที่ผมกะว่าเสร็จจากงานนี้แล้ว ขากลับ จะแวะไปเล่นที่ร้านเหล้าเล็กๆของเพื่อนนักดนตรีในช่วงดึกที่สันป่าตอง ก่อนเข้าบ้าน ) และฉุดผมเข้าไปทางปีกซ้ายของบ้าน แล้วอ้อมไปที่ระเบียงหลังบ้านอันกว้างขวาง ซึ่งเป็นที่จัดงานพิธีและงานเลี้ยง หลังจากทักทายคนรู้จักกันที่มางานนี้ และยังไม่กลับกัน ซึ่งกำลังคุยกันอย่างออกรส และบอกเล่าสาเหตุความล่าช้าอีกครั้งหนึ่ง ซึ่งก็ได้รับการให้อภัยจากทุกๆท่าน (ฮา)
 
ผมก็เริ่มดื่มเบียร์ที่มีให้เลือกอยู่สองยี่ห้อ คือ สิงห์กับลีโอ ผมเลือกเอาลีโอ เพราะอ่อนกว่าสิงห์ โดยตั้งสติอย่างแน่วแน่ บอกแก่ตัวเองในใจว่า จะต้องไม่ปล่อยให้ตัวเองเมาและอยู่ไม่เกินสองทุ่ม เพราะจะต้องขับมอเตอร์ไซค์ขึ้นเขาลงเขาคนเดียวจนถึงสามแยกแม่ริมประมาณ 20 กว่ากิโลเมตร จากสามแยกแม่ริม ผ่านอำเภอแม่ริม ผ่านอำเภอเมือง ผ่านอำเภอหางดง จนถึงอำเภอสันป่าตอง อีกประมาณ 50 กิโลเมตร
 
คนที่ยังยืนหยัดอยู่ในงาน มี
อันยา โพธิวัฒน์ อดีตคู่ชีวิตของคุณจรัล มโนเพ็ชร จากบ้านดวงดอกไม้ จังหวัดลำพูน ผู้เขียน รักและคิดถึง จรัล มโนเพ็ชร, ตามรอยฝัน จรัล มโนเพ็ชร, ภารกิจปิดฝังมิดะ, ฯลฯ ควงคู่มากับคุณวิ หรือสหายหมอก อดีตคนเดือนตุลาฯ จากบ้านไผ่หิน ต.สุเทพ อ.เมืองเชียงใหม่
 เปีย วรรณา นักเขียนฟรีแลนด์ ที่มักจะมีสารคดีการท่องเที่ยวต่างประเทศลงในสกุลไทยบ่อยๆ มากับลูกสาวช่างพูดช่างเจรจา จาก อ.ดอยสะเก็ด เชียงใหม่
 ขจรฤทธิ์ รักษา นักเขียนรางวัลศิลปาธร เจ้าของสำนักพิมพ์บ้านหนังสือ และบก.ผู้สถาปนานิตยสารไรเตอร์ มากับคู่ สุดาพร รักษา คู่ชีวิต มาจากนนทบุรี
กล้วย คู่ชีวิตที่น่ารักและใจดี ของ โดม วุฒิชัย มาจากนนทบุรี พร้อมกับโดม
อนุสรณ์ ติปยานนท์ นักเขียนผู้มีกริยาอ่อนน้อมถ่อมตน คอลัมน์นิสต์จากมติชนสุดสัปดาห์ ที่กำลังมาแรงเพราะผลงานเขียนเคยเฉียดรางวัลซีไรท์มาแล้ว และเขาเป็นผู้ที่ทำให้ผมรู้จัก เรียวโนซุเกะ ผู้เขียน ราโชมอน และ ในป่าละเมาะ มากกว่าที่เคยรู้จัก จากงานรวมเรื่องสั้นและประวัติของ เรียวโนซุเกะ ที่เขาออกมาแปลอย่างประณีต มากับหญิงสาวท่าทางสงบนิ่ง คาดว่าเขาน่าจะมาจากบ้านพักละแวกหลัง มช. เพราะมีคนมากระซิบบอกผมว่า คุณอนุสรณ์มาเป็นอาจารย์สอนพิเศษวรรณกรรมอยู่ที่ มช.
เสี้ยวจันทร์ แรมไพร กวีมาดเซอร์ ผู้พิมพ์หนังสือคว้าซีไรท์มาหลายเล่ม มากับเพื่อนคนหรือสองคน ตอนนี้ไม่แน่ใจว่าเสี้ยวอยู่มุมไหนของโลก
น้องผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ผมคุ้นหน้าคุ้นตาตอนที่ผมเล่นดนตรีประจำอยู่ในเมือง ซึ่งรู้จักผมดี แต่ผมจำชื่อน้องไม่ได้ (โธ่เอ๋ย... พี่ต้องขออภัยน้องที่น่ารักด้วยครับ ตอนนั้นพี่มีแต่เรื่องต้องดื่ม...มากไปหน่อย จึงละเลยรายละเอียดเกี่ยวกับผู้คนและสังคม พอถูกท้าวความหลังก็เป็นอย่างนี้แหละครับท่าน) มากับสามีชาวอังกฤษท่าทางภูมิฐาน ที่มาอยู่เชียงใหม่ได้ถึง 19 ปี จนอู้กำเมืองได้เป็นว่าเล่น มาจาก บ้านแม่แรม อ.แม่ริม นี่แหละ
และมวลมิตรสหายชายหญิง ของคุณติ๋มอีกหลายท่านที่มาทั้งในฐานะแขกและมาช่วยคุณติ๋มรับรองแขกที่ผมเพิ่งพบปะในวันนี้
 
