ดวงอาทิตย์
คล้อยต่ำใกล้ลับขอบดอย บอกการอำลาท้องฟ้าไปทุกขณะ ช่างเหมือนข้าราชการเกษียณ ที่ต้องอำลาชีวิตราชการในวันนี้ ทุกอย่างมีเริ่มและสิ้นสุด ผู้คนเริ่มทยอยเข้าร้าน “เงาจันทร์” ทุกคนนั่งประจำที่ เครื่องดื่มถูกลำเลียงบริการ ข้าราชการเกษียณนั่งเรียงกันครบ 12 คน อีกด้านหนึ่งของโต๊ะ ผู้บริหารนั่งกระจายไป หัวหน้าการนั่งประจำหัวโต๊ะ ท่าทางผึ่งผายแย้มยิ้มสำรวม นักร้องครูชายหญิงที่เสียงเพราะพริ้งที่สุด สับเปลี่ยนกันเกริ่นกล่อมบรรยากาศ เสียงหัวเราะหยอกเย้า เสียงชนแก้วเริ่มคึกคัก
ชิดชัย
ผู้อำนวยการโรงเรียนหนุ่ม จอดรถจักรยานยนต์ไว้หน้าร้าน โดยหันหน้าขึ้นในตำแหน่งทิศเหนือ ซึ่งบ้านของตนตั้งอยู่ วางแผนว่า วันนี้จะกินเหล้าให้หนำใจ ฉลองให้ผู้บริหารโรงเรียนรุ่นพี่ที่เคารพนับถือกัน
ชิดชัยไม่ค่อยได้กินเหล้าบ่อย นานๆ มีงานสำคัญจะกินสักครั้ง หากเมาได้ที่แล้ว มักคิดอะไรไม่ค่อยออก
ตอนเวลากลับ ติดเครื่องรถได้ขึ้นคร่อม วิ่งไปเรื่อยๆ ตาก็มองดูบ้านทางซ้ายมือ เมาอย่างไรก็ต้องจำบ้านได้
ถึงบ้านแน่นอน ชิดชัยบอกกับตนเอง ชิดชัยกลับเข้าร้าน นั่งประจำที่ใกล้กับกนกศักดิ์และรพีพัตร ผู้บริหารเพื่อนสนิท ดื่มได้สักพัก กนกศักดิ์สะกิดรพีพัตร
“พัตร...ไปส่งกันไปห้องน้ำหน่อย ร้านนี้ไม่เคยมา ไปไม่ถูกวะ”
“ชัย...กันไปห้องน้ำกับเจ้าโหนกศักดิ์ก่อนนะ...เดี๋ยวมา” รพีพัตรพูดกลั้วหัวเราะกับชิดชัย ที่ได้แหย่เพื่อนว่า “ เจ้าโหนกศักดิ์” เชิงส่องงาสองง่าม
“อ้ายโหนก...เร็วๆ หน่อย กันอยากฟังแกร้องเพลงแล้ว” ชิดชัยส่งเสียงตามหลังเพื่อนทั้งคู่
เดินมาได้เล็กน้อย
กนกศักดิ์จับแขนรพีพัตร เดินอ้อมไปโผล่หน้าร้าน กระซิบบอกกันอย่างรู้ใจ ทั้งคู่ช่วยกันขยับรถจักรยานยนต์ของชิดชัย ให้หันหัวรถล่องไปทิศใต้ ตรงข้ามทางไปบ้านชิดชัย
“คราวก่อน เจ้าชิดชัยมันเล่นกูแรงเหลือใจ คราวนี้กูบ้าง...ฮึม!” กนกศักดิ์บอกรพีพัตร
จอดรถได้ที่แล้วทั้งคู่ก็ไปห้องน้ำ แล้วเดินกลับมา โอบกอดกันร้องเพลงเบาๆอย่างขันในอารมณ์ ปรับท่าทางให้ปรกติกลับมานั่งข้างชิดชัย
ผู้คนเริ่มเมา
เริ่มจับคู่จับกลุ่มเล็กๆ คุยกัน คุยเรื่องเดิมนั่นแหละ สมองมึนคิดเรื่องใหม่ไม่ออก ใครชอบร้องเพลง เริ่มแย่งคิวกันร้อง ใครร้องก็ร้องไป ส่วนใหญ่ไม่ค่อยฟัง เร่งในใจให้เขาร้องจบเร็วๆ ฉันจะได้ร้องบ้าง ให้รู้ว่าใครตัวจริงเสียงจริง
ชิดชัยเริ่มเมาแล้ว เขารู้ตัวดี หากดื่มต่อไปฟุบคาโต๊ะแน่นอน เขาบอกกล่าวลาเพื่อน กนกศักดิ์แหย่ตามหลัง
“โชคดีนะเพื่อน...ขับรถรับลมเย็นยามราตรีให้สบายๆ...นะเพื่อน ฮาๆๆ...ถึงแน่...ชัวร์...!”
ชิดชัยนั่งคร่อมรถ ติดเครื่องยกเท้าปัดขาตั้งรถขึ้น “ใช้ได้ สมองยังจำดี” ชิดชัยชมตนเอง ขณะบิดคันเร่งมอเตอร์ไซค์คู่ชีพพุ่งปราดออกไปสู่ถนนใหญ่ เขารู้สึกร้อนวูบวาบที่หน้าและคอ จึงใช้มือข้างหนึ่งคลายกระดุมอกเสื้อออกสองเม็ด และมุ่งหน้าขับรถไปตามทิศทาง ตรงข้ามกับทางกลับบ้านของตัวเองด้วยความมั่นใจ...
เกือบเที่ยงคืนแล้ว มันเป็นเวลาดึกสำหรับชนบท นานๆจะมีรถวิ่งไปมาสักคัน ชิดชัยบอกตนเอง อีกสักพัก เมื่อวิ่งผ่านปั๊มน้ำมัน ปั๊มแรกทางซ้ายมือ เลยไปอีกราว 50 เมตรก็ถึงบ้าน ลมเย็นกลางคืนพัดมากระทบกาย ชิดชัยรู้สึกสดชื่น อาการเมาค่อยลดลง เครื่องยนต์คำรามเบาๆ แต่ในความเงียบยามราตรีเหมือนดังกว่าปรกติ
ว่ากันว่า คืนนั้น
ชิดชัยขับรถมอเตอร์ไซค์ มองหาปั๊มน้ำมันและทางเข้าบ้าน ที่มีแม่บ้านดุยิ่งกว่าเสือ (โดยเฉพาะเวลากลับบ้านผิดเวลา) รอคอยอยู่ เตลิดเปิดเปิงไปคนเดียวเกือบ 100 กว่ากิโลเมตร และเป็นเวลาเกือบจะรุ่งสาง แต่ก็ยังมองหาปั๊มน้ำมันและทางเข้าบ้านของตัวเองไม่พบ กว่าจะรู้ตัวว่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับตัวเองนั้นไม่ได้ถูกผีอำและฝันไป.