หลังคุยกันจิปาถะกันพักหนึ่ง รวมทั้งเรื่องการเมืองโดยไม่ทะเลาะกัน (ฮา) ขจรฤทธิ์ สุดาพร และกล้วย ก็ขอตัวไปเที่ยวกันในเมืองเชียงใหม่ ผมจึงขออนุญาตคุณติ๋มผู้กำกับงานเปิดคอนเปิดมินิคอนเสิร์ต ด้วยเครื่องดนตรีสองชิ้น กีตาร์กับเมาธ์ออแกน โดยมีสุภาพสตรีสวยโสภามิตรสหายของคุณติ๋มในชุดล้านนาประยุกต์สองคน และเปีย วรรณา ช่วยร้องเพลงด้วยอย่างแข็งขัน ตั้งแต่เพลง สาวเชียงใหม่ , ล่องแม่ปิง รางวัลแด่คนช่างฝัน, หนึ่งในร้อย, สายชล, วิมานดิน, ทรายกับทะเล, รักข้ามขอบฟ้า, ลืมแล้วหรือสัญญา ฯลฯ
 
บรรยากาศ จึงเปลี่ยนเป็นความรื่นรมย์กันถ้วนหน้า จนคุณสม อิศรภักดี ที่ผมเข้าใจว่าท่านคงพักผ่อนแล้ว คงจะได้ยินเสียงร้องเพลง เสียงกีตาร์ เม้าธ์ออแกน และเสียงร้องเพลงอันหวานใส เล็ดรอดเข้าไปในบ้าน (ฮา) จากสุภาพสตรีที่ช่วยกันขับร้องร่วมกับผม จนมิอาจทนมนตร์ของเสียงเพลงได้ ท่านจึงบอกผ่านคุณติ๋มจากห้องหับภายในบ้านมาบอกผมว่า ท่านจะออกมาร่วมมินิคอนเสิร์ตแบบ แกงโฮะ นี้ด้วย ซึ่งก็เป็นเรื่องที่สมใจผมที่จะได้พบปะตัวจริงของคุณสม ซึ่งจะขอเข้าไปพบท่านก็เกรงใจ เพราะคาดว่าท่านกำลังพักผ่อน  พอคุณติ๋มพาร่างขาวท้วมของคุณสมออกมาในชุดนอน ผมก็รีบยกมือทำความเคารพท่านโดยมี โดม วุฒิชัย เป็นคนแนะนำเกี่ยวกับตัวผม
 
ทันทีที่ท่านหย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตรงหน้าผม ซึ่งนั่งเฉียงๆอยู่บนม้ายาวติดกับราวระเบียง ขณะแสงแดดฤดูร้อนในหุบเขาสีคราม กำลังเริ่มอ่อนแสงลงสู่ยามเย็นอันหม่นมัว ผมเหลือบมองดูใบหน้าสี่เหลี่ยมของท่านพลางยิ้มๆถามท่านว่า คุณสมชอบเพลงอะไรบ้างครับ ถ้าผมเล่นได้ผมจะเล่นและร้องให้ฟัง ท่านบอกว่าอยากฟังเพลง สามหัวใจ และ น้ำตาแสงใต้ ผมเล่นได้และร้องได้ ก็เล่นให้ท่านฟัง โดยมีสุภาพสตรีอีกท่านหนึ่งที่แต่งตัวแบบสบายๆ ท่าทางเป็นคนเชื่อมั่นในตัวเองเกินร้อย โผล่เข้ามาช่วยร้องด้วยอย่างชัดถ้อยชัดคำและได้อารมณ์ ทำให้ผมเบาแรงไปเยอะ
 
ผมเล่นเพลงในยุคนี้ให้ท่านฟังอีกหลายเพลง เช่น สายทิพย์, นิราชนุช, ขวัญเรียม, สีนวล ฯลฯ และไล่ลึกลงไปจนถึงเพลงลาวดวงเดือน แล้วผมก็ไม่นึกแปลกใจที่ท่านออกมาร่วมด้วย เพราะท่านไม่เพียงจะรู้จักและซาบซึ้งเพลงเหล่านี้ แต่ท่านยังรู้จักที่มาของเพลงเหล่านี้บางเพลงอย่างลึกซึ้ง และบอกเล่าที่มาของเพลงให้ผมฟัง
 
จากนั้น เพื่อบรรยากาศเป็นกันเองแก่ชาวต่างประเทศ ที่อาจจะรู้สึกแปลกแยก ผมจึงถามน้องที่มีแฟนเป็นคนอังกฤษว่า  เขารู้จักเพลงของ The Beatles บ้างมั้ย น้องบอกว่ารู้จักและร้องได้ด้วย ผมจึงเล่น All my loving, Yesterday ที่คนฟังเพลงรู้จักกันทั้งโลกมาตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน ปรากฏว่าเขาได้ร้องอย่างสบายๆและมีความสุข เลยเถิดไปถึงเพลงสากลอื่นๆที่อยู่ในยุคใกล้เคียงกันอีกสองสามเพลง โดยมีเพื่อนคุณติ๋มที่โผล่มาทีหลังช่วยร้องอย่างแข็งขัน ร่วมกับใครต่อใครอีกหลายคนรอบๆตัวผม โดยเฉพาะเพลง Yesterday นี่ มันเป็นเพลงอมตะที่เข้าถึงอารมณ์เศร้าของคนจริงๆ ใครๆก็ชอบและร้องกันได้แทบทุกคน โดยเฉพาะท่อนแยกที่เป็นเสมือนไคลแม็กซ์ของเพลง ที่มีโน้ตขึ้นเสียงสูงและเน้นเสียงหนักว่า
 
Why she had to go I don’t know she wouldn’t say
I said something wrong now I long for yesterday
 
ใครๆก็ร้องกันได้ จำกันได้ ถ้าเคยได้ฟังเพลงนี้
 
จนได้เวลามืดค่ำ พอสมควรแก่เวลา ผมจึงขอปิดคอนเสิร์ตที่แทบทุกคนต่างมีส่วนช่วยกันร้องรำทำเพลงด้วยความรื่นรมย์ และลาบอกกลับด้วยเหตุผลที่จำเป็นต้องไปเล่นร้านของเพื่อนต่อ ขอบคุณ - คุณติ๋มและโดม ที่ช่วยแก้ไขปัญหาขัดข้องทางเทคนิคในการเดินทางกลับให้ โดยราบรื่นปลอดภัย.
........
........
 
หนังสือ “ผมเกิดหลังสงครามโลกครั้งที่ 2” ของคุณสม อิศรภักดี ซึ่งมีอายุ 90 ปี ในปีนี้ เป็นหนังสือที่คุณสมเขียนถึงประวัติของตัวเอง ตั้งแต่เรื่องครอบครัว การศึกษาตั้งแต่ระดับระดับประถมจนถึงอุดมศึกษา แล้วไปเรียนต่อต่างประเทศ และอาชีพทันตแพทย์จนกระทั่งเกษียณอายุ รวมทั้งการท่องเที่ยว และเรื่องราวต่างๆเกี่ยวกับผู้คนและสังคมในอดีตที่อยู่ในความทรงจำของท่าน โดยมีทัศนะส่วนตัวของท่านสอดแทรกแทบทุกบท เขียนเพียวๆแบบสบายๆ ไม่ขุดคุ้ยข้อมูลอะไรมายัดเยียดให้เราต้องปวดหัว มีอยู่ด้วยกันทั้งหมด 44 บท ขนาดพ็อคเก็ตบุ๊ก หนา 223 หน้า บทหนึ่งยาวประมาณ 3 - 4 หน้า มีสารบัญเรื่องดังนี้
 
บ้านคุณย่า / ลุงพัน / ครูม้วน / ครูเว่งกิ๊ต / ครูสุดา
 / ครูเฉลิม / หลายชีวิต (1) / หลายชีวิต 2 / น้ำท่วมปี 2485 / กองพันปัญญาชน
 / อาจารย์รองรัตน์ /  อาจารย์พิศวง ฟักทองคำ / จอมพล ป. / ฉลอง 150 ปี กรุงรัตนโกสินทร์
 / ทิดเขียว / ล้อต๊อก / วัดราชบพิตร / เชลล์ชวนชิม / ครูผัด
 / ครูเจือ ผล พระประแดง ลุงแนช / เมสัน / โอลิมปิก / พี่บัว (1) / พี่บัว (2) หมอใหญ่
 / กอล์ฟฟีเวอร์ / เกรย์ฮาวด์บัส / โลมารินด้า / กงสุลกิตติมศักดิ์ / โรงแรมยอดไม้
 / รถบ้านเคลื่อนที่ / แซมบ้า / แข่งแรลลี่ / อาจารย์ระพี สาคริก /  ผมอยู่โป่งแยง
 / ซุปเปอร์ม้า ( 1) / ซุปเปอร์ม้า (2) / เลาะยุโรป (1) / เลาะยุโรป (2)
/ ถกเขมร (1) ถกเขมร (2) / ถกเขมร (3) /เลาะการศึกษา.
และเราขอต้อนรับ คุณสม อิศรภักดี เข้ามาสู่โลกของคนเขียนหนังสือ ที่ค่อนข้างเงียบเหงาด้วยความยินดีครับ.
 
หมายเหตุ; หนังสือเล่มนี้ เป็นหนังสืออันดับสองของสำนักพิมพ์เพิงพเยีย หลังจากที่ โดม วุฒิชัย พิมพ์เล่มแรกจากรวมเรื่องสั้นคัดสรรของตนเองชื่อ สรรพรส เพื่อนำรายได้จากการจำหน่ายช่วยเหลือผู้ประสบอุทกภัยน้ำท่วมเมื่อปีที่แล้ว ถ้าท่านสนใจเล่มใดเล่มหนึ่งหรือทั้ง 2 เล่ม คงสามารถหาซื้อได้ตามตลาดหนังสือชั้นนำทั่วไป หรือจะติดต่อโดยตรงที่ โดม วุฒิชัย สำนักพิมพ์เพิงพเยีย 25 / 6 / 25 ซอยเจริญรัตน์ ถนนประชาราษฎร์ ต.ตลาดขวัญ อ.เมือง จ.นนทบุรี 11000 / โทร 02 526 6600 และ 081 846 0526
 
ผมเกิดหลังสงครามโลกครั้งที่ 2 ของคุณสม อิศรภักดี ราคา 140 บาท
สรรพรส ของ โดม วุฒิชัย ราคา 128 บาท
 
ภาพประกอบจากอัลบั้มในเฟชบุ๊ค ของ โดม วุฒิชัย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ภาพ 1 คุณสม อิศรภักดี
ภาพ 2 แขกที่มาร่วมงานตอนเช้า  
ภาพ 3 คุณสม อิศรภักดี กับ พิธีกร วันจุฬา ศรลัมพ์ นางสาวเชียงใหม่ปี 2547 ผจ.ฝ่ายขายบิสิเนสปาร์ค
ภาพ 4 โดม วุฒิชัย กับ สุภาพสตรีที่มาร่วมงาน
ภาพ 5 วันจุฬา ศรลัมพ์ กับ คุณติ๋ม พรรณา ชุ่มบัวทอง  
ภาพ 6 เปีย วรรณา กับ ขจรฤทธิ์รักษา
ภาพ 7 อันยา โพธิวัฒน์
ภาพ 8 ถนอม ไชยวงษ์แก้ว กับ คุณสม อิศรภักดี
ภาพ 9 สองสุภาพสตรีสวยโสภาในชุดล้านนาประยุกต์
ภาพ 10 คุณติ๋ม พรรณา กับ มวลมิตรสนิทสนม
 
12 - 16 มีนาคม 2555
กระท่อมทุ่งเสี้ยว เชียงใหม่
 
  
 

ความเห็น

Submitted by ถนอม ไชยวงษ์แก้ว on

ขออภัย คุณโดม วุฒิัชัย แจ้งมาว่าหนังสือทั้งสองเล่ม สรรพรส ในส่วนที่เขาตัดมาขายช่วยน้ำท่วมหมดแล้ว และ ผมเกิดหลังสงครามโลกครั้งที่ 2 นอกจากตัดไปให้ผู้เขีขนจำนวนหนึ่งที่นำไปแจกวันเปิดงาน หนังสือทั้งหมดได้มอบหมายใ้ห้สายส่งไปวางตลาดหมดแล้ว คงต้องหาื้กันตามร้านนะครับ

Submitted by พ่วง ครับ on

สวัสดีครับอ้ายหนอม

แวะมาทักทายครับหลังจากไม่ได้เจอกันนาน

และได้รู้ว่าอ้ายหนอมยังจิบเบียร์อยู่

.......

Submitted by ถนอม ไชยวงษ์แก้ว on

พ่วง ขอบคุณคร้าบ ที่น้องๆแวะมาทักทาย พักนี้พี่คงเขียนอะไรหนักไป พื่ๆน้องๆและแฟนคลับก็เลยหายไป (ฮา) เช่นอ้ายแสงดาว ก็หายไปจากประชาไทเสียแล้ว นี่แลหนอ...ที่เขาเรียกกันว่า ทุกสิ่งล้วนแต่เป็น อนิจจัง จริงๆ หวังว่าคงสบายดี วันดีคืนงามคงมีโอกาสได้พบปะพูดคุยกันแบบสบายๆ สวัสดี

Submitted by น้ำลัด on

ผมบ่ได้หายไปไหนเน่อ
ยังแวะมาผ่อมาอ่านอยู่เรื่อยๆ

คนเฮามันก่อต้องเซาำะว่าหากิ๋น
ก่อเลยมีเวลาพ่อง บ่มีเวลาพ่อง

ผมบ่รวยเหมือนอ้ายพ่วงเปิ้น
ไปตางใดก่อหัน "รถพ่วง"
อ้ายพ่วงเปิ้นจะใดมีรถนักปะล้ำปะเหลือ

บ่เดี่ยวผมบ่ค่อยได้จิบเบียร์
เบียร์รุ่นใหม่มันบ่ค่อยเหมือนเก่า
เบียร์สมัยก่อนฟองมันอยู่ได้เมิน
เบียร์บ่เดี่ยวฟองมันยุบโวยปอต่านฟองโค้ก

Submitted by ถนอม ไชยวงษ์แก้ว on

น้ำลัด ดีจังที่คุณแวะมาแวะมา จริงของคุณคนเราต้ิองทำมาหากิน คิดถึงเรื่องนี้ทีไรผมต้องคิดถึง คาร์ลมาร์กซ์ เขาพูดความจริงเื่รื่องนี้เอาไ้ว้ดีเหลือเกิน ประมาณว่า มนุษย์ต้องมีกินมีดื่ม มีเสืื้อผ้า ที่อยู่อาศัยก่อน ฯลฯ คนเราจึงจะคิดและสนใจเรื่องอื่นๆได้ สวัสดี

Submitted by น้ำลัด on

ผมไม่เคยอ่านผลงานของ คาร์ลมาร์กซ์ เลยครับ แต่เขาก็คงเป็นผู้ที่เข้าใจความต้องการของมนุษย์อย่างดี
และนำเสนอแนวทางการจัดการในทัศนะของเขา เกี่ยวกับความต้องการของมนุษย์ให้เป็นระบบระเบียบ
จนมีผู้พยายามใช้แนวทางของเขาในมากมายหลายประเทศ แต่แนวทางของเขาคงมีจุดบกพร่องอะไรไป
หรือมีจุดด้อยบางประการ หรือผู้นำไปใช้ ไม่ได้ใช้ให้ถูกต้องตามหลักการ หรือจะด้วยเหตุผลใดก็แล้วแต่
แนวทางของ คาร์ลมาร์กซ์ เสื่อมความนิยมลงในเวลาที่รวดเร็วอย่างน่าใจหาย

ผมเข้าใจว่าสังคมนิยมเน้นความเสมอภาคในการเข้าถึงและใช้ทรัพยากร
แต่ทุนนิยมนั้นเน้นความเสมอภาคในการแข่งขันแก่งแย่งชิงทรัพยากร
ธรรมชาติของคนเราอาจจะชอบการแก่งแย่งแข่งขันกัน
มากกว่าที่จะอยู่คอยรับส่วนแบ่ง ทำไปเรื่อยๆ ได้ก็ชั่งไม่ได้ก็ชั่ง
ทำมากก็ได้เท่านั้น ทำน้อยก็ได้เท่านั้น เรียกว่าขาดแรงจูงใจ
ระบบทุนนิยมจึงดูจะได้รับความนิยมมากกว่าเห็นๆ

และผมก็เข้าใจว่าประเทศที่พัฒนาแล้ว ถึงแม้เราจะดูผิวเผินว่าเขาเป็นทุนนิยมกัน
แต่แท้จริงแล้วพวกเขามีลักษณะกึ่งสังคมนิยมกึ่งทุนนิยมกันทั้งนั้น
แต่ระบบสังคมนิยมที่แฝงตัวอยู่ในระบบทุนนิยมนั้นอาจถูกเรียกว่า "รัฐสวัสดิการ"
มาตรการทางภาษี ที่มีการเก็บภาษีรายได้กันสูงลิ่วนั้นก็เพื่อเหตุผลดังกล่าว
และภาษีของพวกเขา ผมเข้าใจว่าเป็นอัตราก้าวหน้า ที่เก็บภาษีอย่างหนักหน่วงจากคนรวย
เพื่อจะนำไปช่วยคนจนเพื่อลดช่องว่างทางเศรษฐกิจ ไม่ให้เหลื่อมล้ำมากจนเกินไป จนอาจก่อปัญหาสังคม

ใช่แล้วครับ ตราบใดที่ยังต้องคิดต้องหาปัจจัยสี่
คนเราก็ยังไม่มีทางจะคิดการอื่นนอกเหนือจากสิ่งพื้นฐานที่ต้องการ

รัฐที่ดีจำเป็นต้องจัดการความต้องการพื้นฐานของประชาชนก่อน
ไม่ใช่ปล่อยให้ประชาชนดิ้นรนกันเอง แค่ทำเป็นตัวอย่างให้ดูมันไม่พอหรอก
การสนับสนุนปัจจัยพื้นฐานเพื่อบรรลุเป้าหมายจึงจำเป็นต้องมี จำเป็นต้องทำ
ในบ้านเราพอมีคนริเริ่มจัดการให้ถูกทางแล้ว กลับถูกคนบางส่วนต่อต้าน ตอแหลว่าไม่ดีอย่างโน้นอย่างนี้
มันเป็นบ้าอะไรกันนักกันหนา อันนี้ผมก็งุนงงไม่ค่อยจะเข้าใจ
(ถึงพอจะเข้าใจอยู่บ้าง ก็ต้องบอกว่าไม่เข้าใจ เพราะอาจมีบางคนไม่ต้องการให้เข้าใจ)

พล่ามมาตั้งเยอะ...มันเกี่ยวอะไรกันกับงานเปิดตัวหนังสือนะเนี่ย

Submitted by ถนอม ไชยวงษ์แก้ว on

น้ำลัด ตอบสั้นๆ ผมรู้จักคาร์ลมาร์กซ์และงานของเขา เท่าที่มีคนแปลให้อ่าน และตอนนี้อีกหลายแง่มุมจากกูเกิ้ลในโลกอินเตอร์เน็ต และขณะนี้กลุ่มประกายไฟก็นำมาช่วยกันวิเคราะห็วิจารณ์ในเว็บประชาไท ผมเชื่อหลายสิ่งที่มาร๋กซ์ค้นพบจากสังคมจริงๆ เช่นการผูกขาดขูดรีดเอามูลค่าส่วนเกินจากระบบทุน เชื่อในทฤษฎีพัฒนาการของสังคมมนุษย์
ที่เขาลำดับว่ามนุษย์ต้องหมดปัญหาในเรื่องปัจจัย 4 ก่อน เขาจึงจะสนในเรื่องการเมือง ศาสนา วิชาการ ศิลปะ วัฒนธรรม ว่ากันว่าความจริงที่เขาค้นพบนี้มีคนพยายามปกปิดกัน

ส่วนการทำนายอนาคตสังคมที่ว่าจะเปลี่ยนจากทุนนิยมเป็นสังคมนิยม และจากสังคมนิยมไปเป็นสังคมแบบคอมมูนหรือยูโทเปียอะไรนั่น ผมมองไม่เห็น และอย่างที่รู้ๆกันจากประวัติศาสตร์โลกในประเทศที่พยายามเป็นสังคมนิยม แล้วก็ได้เผด็จการตัวใหม่ที่เหี้ยมโหดสุดๆขึ้นมา และถอยกลับมาสะดุดกันที่ทุนนิยม หรือทุนนิยมผสมกับสังคมนิยมอย่างที่คุณว่า

ยิ่งบ้านเมืองเราในยุคปัจจุบัน อย่างที่รู้ๆกัน คนระดับนายทุนทั้งนั้นแหละจึงจะมีสิทธิ์เขาไปเล่นการเมือง เข้าไปนั่งในรัฐสภา เพราะต้องใช้เงินมากเหลือเกิน และเราปฏิเสธไม่ได้ ซึ่งเรื่องนี้อ้ายแสงดาวไม่ยอมรับ แต่ก็ชี้ทางเลือกที่ดีกว่านี้ให้ใครไม่ได้ เพราะทางเลือกที่จะเอารัฐบาลจากการแต่งตั้ง เช่น พันธมิตรและกลุ่มอำนาจเก่าต้องการ เพราะเลือกตั้งทีไรก็แพ้ทักษิณทุกที ส่วนตัวผม ยอมรับความจริง ได้ประชาธิปไตยแบบทุนนิยม ยังดีกว่าถอยหลังเข้าคลองไปเป็นรัฐเผด็จการโดยทหาร

และผมเชื่อว่าทุนนิยมสมัยใหม่ไม่ว่าจะโลภหรือถูกประนามอย่างไร เขาก็ยังถูกควบคุมด้วยระบบที่เราวิพากษ์วิจารณ์ได้ จับผิดได้ และเขาก็คงเฉลียวฉลาดพอที่จะไม่ทอดทิ้งคนชั้นล่างที่เป็นคนส่วนใหญ่ของสังคม และยอมรับฟังเสียงของคนชั้นล่าง แต่ก็แปลกที่คุณธีรยุทธ บุญมี ยังมองว่า คนเสื้อแดงเป็นคนที่ยังไม่มีคุณภาพเพียงพอสำหรับระบอบประชาธิปไตย เป็นคนด้อยการศึกษา เป็นคนโง่ และเป็นคะแนนเสียงที่ซื้อได้ สงสัยว่าคุณธีรยุทธคงอยากให้คนทั้งประเทศเป็นดร.กันหมดทุกคนเสียก่อนนั่นแหละ ท่านจึงจะยอมรับเสียงส่วนใหญ่ของประชาชน สวัสดีครับ